Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Μουντιάλ 2010 μια γυναικεία ματιά

Εχοντας δει πια τόσους αγώνες (ποδοσφαίρου) και αφού η Εθνική Ελλάδος δεν κατάφερε να περάσει στη δεύτερη φάση, παρακολουθείς πιο χαλαρά και έχεις τις προτιμήσεις και τις αντιπάθειες σου....... Μια κι ένα καλοκαιρινό κρύωμα με κράτησε λίγες μέρες στο σπίτι δεν έχασα σχεδόν κανέναν αγώνα. Εχω λοιπόν κι εγώ τις προτιμήσεις και τις αντιπάθειες μου. Δε θα αναφερθώ ξανά στα χτενίσματα, τις ανταύγειες και τις στολές, ούτε στη μπάλα, ούτε στις βουβουζέλες. Οταν παρακολουθώ έναν αγώνα εγώ παίρνω θέση, δεν καταλαβαίνω πως μπορούν άλλοι να βλέπουν και να μη συμπαθούν έστω τη μία ή την άλλη ομάδα. Τι να κάνω, δεν είμαι υπεράνω για να με ενδιαφέρει μόνο ποιος παίζει καλύτερα. Εντάξει, είναι μερικά παιχνίδια που με αφήνουν αδιάφορη, αυτά δε θα τα δω γιατί δε θα με νοιάζει ποιος θα νικήσει. Απλώς θα ακούσω μετά ποιος νίκησε....αν δεν έχει απεργία η ΕΡΤ, οπότε κοιτάζω στο τέλος τα ξένα sites που δεν απεργούν οι δημοσιογράφοι και γράφουν το σκορ. Είναι πάντως μερικοί παίκτες που μπορούν να σε κάνουν να αντιπαθήσεις ολόκληρη την ομάδα. Πάρτε παράδειγμα το Ρονάλντο. Είχα διαβάσει για την προσωπική του ζωή αλλά δεν ήταν αυτό που με επηρέασε. Αυτός ο τύπος, κατά τη γνώμη μου, δεν παίζει τελικά τόσο καλά αλλά έχει ειδική σχέση με το φακό! Ξέρει να στήνεται τόσο καλά που σκεφτόμουνα ότι θα μπορούσε να αλλάξει καριέρα και να ασχοληθεί με το μόντελινγκ ή και το σινεμά! Οσο για την Αργεντινή...δεν έχω λόγια! ΟΚ, ο Μέσι είναι καλός, μόνο να μην ανοίξει το στόμα του. Για το Μαραντόνα...η ανατροφή μου δε μου επιτρέπει να τον σχολιάσω. Για τη Βραζιλία είχα γράψει ότι δεν τιμούν τη φανέλα τους. Θέλω να το πάρω πίσω....... Ναι είναι λιγάκι βεντέτες. Οταν παίρνουν την μπάλα στα πόδια τους όμως είναι μοναδικοί! Δε χορταίνω να τους παρακολουθώ! Αυτοί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να παίζουν ποδόσφαιρο. Ξεκίνησαν πάμφτωχοι από τις φαβέλες της Βραζιλίας και σου δίνουν την εντύπωση ότι γεννήθηκαν με μια μπάλα στα πόδια! Δε θα συνεχίσω με τη Βραζιλία γιατί θα φανώ φανατική και δεν κάνει, είμαι και γυναίκα...... Και απ' ότι έμαθα τις μέρες αυτές, δεν είναι σωστό να βλέπουν οι γυναίκες ποδόσφαιρο! Ναι, ναι οι 'άλλες' που δεν τους αρέσει το άθλημα μας αντιμετωπίζουν κάπως. Αυτό το κάπως δεν είναι καθόλου κολακευτικό! Μη ρωτήσετε γιατί, δεν ξέρω. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι 'περίεργο' οι γυναίκες να παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Νομίζω πως αν παρακολουθούσα μόνο τένις θα ήμουν αποδεκτή. Ευτυχώς οι περισσότεροι άντρες που το εκτιμούν! Ας επιστρέψω όμως στις ομάδες. Εχω την εντύπωση πως όσοι 'αγαπούν' τη Βραζιλία δε συμπαθούν την Αργεντινή. Επίσης η πλειοψηφία των φιλάθλων αντιπαθούν πολύ τη Γερμανία, όσο καλή και αν είναι! Οταν βέβαια πρόκειται να παίξει η Αργεντινή με τη Γερμανία, οι περισσότεροι προτιμούν να νικήσει η Γερμανία.... Δεν έχω καταλάβει γιατί συμβαίνει αυτό. Μάλλον για να πάρει ένα μάθημα η Αργεντινή, αλλά στο επόμενο παιχνίδι να χάσει και η Γερμανία! Είναι περίπλοκο και δυσνόητο δε λέω......βασικά όλοι θέλουμε να περάσει η ομάδα που προτιμούμε. Αλλά και να αποκλειστεί αυτή/αυτές που δεν συμπαθούμε! Εντάξει είναι υποκειμενικό και τις περισσότερες φορές δε γίνεται. Οσο υπερβολικό ίσως φαίνεται και ο τρόπος που αντιδρούν όσοι 'ζουν' τον αγώνα. Η αγωνία, τα πετάγματα, τα ααααχ κάθε φορά που η ομάδα που υποστηρίζεις δεν καταφέρνει να βάλει γκολ ή γλυτώνει ως εκ θαύματος, με θεαματική απόκρουση του τερματοφύλακα, οι φωνές για τον 'πουλημένο' διαιτητή, τα 'όχι ρε!' όταν γίνεται κάτι που δε μας αρέσει....και άλλα πολλά. Κάπως έτσι έχω ζήσει και εγώ αυτό το Μουντιάλ. Αντε, μόνο έντεκα μέρες έμειναν. Σε τέσσερα χρόνια ξανά. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον στο τέλος το κύπελλο να σηκώσει η Βραζιλία.........αχ θα έσκαγα αν δεν το έγραφα.........

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Εγραψε ιστορία η Ελληνική παρέα!

Respect

Μη στενοχωριέστε, μας κάνατε περήφανους! Παίξατε με ψυχή και κοιτάξατε τους αντιπάλους σας στα μάτια χωρίς φόβο! Ακόμα και με την Αργεντινή ήσασταν παλληκάρια! Μη λυπάστε, κάνατε την Ελλάδα γνωστή στα πέρατα της γης. Χθες βράδυ για αρκετά λεπτά μαζί με σας και εμείς αγγίξαμε το όνειρο! Μη λυπάστε λοιπόν που τελείωσε, να χαίρεστε που το ζήσατε! Κάνατε ένα λαό που έχει τόσα προβλήματα να ξεχαστεί για λίγο. Για αυτό και μόνο κερδίσατε επάξια το σεβασμό μας! Ερχονται και άλλες διοργανώσεις για να δείξετε την αξία σας. Για αυτό ψηλά το κεφάλι!!!

Μας κάνατε περήφανους, μη λυπάστε...

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ελλάδα vs Αργεντινή

Οι απανταχού Ελληνες γιορτάζουν τη νίκη που περιμένουμε να έρθει από την Εθνική μας που θα παίξει ενάντια στην Αργεντινή. Είναι τόσο μεγάλη η πίστη ότι οι Ελληνες παίκτες θα νικήσουν εκείνους της Αργεντινής που απορώ πως δεν έχουν γεμίσει ακόμα οι δρόμοι! Γιατί άλλωστε να περιμένουμε το παιχνίδι, αφού είμαστε τόσο σίγουροι για τη νίκη? Και σιγά την ομάδα(της Αργεντινής(!))........ Η Ελληνική ψυχή είναι ανώτερη....άλλωστε οι άλλοι δεν έχουν 'ψυχή', δεν έχουν αυτό το κοκαλάκι της νυχτερίδας που έχουν μόνο οι Ελληνες παίκτες! Μου κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η σιγουριά. Είμαστε λαός των άκρων. Χαιρόμαστε πολύ έντονα και στενοχωριόμαστε πολύ, το δράμα είναι η ζωή μας! Εγώ και συγγνώμη δηλαδή, δεν έχω καταλάβει από που πηγάζει αυτή η αισιοδοξία. Μήπως περιμένουμε πάλι το Ελληνικό θαύμα? Εγινε μια φορά το 2004. Ε! Δε θα γίνεται κάθε φορά! Αλλωστε τώρα αντιμετωπίζουμε την Αργεντινή, του Μέση και 10 άλλων. Αυτές τις μέρες έχω ακούσει την ιστορία του ποδοσφαίρου! Και είναι μόνο ένα παιχνίδι! Γιατί τόσο άγχος? Η αλήθεια είναι ότι οι εκπλήξεις έρχονται η μια μετά την άλλη. Ποιος περίμενε ότι θα μείνει έξω η Γαλλία...και ότι το θέμα θα φτάσει στο Σαρκοζί!? Τώρα πρέπει να πει κάτι ο Ελληνας πρωθυπουργός για να πάρει το θέμα τη σοβαρότητα που του αρμόζει. Για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους το Μουντιάλ μας έχει κάνει καλό σε ορισμένους τομείς. Μάθαμε τόσα πολλά! Βελτιώσαμε σίγουρα τη γεωγραφία μας. Χώρες που είχαμε ακουστά και ξέραμε μόνο σε πια ήπειρο βρίσκονται τώρα επειδή η εθνική τους ομάδα έπαιξε καλά μπήκαμε στον κόπο να ψάξουμε στο χάρτη να βρούμε που ακριβώς είναι. Μάθαμε πόσοι ξένοι παίκτες παίζουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα και πόσοι Ελληνες παίκτες παίζουν σε ξένες ομάδες. Είδαμε πόσο αντιαισθητικά μπορεί να ντύσουν τους παίκτες τους κάποιες χώρες;. Το yahoo είχε τις top 10 πιο άσχημες στολές! Είδαμε τα πιο περίεργα χτενίσματα και τις καλύτερες/χειρότερες ανταύγειες! Ακούστηκε ότι μερικοί ποδοσφαιριστές έφτιαχναν τα μαλλιά τους πριν τον αγώνα(δεν ξέρω αν πήγαιναν και κομμωτήριο, όρκο δεν παίρνω)..... Μάθαμε πως η Ελβετία δεν φτιάχνει μόνο ρόλεξ και σοκολάτες. Δεν έχει μόνο τράπεζες, έχει και καλή ποδοσφαιρική ομάδα! Επίσης, νομίζω η Δανία έχει τους πιο όμορφους παίκτες......... Να, ένας σοβαρός λόγος να υποστηρίξεις μια ομάδα. Μάθαμε ποιοι φίλοι/γνωστοί μας είναι προληπτικοί! Ποιος περίμενε από ανθρώπους που νομίζαμε σοβαρούς να φοράνε τα ρούχα που φορούσαν όταν κέρδισε η αγαπημένη τους ομάδα και ένα σωρό άλλα χειρότερα. Ακόμα μάθαμε ότι δεν αγαπούν όλοι οι άντρες το ποδόσφαιρο, ενώ το αγαπούν πολλές γυναίκες που δεν το περίμεναν οι φίλοι τους....αυτό μπορεί να έθεσε προβλήματα σε μερικές σχέσεις! Ακούσαμε αθλητικογράφους να περιγράφουν αγώνες με φωνές που ενοχλούσαν το τύμπανο ...και που έκαναν τραγικά λάθη στην περιγραφή. Μερικοί από αυτούς μάθαμε πως είναι πιο προληπτικοί από τους γνωστούς/φίλους μας και το χειρότερο είναι πως το έμαθε ο κόσμος όλος! Μάθαμε πως πολλοί παίκτες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης γίνονται θρήσκοι όταν μπαίνουν αλλά και όταν βγαίνουν σώοι από τον αγωνιστικό χώρο. Το όμορφο όμως είναι ότι μαζεύτηκαν παρέες να παρακολουθήσουν αγώνες, δούλεψαν τα ντελίβερι, στις πολυκατοικίες μάθανε ποιος μένει στον πάνω κάτω ή δίπλα όροφο από τις φωνές τα γέλια, τους θυμούς.....ενωμένοι στα μπαλκόνια....... Στο ποδόσφαιρο, όπως και σε άλλα αθλητικά γεγονότα την ιστορία τη γράφουν οι παρέες...οι παρέες που παίζουν μαζί, γιορτάζουν μαζί, θλίβονται μαζί..........
Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική. ~Albert Camus~

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Εαρινή ισημερία...

Εαρινή ισημερία σήμερα... Αγαπώ τόσο το καλοκαίρι που δε θέλω να φτάνει ποτέ αυτή η μέρα. Νομίζω πως είμαστε στην μέση του καλοκαιριού και αρχίζω να μετράω τις μέρες μέχρι το τέλος Αυγούστου. Ασε που το Δεκαπενταύγουστο σκέφτομαι ότι μείνανε άλλες δυο εβδομάδες και αρχίζω να στενοχωριέμαι λες και μπήκε ήδη ο χειμώνας. Δεν είμαι τρελή! Αγαπώ τόσο το καλοκαίρι που θέλω να κρατάει 12 μήνες αν γίνεται! Φαντάζομαι η μόνη λύση για ανθρώπους σαν εμένα είναι μόλις τελειώνει το καλοκαίρι να φεύγω για Αυστραλία και όταν μπαίνει το φθινόπωρο εκεί να γυρίζω πίσω.... Από το ένα ημισφαίριο στο άλλο. Οπως τα αποδημητικά πουλιά!

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Μουντιάλ με βουβουζέλες...

Επειδή ανήκω στον πολύ κόσμο που του αρέσει το ποδόσφαιρο, μπορώ να μιλήσω για την πρώτη φάση του Μουντιάλ. Το περασμένο Μουντιάλ το είχα περάσει με έναν, από τους ελάχιστους άντρες, που απεχθάνεται το ποδόσφαιρο! Φέτος μπόρεσα να απολαύσω μόνη τους περισσότερους αγώνες. Επειδή, λοιπόν το ποδόσφαιρο που έχει παιχτεί μέχρι τώρα δεν είναι ότι καλύτερο, νομίζω πως το Μουντιάλ αυτό θα το θυμόμαστε για τις βουβουζέλες! Μια μέλισσα μέσα στο αυτί μου. Επίσης έχω να πω πολλά για το ενδυματολογικό κομμάτι. Η addidas έντυσε τους τερματοφύλακες με άσχημες στολές, τα πορτοκαλοκίτρινα παπούτσια ήταν γελοία και δε χρειάζεται να ασχοληθώ με τη μπάλα που χρησιμοποιήθηκε μιας και έχει συζητηθεί πολύ! Εντύπωση μου έκαναν τα μαλλιά πολλών ποδοσφαιριστών που απ' ότι λέγεται μόνο κομμωτήριο δεν πήγαιναν πριν από κάθε αγώνα. Ισως για αυτό δεν έπαιζαν καλά. Για να μη χαλάσουν το μαλλί! Εκεί μπορούμε να αποδώσουμε το κακό θέαμα. Η ομάδα της Αργεντινής έδωσε μαθήματα, αλλά και αυτή δεν είναι σταθερή. Η Αγγλία απογοήτευσε για άλλη μια φορά. Ακόμα δεν είναι σίγουρο τι έγινε με τους Κορεάτες. Αυτομόλησαν? Ηταν μια παρεξήγηση? Φοβάμαι ότι για άλλη μια φορά μια από τις ομάδες που θα τελειώσουν θα είναι η Γερμανία... Η ομάδα της Βραζιλίας με 11 βεντέτες που δεν τιμούν όσο θα έπρεπε τη φανέλα τους. Η εθνική Ελλάδος κατάφερε για πρώτη φορά να πάει Μουντιάλ και να σκοράρει, να ανατρέψει αγώνα και αυτό πρέπει να μας κάνει περήφανους! Ιστορία γράφουν οι Ελληνικές παρέες....όταν το θελήσουν! Μάθαμε γεωγραφία...και χαρήκαμε ομάδες από μικρές, φτωχές χώρες που παίζουν εξαιρετικά και έχουν ψυχή! Και θα δούμε και άλλες. Είδαμε πως και στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση, η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα μόνο όταν θέλει! Νομίζω πως η δεύτερη φάση, που τα παιχνίδια θα είναι νοκ ουτ, θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και θα παιχτεί καλύτερο ποδόσφαιρο. Και ας μη ξεχνάμε αυτό που είχε πει ο μεγάλος Διακογιάννης: ποδόσφαιρο είναι δεν είναι τένις! Είναι κομματάκι βάρβαρο........ Ετσι είναι το άθλημα. Να μην ξεχνάμε ακόμα πως το Μουντιάλ είναι μια μεγάλη γιορτή και πως είναι τιμή για τους ποδοσφαιριστές που παίζουν. Για αυτό θα πρέπει να τιμούν τη φανέλα της χώρας που εκπροσωπούν!

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Να φύγετε....να πάτε αλλού!! (να περπατήσετε)

Η Αθήνα δεν είναι για πεζούς! Το πήρα απόφαση. Βγήκα το πρωί για το περπάτημα μου και πάλι ένας δρόμος κλειστός χωρίς να έχει κάποιο σήμα χωρίς πρόσβαση. Αν ήμουν χοντρή, δε θα περνούσα. Δε συζητώ για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα! Η βόλτα, ακόμα και στα προάστια, έχει καταντήσει ανέκδοτο πια. Και αν δεν μπορείς να περάσεις από το πεζοδρόμιο, είναι κλειστός και ο δρόμος! Ολο κάτι φτιάχνουν, χωρίς να ενημερώσουν, έχω και εγώ κάτι απαιτήσεις ε? Γιατί άραγε να περιμένω ότι αφού πληρώνω τα δημοτικά τέλη θα μπορώ να κυκλοφορήσω στο δήμο μου? Εχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα και μπορεί να φαίνομαι γραφική. Καταλαβαίνω πια ότι έχω υπερβολικές απαιτήσεις....... Τι να πω....προσπαθώ να διακωμωδήσω το θέμα παρόλο που είναι πολύ σοβαρό. Ισως σήμερα έπρεπε να γράψω για την Εθνική μας, για το μουντιάλ... Με αυτό ασχολείται άλλωστε όλος ο κόσμος. Η αλήθεια είναι πως και εγώ για αυτό θα έγραφα αν δεν είχα βγει το πρωί με τη δροσούλα για την καθημερινή βόλτα μου. Εκνευρίστηκα όμως για άλλη μια φορά. Αυτό που με έκανε να θυμώσω περισσότερο είναι πως σ' αυτή την πόλη δεν γίνονται τα αυτονόητα! OK, κλείσανε το δρόμο για κάποια δουλειά. Είναι μεγάλος κόπος να βάλουν κάποιο σήμα στη αρχή του δρόμου? Ζητάω και εγώ όμως κάτι πράγματα......... Δεν λέω να χωνέψω ότι δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ Ευρώπη! Ποτέ όμως.......

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος...

Μετά το ψέμα...αυτό που ενοχλεί εμένα περισσότερο είναι η βλακεία. Η αληθινή βλακεία! Οπως μου έγραψαν κάποιοι online φίλοι στο facebook : Μη τα βάζεις ποτέ με ηλίθιους,σε κατεβάζουν στο επίπεδό τους και σε κερδίζουν λόγω εμπειρίας.. Νομίζω είναι πολύ σωστό! Δυστυχώς έχω ένα φίλο (παιδικό) που είναι πραγματικά βλάξ! Ενώ είναι καλό παιδί, έτοιμος να κάνει τα πάντα για φίλους και συγγενείς, το μυαλό του έχει μείνει στα 5.... Δε θέλω να γίνω κακιά αλλά για μένα άνθρωπος που δεν έχει διαβάσει ΕΝΑ βιβλίο στη ζωή του έχει πρόβλημα.... Μόνο που δε σταματάει εκεί. Μπορεί να του εξηγείς κάτι εκατό φορές και να μην μπορεί να καταλάβει. Ισως γιατί και όλοι οι φίλοι του είναι του ιδίου επιπέδου. Εχω προσπαθήσει πολλές φορές να του διηγηθώ κάτι, να τον βάλω στο τριπάκι να διαβάσει ίσως κάτι...άδικος κόπος. Πίνουμε κανένα καφέ μαζί και δεν έχει τίποτα να πει παρά μόνο για τον καιρό, το φουσκωτό του, τη (βαρετή)δουλειά του. Επαναλήψεις που με έχουν φτάσει στα όριά μου. Και ξαφνικά κάθε τόσο με παίρνει τηλέφωνο και μου ζητά να πάμε μαζί διακοπές κάπου. Καλοσύνη του δε λέω, αλλά έχω αρνηθεί τόσες φορές που καταντάει γελοίο! Κάθε φορά του εξηγώ, όσο ευγενικά γίνεται, ότι δε θέλω να πάω μαζί του γιατί δεν επικοινωνούμε, δεν έχουμε τίποτα κοινό, ότι θα βαρεθώ... Περνάει λίγος καιρός και ξανατηλεφωνεί, για να κάνει την ίδια πρόταση. Λες και επειδή είναι διαφορετική εποχή ή διαφορετικός ο προορισμός θα δεχτώ. Οταν προσπαθώ να του εξηγήσω για χιλιοστή φορά ότι δε θα πάω, αρχίζει το ίδιο τροπάρι. 'Εχεις παρεξηγήσει!', ' Να βρεθούμε να σου εξηγήσω'......... Και διάφορα παρόμοια που όσο επαναλαμβάνονται τόσο πιο εκνευριστικά γίνονται. Θα έχετε αναρωτηθεί γιατί κάνω ακόμα παρέα μαζί του. Μα δεν κάνω, εννέα μήνες τώρα. Εκείνος όμως κατά καιρούς παίρνει τηλέφωνο και μου ζητάει να βγούμε. Από τη μια λυπάμαι εκείνον για το χαμηλό IQ του, από την άλλη λυπάμαι εμένα γιατί ξέρω πως όσες φορές και να του πω όχι θα βρει μια δικαιολογία να ξαναπάρει τηλέφωνο και θα πει για άλλη μια φορά τα ίδια! Οπως λοιπόν αυτός έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι χαζοί, έχουν πολύ καλή ψυχή. Μήπως πάει πακέτο με τη βλακεία? Δεν έχω γνωρίσει πολλούς χαζούς, αλλά νομίζω πως ο χαζός άνθρωπος συνήθως είναι και πολύ καλός! Πράγμα που σου κάνει πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο να του πεις κατάμουτρα ότι είναι βλάκας. Του συγκεκριμένου, του έχω πει πολλές φορές πόσο καλή ψυχή έχει, τι καλός άνθρωπος είναι και πως πρέπει να φτιάξει τη ζωή του με κάποια κοπέλα. Ναι γιατί δε σας είπα ότι ο άνθρωπος αυτός είναι και ερωτευμένος μαζί μου....δυστυχώς. Μέχρι πρόταση γάμου μου έχει κάνει! Οταν όμως ο εγκέφαλος λειτουργεί πολύ λίγο....τι να του εξηγήσεις? Νομίζω πως είναι μια κατηγορία ανθρώπων που μοιάζουν να βγήκαν από το ίδιο καλούπι. Πολύ καλοί και πολύ βλάκες....λυπάμαι που τους ονομάζω έτσι αλλά δεν υπάρχει άλλος ορισμός. Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως δεν είναι και τόσο καλοί άνθρωποι. Η καλοσύνη όμως είναι η μοναδική τους άμυνα! Σε έναν κακό και χαζό μπορείς να του πεις κατάμουτρα ότι είναι βλάκας. Δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο σε κάποιον που δείχνει ότι μπορεί να γίνει χαλί να τον πατήσεις! Τελικά μπορεί ο χαζός να μην είναι χαζός αλλά τεμπέλης! Να βαριέται να λειτουργήσει τον εγκέφαλό του! Διαφορετικά δε θα μπορούσε να σκεφτεί πως με την δήθεν καλοσύνη δεν πρόκειται να του μιλήσεις άσχημα. Αυτό τον κατατάσσει στην κατηγορία των κουτοπόνηρων, όμως και αυτοί δεν μπορούν να κρυφτούν για πολύ. Αρα επιστρέφουμε στον καλό χαζό. Πως αντιμετωπίζεις αυτά τα άτομα? Νομίζω ο μόνος τρόπος είναι να τους κάνεις πέρα. Διαφορετικά παίρνουν θάρρος και αλίμονό σου! Αναρωτιέμαι μερικές φορές πως μερικοί άνθρωποι γεννιούνται χαρισματικοί σε ότι αποφασίσουν να κάνουν και πως άλλοι έχουν τόσο χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Είναι άραγε γονιδιακό? Το βλέπεις πολλές φορές σε αδέρφια. Δεν έχει να κάνει με το πως μεγάλωσαν. Φαίνεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. Ούτε με την οικογένεια/ανατροφή, νομίζω έχει να κάνει τόσο...... Φαντάζομαι μια κοινωνία κάπως σαν την Αρχαία Σπάρτη, όπου όλοι οι χαζοί θα ήταν σε κάτι σαν γκέτο. Δε θα μπερδευόντουσαν με τους άλλους.... Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να το αποφασίσει κάποιος. Μπαίνουν και άλλες παράμετροι. Αν ξεκινήσεις με τους χαζούς ίσως άλλος έχει την ιδέα να συνεχίσει με τους κακούς. Και ποιος θα μπορούσε να κρίνει κάτι τέτοιο? Το κακό άλλωστε είναι υποκειμενικό. Κάτι που για μένα είναι κακό μπορεί να μην είναι για κάποιον άλλον, το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για το καλό......να καταλήξουμε σε μια κοινωνία όπου όλοι θα είναι ίδιοι. Ανατρίχιασα! Θυμίζει λίγο από Χίτλερ ή την ταινία 'Gattaca'!! Εκεί χάνεται η μοναδικότητα του ανθρώπου. Δε θα ήταν βαρετός ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα έμοιαζαν απόλυτα?

Brazil........

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Αμάν πια αυτή η μιζέρια.......

Με ενοχλεί πολύ αυτή η μιζέρια που πιάνει πολλούς συμπατριώτες μας όταν γίνεται ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, όπως ήταν το EURO το 2004 ή το Μουντιάλ τώρα. Ναι, ζω και εγώ σ' αυτή τη χώρα και έχω πλήρη συναίσθηση των δύσκολων καιρών που περνάμε. Καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν κερδίσει η Εθνική. Το ΔΝΤ θα συνεχίσει να ζητά κι άλλα δύσκολα μέτρα. Η καθημερινότητά μας θα συνεχίσει να είναι τραγική! Τι πειράζει αν προσπαθήσουμε να ξεχαστούμε λίγο βλέποντας ποδόσφαιρο? Ισως η Εθνική Ελλάδος βάλει και κανένα γκολ. Μπορεί να μας βοηθήσει να ξεχάσουμε λίγο τα προβλήματά μας, να χαμογελάσουμε! Γιατί αυτό είναι κακό? Χρειαζόμαστε λίγη χαρά αυτό τον καιρό και δεν ξέρω γιατί νοιώθω αυτή την ανάγκη να δικαιολογηθώ για τον εαυτό μου και όλους αυτούς που θα ξεχαστούν μερικές μέρες βλέποντας ποδόσφαιρο(και είναι πολλοί σε όλο τον κόσμο)! Ισως γιατί βαρέθηκα να ακούω συγκεκριμένες ομάδες (καταλαβαίνετε τι εννοώ) που κατηγορούν όσους απολαμβάνουν το θέαμα και έχουν έτοιμη τη φράση: θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου?? ή : το ποδόσφαιρο λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και μας κάνει να ξεχνάμε τι ζούμε........σταματάμε τις πορείες και καθόμαστε στην τηλεόραση..... Τη βαρέθηκα πια αυτή τη μιζέρια. Θεωρώ ότι σε όλους θα κάνει καλό λίγο χαμόγελο. Τι το κακό αν χαρούμε λιγάκι? Το έχουμε ανάγκη για να μπορέσουμε να αντέξουμε τα καινούργια μέτρα, το σφίξιμο του ζωναριού! ΟΚ είναι και εκείνοι που δεν τους αρέσει το ποδόσφαιρο γενικά. Αυτοί δεν κατηγορούν κανένα, βαριούνται μόνο. Είναι λίγες μέρες μέσα σ' ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι. Αφήστε με λοιπόν να χαλαρώσω λιγάκι! Σε τελευταία ανάλυση δεν ενοχλώ κανένα!!.......

Καλή τύχη στην αγαπημένη Εθνική μας!!

Για να βγεί η γυναίκα αυτή στους δρόμους...πόσο άσχημα είναι τα πράγματα;;;

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Περί αγάπης...

Οταν ξεκίνησα το blog σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να μιλήσω για όλα όσα μου αρέσουν αλλά και για όλα όσα με ενοχλούν/πονάνε.....για όσους με έχουν πληγώσει. Για παράδειγμα, σήμερα το πρωί στον καθημερινό μου περίπατο, σκεφτόμουν πόσο με πονάει το ψέμα στους ανθρώπους! Θα μπορούσα να μιλήσω για ανθρώπους που με πλήγωσαν με τα ψέματά τους, ή τις υποσχέσεις που μου έδιναν χωρίς αντίκρυσμα! Κάποτε πίστευα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Τώρα δεν ξέρω. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύτιμη. Ετσι μεγαλώνοντας έμαθα ότι λέμε πως υπάρχει λόγος που γίνεται κάτι όταν αυτό το 'κάτι' είναι δυσάρεστο και μας πληγώνει! Δεν έχουμε πει ποτέ πως υπάρχει λόγος που γίνεται κάτι όταν αυτό μας γεμίζει ευτυχία! Είναι σα να μην ξέρουμε πως να δικαιολογήσουμε ότι άσχημο μας πληγώνει. Πόσες φορές έχουμε πει πως μια σχέση είναι 'καρμική' όταν απλά δεν έχουμε το κουράγιο να βάλουμε ένα τέλος! Ο άνθρωπος της ζωής μας δεν είναι αυτός που μας κάνει να υποφέρουμε! Ο άνθρωπος της ζωής μας είναι εκείνος που μας αγαπά για αυτό που είμαστε, που στέκεται κοντά μας σε όλα! Μια σχέση θέλει δύο για να αντέξει. Οσο για τα ετερώνυμα...είμαι σίγουρη τώρα πια πως ναι, έλκονται, βρίσκεις στον άλλον αυτό που δεν έχεις......δεν είναι πάντα όμορφο όμως! Το διαφορετικό που έχει ο άλλος μπορεί στην αρχή να είναι γοητευτικό, αλλά περνώντας ο χρόνος χάνει τη λάμψη του και γίνεται απλά ενοχλητικό. Αυτό που στην αρχή σε σαγήνευε, η χαριτομενιά, περνώντας ο καιρός είναι αυτό που σε εκνευρίζει περισσότερο! Τυχεροί όσοι έζησαν το μεγάλο έρωτα, το μεγάλο πάθος. Οι περισσότεροι όμως καταλήγουν διαλυμένοι. Και όσο περνάει ο καιρός οι καρδιές μας γίνονται πιο εύθραυστες Η ραγισμένη καρδιά μπορεί να γιατρεύεται γρήγορα και εύκολα όταν είσαι 20. Αργότερα(και μπορείτε να βάλετε όποια ηλικία θέλετε στο 'αργότερα') όταν ο 'μεγάλος έρωτας' σου ραγίσει την καρδιά ο πόνος αργεί πολύ περισσότερο να περάσει... Δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς τον πόνο, την ξαφνική μοναξιά...τα συναισθήματα είναι περισσότερα, διαφορετικά και πιο έντονα. Το τέλος του παθιασμένου έρωτα είναι διαφορετικό σε κάθε ηλικία. Και αφού η ζωή είναι μικρή αξίζει τελικά να ρισκάρουμε προκειμένου να ζήσουμε άλλο ένα μεγάλο πάθος? Αφού οι πιθανότητες είναι πως στο τέλος θα υποφέρουμε? Μήπως το να κυνηγάς το μεγάλο πάθος που θα σε κάνει να υποφέρεις στο τέλος είναι ένα είδος μαζοχισμού? Γιατι όλα τα τραγούδια αγάπης παραπέμπουν σε πόνο? Γιατί να πιστέψουμε πως για να ζήσεις την αληθινή αγάπη πρέπει να πονέσεις? Πόσο πόνο πρέπει να αντέξεις για να αξίζει μια σχέση? Μήπως τελικά ο πόνος είναι εθιστικός? Για να πιστέψεις πως είσαι ερωτευμένος πρέπει να πονέσεις? Και μέχρι πόσο τελικά? Πότε αρχίζει να περνάει απ' το νου σου ότι η αγάπη δεν πάει αναγκαστικά με τον πόνο? Πότε αρχίζεις να σκέφτεσαι πως αυτό είναι μαζοχισμός? Και όταν το καταλάβεις? Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ηλικία? Ο χρόνος που έχεις επενδύσει? Η σχέση σου με τον εαυτό σου? Κάπου είχα διαβάσει πως κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου και αυτός που τα αξίζει δε θα σε κάνει ποτέ να κλάψεις........

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Εκείνοι που έζησαν την τραγωδία.......

Είναι κάτι μέρες που δεν μπορείς να περιγράψεις τα αισθήματά σου με λέξεις. Τι να πεις για την επίθεση των Ισραηλινών στην ανθρωπιστική βοήθεια? Το Διεθνές Δίκαιο δεν μπορεί να βρει ούτε παραθυράκι που να δικαιολογήσει μια τέτοια αποτρόπαιη πράξη. Για αυτό διάλεξα και εγώ να σωπάσω τις μέρες αυτές. Καλύτερα να μιλήσουν οι άνθρωποι που κατάφεραν να γυρίσουν. Οσο για αυτούς που σκοτώθηκαν....δε βρίσκω λόγια παρηγοριάς. Οπως δεν ξέρω τι να πω για τους ανθρώπους που ζουν στη Γάζα! Ισως γιατί δεν ξέρω πως να περιγράψω την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Αυτές τις ώρες βλέπεις και το μεγαλείο των ανθρώπων! Οι λαοί που περνάνε την οικονομική κρίση, αυτοί που έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα, από το υστέρημά τους(όπως άλλωστε γίνεται τις περισσότερες φορές)αυτοί τρέχουν να συνδράμουν, το λαό που περνά ένα δράμα! Μπορεί η ψυχή μου να ήταν μαζί με τους ακτιβιστές που προσπάθησαν να βοηθήσουν, αλλά δεν κινδύνεψα όπως εκείνοι. Μπορεί να τους σκεφτόμουν συνεχώς, αλλά από τη σιγουριά του σπιτιού μου........ Υπάρχει τεράστια διαφορά! Πρίν 2 χρόνια έχασα δικό μου άνθρωπο, δημοσιογράφο που πήγε με ανθρωπιστική βοήθεια στο Αφγανιστάν. Υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να βοηθήσουν όποιον έχει πραγματικά ανάγκη. Για αυτό προτίμησα να σωπάσω, να αφήσω εκείνους να μιλήσουν. Εκείνοι άλλωστε έχουν πολλά να πουν!