Μέχρι πότε;;;

Στις 15 Δεκεμβρίου έγινε μια τεράστια διαδήλωση στην Αθήνα. Ο κόσμος λογικά αγανακτισμένος και θυμωμένος, φώναξε έξω από τη βουλή: ΚΛΕΦΤΕΣ!!! Η διαδήλωση ήταν από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει. Το παρατήρησε και ο Αγγλος δημοσιογράφος του BBC. Οταν υπάρχει πολύς κόσμος φυσικό είναι μέσα να βρεθούν και θερμοκέφαλοι που θα δημιουργήσουν επεισόδια. Ο Αγγλικός τύπος έμεινε στην τεράστια διαδήλωση και μόνο αναφορά έκανε στο γεγονός ότι κάποιοι χτύπησαν ένα βουλευτή της αντιπολίτευσης. Οι Ελληνες δημοσιογράφοι εστίασαν στο δέντρο και έχασαν το δάσος! Την επομένη όλος ο Ελληνικός δημοσιογραφικός κόσμος ασχολούνταν με το ματωμένο πρόσωπο του κ. Χατζηδάκη και λίγο αναφέρθηκαν στο μέγεθος της διαδήλωσης, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι και το πλέον σημαντικό. Σε τελευταία ανάλυση ο κ. Χατζηδάκης, ή όποιος βουλευτής μπορεί να ήταν στη θέση του έχει την οικονομική άνεση να πάει στον καλύτερο γιατρό για το χτύπημα του(και περαστικά του) . Αν είχε χτυπήσει ένας από τους απλούς ανθρώπους που είχαν ξεχυθεί χθες στους δρόμους, τους ανθρώπους των 500κάτι ευρώ ή τους ανέργους σε ποιο δημόσιο νοσοκομείο θα πήγαιναν και ποιος γιατρός θα τους έδινε σημασία? Ποιος γιατρός θα να φρόντιζε τον απλό πολίτη που δεν έχει πιθανόν και ασφάλεια αλλά ούτε και φακελάκι να δώσει στο γιατρό? Η διαδήλωσε έδειξε πως ο κόσμος σηκώθηκε από τον καναπέ, άφησε το τηλεκοντρόλ και βγήκε να φωνάξει ότι δεν πάει άλλο! Γιατί πραγματικά δεν πάει άλλο! Μήπως αυτό φόβισε κάποιους?... Ακόμα και οι μεγάλοι άνθρωποι που λόγω ηλικίας δε κατέβηκαν είναι οργισμένοι! Ακουσα τον πατέρα μου, άνθρωπο 'νομοταγή' που δεν πήγε ποτέ του σε διαδήλωση, να λέει όταν του είπα πως έβαλαν φωτιά σε κτίριο δίπλα στη βουλή, πως έπρεπε να κάψουν την ίδια τη βουλή με τους 300 μέσα! Δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν το άκουσα. Η χαριστική βολή ήρθε όμως όταν του είπα, την επομένη της διαδήλωσης, τι έλεγαν για μας οι Αγγλοι δημοσιογράφοι. Να κοιτάξουν τα δικά τους χάλια, μου είπε εκνευρισμένα και μου θύμισε τα πρόσφατα επεισόδια από τους φοιτητές στο Λονδίνο! Σκοπός μου δεν είναι να σας μιλήσω για τον πατέρα μου. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε μεγάλος άνθρωπος που βλέπει ξαφνικά τον κόσμο του να έρχεται τα πάνω κάτω και τρομάζει και θυμώνει. Αλλωστε εμείς κατά πολύ νεώτεροί του και έχουμε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μας. Αυτό είναι που με έχει συνταράξει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο. Οι αλλαγές που γίνονται τόσο γρήγορα που δεν αντέχει ο εγκέφαλος να τις παρακολουθήσει. Και όλες προς το χειρότερο. Κάποια στιγμή νόμισα πως φτάσαμε στον πάτο πια και σκέφτηκα πως the only way is up! Για λίγες ώρες χάρηκα. Φαίνεται όμως πως υπάρχουν πολλοί ψεύτικοι πάτοι και το πότε θα φτάσουμε στο τέλος κανένας δε γνωρίζει. Και εμείς περιμένουμε να ενημερωθούμε από δημοσιογράφους που δεν ακούνε τον κόσμο! Τον κόσμο που είναι πάρα πολύ οργισμένος! Τον κόσμο που του κόβουν το μισθό, τη σύνταξη, του βάζουν φόρους τον πατάνε κάτω. Ισως, λέω ίσως, αυτός ο κόσμος να μην αντιδρούσε αν τα έκανε αυτά αλλά είχε δωρεάν παιδεία, υγεία και μια αστυνομία να τον προστατεύει από τους εγκληματίες. Τα βασικά, τα αυτονόητα αναφέρω, που υπάρχουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Ο κόσμος αυτός όμως δεν έχει τίποτα, του ζητάνε όμως να 'βάλει πλάτη'! Βλέπει τους πλούσιους να εξακολουθούν να ζουν όπως ζούσαν, τους δημοσιογράφους να τον κοροϊδεύουν καθημερινά και τους πολιτικούς να χρηματίζονται! Μέχρι πόσο να αντέξει αυτός ο λαός?