Κάτι άλλο...

Ζούμε δύσκολες ώρες. Δύσκολες και διαφορετικές....τραγικές θα μπορούσα να τις πω... Δε θέλω όμως να μιλήσω γι αυτές. Αυτές τις βιώνει καθένας όπως νομίζει. Ζούμε ιστορικές στιγμές, τραγικές αλλά ιστορικές. Κάποτε θα μιλάνε γι αυτές, δε θέλω όμως να γράψω για την ιστορία την ώρα που πλάθεται. Κάθε μέρα είναι διαφορετική, δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει...κάθε βδομάδα, κάθε μήνας είναι διαφορετικός απ' τον προηγούμενο. Κι εγώ τα ζω... Με φόβο και άγχος για την κάθε μέρα που ξημερώνει. Ζω την κάθε στιγμή και την κρατάω μέσα μου. Δε θέλω να μιλήσω άλλο γι αυτό σήμερα. Θα ασχοληθώ με κάτι άσχετο που σκέφτηκα τελευταία. Μέχρι πια ηλικία άραγε μπορεί μια γυναίκα να βρει σύντροφο; Με τις γυναίκες δεν ισχύει το ίδιο όπως με τους άντρες. Οι γκρίζοι κρόταφοι μπορεί να προσδίδουν γοητεία σ' έναν άντρα, σε μια γυναίκα όμως είναι απωθητικοί. Προσέχουμε λοιπόν ως γυναίκες τον εαυτό μας, κάνουμε απείρως περισσότερα από τους άντρες....και; Είμαστε πιο εμφανίσιμες(απ' τους άντρες της ηλικίας μας) όμως είναι αυτό αρκετό; Από ποια ηλικία και μετά παύουν τα φλερτ; Σίγουρα έχει να κάνει με την εμφάνιση, την αναγνωρισιμότητα και την οικονομική κατάσταση καμιά φορά.... Ποια ηλικία είναι αυτή, λοιπόν, που αν δεν είσαι ήδη παντρεμένη/δεσμευμένη δεν έχει νόημα να περιμένεις πια; Δε μιλάω για παιδιά και γάμους. Νομίζω όμως πως όλοι έχουμε την ανάγκη ενός συντρόφου. Εστω οι περισσότεροι..... Για τους άντρες δεν ισχύει αυτό, το έχω ξαναγράψει. Ενας άντρας μπορεί να είναι εργένης εκ πεποιθήσεως, να γεράσει....να έχει one night stands και να μην ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο. Για μια γυναίκα αυτό, συνήθως, δεν είναι αρκετό. Δεν είναι πολλοί αυτοί οι (μόνοι)άντρες, είναι όμως ό,τι καλύτερο για μια γυναίκα ελεύθερη. Συνήθως οι άντρες που μένουν μόνοι μέχρι μεγάλη ηλικία, αποφεύγουν τη δέσμευση, οπότε ή κάτι δεν πάει καλά ή δεν έχουν σκοπό να δεσμευτούν ούτε με top model με μυαλό! Οι περισσότερες γυναίκες όμως, όσο και να το κρύβουμε, θα θέλαμε ένα σύντροφο. Οχι τον οποιονδήποτε... Προέχει να είναι μορφωμένος/καλλιεργημένος. Οχι πως θα λέγαμε όχι στο George Clooney! Δεν είναι όμως προτεραιότητα η ομορφιά. Αλλωστε η εμφάνιση περνάει, άλλα είναι αυτά που μένουν. Γιατί η μοναξιά είναι πιο δύσκολη για τις γυναίκες; Γιατί άραγε περισσότερο οι γυναίκες δε θέλουν να μένουν μόνες; Είναι κάτι που μας μαθαίνουν όσο είμαστε μικρές ή μήπως είναι γονιδιακό; Και αν το καλοσκεφτείς μια χαρά είσαι μόνη, χίλιες φορές καλύτερα. Ούτε να του μαγειρέψεις, ούτε να του σιδερώσεις τα πουκάμισα(που είναι και δύσκολα)ούτε να μαζεύεις κάλτσες και παπούτσια..... Γιατί όταν βγαίνεις βόλτα και βλέπεις τα ζευγαράκια τότε, νιώθεις αυτό το τσίμπημα; Γιατί όταν βλέπεις μια ταινία σκέφτεσαι πόσο καλύτερα θα ήταν αν την έβλεπες με κάποιον που θα του άρεσε κι εκείνου; Πόσο θα ήθελες να σου κρατάει το χέρι... Να πάτε μαζί μια εκδρομή.... Να περπατήσετε μαζί. Να πάτε για καφέ, φαγητό, να σου πιάνει το χέρι πάνω απ' το τραπέζι... Να σε πάρει αγκαλιά όταν είσαι θλιμμένη. Να γελάσετε δυνατά μαζί όταν γίνει αστείο...να το μοιραστείτε... Αυτό είναι το δύσκολο και αυτό αναρωτιέμαι. Μέχρι πότε μπορεί να βρεθεί εκείνος; Εκείνος με τον οποίο θα μοιραστείς εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις.... Μπορεί να περάσεις μια ζωή χωρίς να τη μοιραστείς με κάποιον;

Ελληνική Τηλεόραση και εκπομπές Life Style...

Ζούμε μια φρικτή οικονομική κρίση. Δεν ξέρουμε αν και πότε θα δούμε άσπρη μέρα. Παρόλα αυτά η Ελληνική τηλεόραση επιμένει να έχει εκπομπές life style. Μας δείχνουν πλούσιους ηθοποιούς, τραγουδιστές ή γνωστούς τηλεανθρώπους. Απορώ με όλη αυτή τη χλιδή που μας δείχνουν. Προσωπικά δε βλέπω τηλεόραση εκτός από πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ο περισσότερος όμως κόσμος παρακολουθεί αυτές τις εκπομπές. Πρόσφατα βρέθηκα σε παρέα και ένιωσα λίγο περίεργα καθώς όλοι μιλούσαν για την εγκυμοσύνη μιας κυρίας που κανένας δε γνώριζε προσωπικά. Την έβλεπαν όμως στην τηλεόραση και αυτό ήταν αρκετό. Νομίζω γίνονται γνωστοί άνθρωποι που δεν έχουν να μας δώσουν τίποτα. Κάποιοι διαβάζουν χρόνια για να γίνουν καθηγητές αλλά κανένας δεν ξέρει τ' όνομα τους . Κανένας, είμαι σίγουρη, δε θυμάται το όνομα του φετινού νομπελίστα γιατρού ξέρουν όμως κάθε λεπτομέρεια απ' τη ζωή κάθε (πιθανόν αγράμματης)κυρίας που παρουσιάζει κάποιο χαζό(κατά τη γνώμη μου)ριάλιτι. Εξοργίζομαι που δείχνουν τα τέλεια πανάκριβα σπίτια, ή τον τρόπο ζωής κάποιων ανθρώπων. Αυτές οι εκπομπές, κατά τη γνώμη μου, ειδικά αυτή την εποχή της ανεργίας είναι προκλητικές! Οταν ένα μεγάλο ποσοστό των συνανθρώπων μας ζει στα όρια της φτώχειας και κάτω απ' αυτά, είναι προκλητικό να σου δείχνουν το καινούριο σπίτι της κυρίας Τάδε. Οταν γυναίκες και νέοι δεν έχουν δουλειά και δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για έναν καφέ έξω, προσωπικά με προσβάλλει όταν δείχνουν τα πανάκριβα παπούτσια της κυρίας Δήνα και τον εξωφρενικό τρόπο ζωής της σε σχέση με τον απλό κόσμο. Μοιάζει σαν οι άνθρωποι που παρουσιάζουν τις εκπομπές αυτές να ζουν σ' ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν υπάρχει φτώχεια και όλοι περνούν εξαιρετικά χωρίς να τους απασχολεί το παραμικρό! Ναι, με ενοχλεί να ακούω ό,τι το παλτό που θα φορέσει η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια στο γάμο της φίλης της της το έραψε ο ίδιος ο Αρμάνι! Οταν ο περισσότερος κόσμος φοράει το ίδιο παλτό, που αγόρασε στις εκπτώσεις, χρόνια τώρα. Τραγικό ακόμα βρίσκω το ύφος και το ντύσιμο των παρουσιαστών τέτοιων εκπομπών. Τις ανούσιες ερωτήσεις που κάνουν. Αναρωτιόμουν καιρό τώρα σε ποιο κοινό απευθύνονται οι εκπομπές αυτές και γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν τα τελευταία χρόνια που η χώρα βρίσκεται σε φρικτή οικονομική κατάσταση. Ρωτώντας λοιπόν, έμαθα πως οι εκπομπές αυτές έχουν μεγάλη τηλεθέαση. Έμεινα εμβρόντητη όταν διαπίστωσα πως πολλοί τηλεθεατές είναι άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα, κυρίως άνεργοι! Αυτοί οι άνθρωποι, αντί να διαβάσουν κάποιο βιβλίο ή εφημερίδα, είναι το κοινό των εκπομπών αυτών. Θα με ρωτήσετε γιατί μου κάνει εντύπωση. Προφανώς είμαι αφελής και δεν το περίμενα. Πίστευα πως αυτές οι εκπομπές την εποχή που ζούμε θα είχαν αντικατασταθεί από άλλες που θα μας έλεγαν πως να ανακυκλώνουμε τα ρούχα μας όπως το χαρτί και τόσα άλλα. Πρακτικές εκπομπές. Να μάθουμε πως να εξοικονομούμε χρήματα. Οχι πως τα σπαταλούν άνθρωποι που δε γνωρίζουμε! Με προβλημάτισε αυτός ο κόσμος. Ο κόσμος που ζει με το μάτι κολλημένο στην κλειδαρότρυπα, ζώντας τις ζωές των άλλων.... Ζωές που δεν έχει καμιά πιθανότητα να ζήσει...

Το Σεξ στη Σχέση...

Το σεξ σε μια σχέση είναι ένα τεράστιο θέμα και δε φιλοδοξώ να το αναλύσω. Μπορώ όμως να γράψω μερικά πράγματα που έχω ζήσει ή έχω συζητήσει με φίλες και φίλους. Κάτι που έχω παρατηρήσει είναι πως ο τρόπος που σχολιάζεται το θέμα του σεξ είναι διαφορετικός στους άντρες απ' ό,τι στις γυναίκες. Οι γυναίκες περιορίζονται στο 'καλό', 'πολύ καλό' ή 'κακό'. Μπορεί να μιλάνε για τη σχέση με κάθε λεπτομέρεια, ατελείωτες ώρες, στο θέμα του σεξ όμως είναι λακωνικές. Οι άντρες αντιθέτως μπορεί να μη συζητάνε καθόλου για τη σχέση τους αναλύουν όμως το θέμα σεξ με λεπτομέρειες. Εντάξει υπάρχουν και άντρες που δε μιλάνε για σεξ, αλλά είναι εξαιρέσεις. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο πως μεγαλώνουν αγόρια και κορίτσια. Σίγουρα η ανατροφή παίζει το ρόλο της. Πόσο μεγάλο ρόλο όμως παίζει η ανατροφή και πόσο ο γυναικείος και ο αντρικός εγκέφαλος; Βεβαίως άλλα θέματα συζητάνε περισσότερο οι γυναίκες και άλλα απασχολούν τους άντρες. Φυσικά τα πράγματα αλλάζουν από γενιά σε γενιά καθώς και από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για παράδειγμα, εγώ δεν μπορώ να κάνω ανάλυση για το θέμα... Πολύς κόσμος όμως είδε το Sex and the City και από τότε νομίζει ότι όλες οι γυναίκες είναι όπως αυτές οι τέσσερις φίλες. Μεγάλος μύθος! Κάθε άνθρωπος, γυναίκα ή άντρας είναι διαφορετικός. Πέρα από την ανατροφή του είναι και θέμα χαρακτήρα. Υπάρχουν(μια υπόθεση κάνω)άντρες που δεν ενδιαφέρονται τόσο για το σεξ και γυναίκες που ασχολούνται μόνο μ' αυτό. Το σεξ νομίζω πως, σε φυσιολογικές σχέσεις, παίζει καθοριστικό ρόλο. Αν δεν είναι καλό θα δημιουργήσει καυγάδες με ασήμαντες αφορμές. Ποιο είναι όμως το 'καλό σεξ' και ποια η 'φυσιολογική σχέση'; Στις μέρες μας και τα δυο αυτά έχουν μπερδευτεί πολύ. Θεωρώ πως για τον καθένα μας καλό σεξ είναι αυτό που τον ικανοποιεί περισσότερο. Ποιος όμως ο ρόλος του σε μια σχέση; Θα μπορούσε κάποιος να μένει σε μια σχέση μόνο για το σεξ; Και στην περίπτωση που κάποιος μένει με τον άλλον γιατί το σεξ τον ικανοποιεί πολύ, αυτό μπορείς να το ονομάσεις σχέση; Πόσες φορές πρέπει να κάνει σεξ ένα ζευγάρι; Δεν είναι καλύτερο το σεξ όταν υπάρχει οικειότητα μεταξύ των δυο; Και αν υποθέσουμε πως αληθεύει αυτό τότε γιατί τόσοι άνθρωποι προτιμούν τα one night stands; Εχει να κάνει με το φόβο της δέσμευσης; Ας πούμε πως το πρόβλημα είναι η δέσμευση. Γιατί να μην έχει κάποιος μια σχετικά ελεύθερη σχέση όπου σύμφωνα με τη θεωρία το σεξ θα είναι πιο καλό; Πολύ φοβάμαι πως οι ερωτήσεις που έχω είναι πολύ περισσότερες από τις απαντήσεις που μπορώ να δώσω για το θέμα. Εχω την εντύπωση πως το σεξ είναι ένα πολύ προσωπικό θέμα. Μη με παρεξηγήσετε. Αυτό που εννοώ είναι ό,τι καθένας το βλέπει διαφορετικά! Προσωπικό με την έννοια της προσωπικής άποψης. Το πόσο και το πως κάνει σεξ κάθε ζευγάρι εξαρτάται εντελώς από εκείνους. Το πολύ ή λίγο και ο τρόπος εναπόκειται σ' αυτούς. Και τελειώνοντας μ' αυτό, νομίζω πως απέτυχα εντελώς ως σεξολόγος! Αν σας προβληματίζει κάτι σχετικό με το σεξ στη σχέση σας απευθυνθείτε σε έναν ειδικό:)....

Ασχέτως φύλου...

Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα σ' ένα blog του οποίου ο αρθρογράφος έδινε συμβουλές σε άντρες: πως να αντιμετωπίζουν τις γυναίκες. Για μια στιγμή σκέφτηκα να του γράψω να συνεργαστούμε, να γράφω εγώ την πλευρά των γυναικών και εκείνος των ανδρών. Θα βοηθούσαμε και κόσμο έτσι! Τελικά όμως διαβάζοντας είδα πως μάλλον εχθρικά μας βλέπουν και μαζεύτηκα. Οσο διάβασα πάντως κατάλαβα πως οι άντρες έχουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα με μας! Αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ειλικρινά δεν το περίμενα! Να παραπονιούνται οι άντρες πως δεν τους παίρνουν οι γυναίκες τηλέφωνο! Εγώ που νόμιζα πως αυτό ήταν το πιο κλασσικό και μόνιμο γυναικείο πρόβλημα! Προφανώς απευθυνόταν σε συγκεκριμένο τύπο ανδρών. Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε ήταν ένα σημείο που έγραφε πως οι άντρες φοβούνται να πλησιάσουν τις ωραίες γυναίκες! Αυτό εξηγεί γιατί τόσες ωραίες γυναίκες κάθονται μόνες στα μπαρ και τα καφέ;.... Εγώ δεν το βλέπω ακριβώς έτσι.... Νομίζω πως αυτό που φοβούνται περισσότερο οι άντρες είναι τις γυναίκες με προσωπικότητα. Ισως γιατί δεν τους ενδιαφέρουν.... Η μήπως τους τρομάζουν οι έξυπνες γυναίκες; Μάλλον εχουν συνηθί0σει πως η όμορφη ξανθιά είναι απαραιτήτως χαζή. Οταν όμως η ξανθιά μπάρμπι δεν είναι μόνο όμορφη αλλά και έξυπνη τότε μπερδεύονται! Και απ' ότι δείχνουν ο εγκέφαλός τους θέλει τα πράγματα απλά. Για μια μεγάλη κατηγορία ανδρών οι γυναίκες θα πρέπει να είναι ή όμορφες και χαζές ή έξυπνες με αδιάφορη εμφάνιση. Τα δυο μαζί τους δημιουργούν σύγχυση! Ισως ο αντρικός εγκέφαλος έχει κατηγοριοποιήσει τις γυναίκες. Κοιτάξτε τα περισσότερα ζευγάρια γύρω σας. Ενας εμφανίσιμος ετεροφυλόφιλος άντρας που είναι έξυπνος και μορφωμένος/καλλιεργημένος(το τέλειο δηλαδή)συνήθως έχει για σύντροφο μια μέτρια γυναίκα! Και όταν λέω μέτρια εννοώ μέτρια σε όλα. Και μέτρια σε εμφάνιση και μέτρια σε εξυπνάδα. Γι αυτό τα ζευγάρια που βλέπουμε γύρω μας σπάνια είναι 'ταιριαστά' στα μάτια μας. Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκατε τι του/της βρίσκει; Απ' ό,τι φαίνεται αυτός ο φόβος των ανδρών για όμορφες και έξυπνες γυναίκες οδηγεί και τις γυναίκες, αναγκαστικά, σε μέτριους άντρες. Με τη διαφορά πως επειδή οι περισσότερες γυναίκες ενδιαφέρονται πιο πολύ για την ευφυΐα των ανδρών καταλήγουν σε άντρες μέτριους μόνο στην εμφάνιση. Προσωπικά δε δίνω μεγάλη σημασία στην εμφάνιση. Αρκεί ο άλλος να μην είναι άσχημος, ας είναι μέτριος αλλά να έχει υψηλό IQ. Αν δεν μπορείς να έχεις μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον άλλον, άντρα ή γυναίκα τι να την κάνεις την εμφάνιση από μόνη της. Κάπου διάβασα πως οι άντρες έχουν δυο κεφάλια και συνήθως τους οδηγεί αυτό που δεν έχει μυαλό, ενώ οι γυναίκες έχουν ένα μόνο κεφάλι με μυαλό και πορεύονται μ' αυτό. Το βρήκα αρκετά έξυπνο αλλά απόλυτο. Γιατί τελικά είναι λάθος να βάζουμε από τη μια πλευρά όλους τους άντρες και από την άλλη όλες τις γυναίκες. Είναι άνθρωποι με ομοιότητες και διαφορές. Φυσικά και δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι όπως δεν είναι και όλες οι γυναίκες ίδιες. Μόνο οι ανατομικές διαφορές τους ξεχωρίζουν. Διαφορετικά ο τρόπος σκέψης του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός. Αυτό άλλωστε μας κάνει μοναδικούς. Οι διαφορές ανάμεσα σε δύο ανθρώπους δεν είναι απλά και μόνο πως ο ένας είναι άντρας και η άλλη γυναίκα. Υπεραπλουστεύουμε τα πράγματα με αυτό τον τρόπο. Υπάρχουν τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους άντρες και άλλες τόσες πολλές διαφορετικές μεταξύ τους γυναίκες που θεωρώ πως είναι τραγικό λάθος να τους τοποθετούμε σε δυο κατηγορίες: Αντρες -Γυναίκες. Κατά τη γνώμη μου είναι απίστευτα πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Ανθρώπων με ακόμη ποιο πολλές ιδιαιτερότητες ο καθένας. Πιστεύω πως ο καθένας από μας είναι ένα μοναδικό ον. Ασχέτως φύλου.

Πολιτικές Συζητήσεις...

Ηθελα να γράψω για ένα άρθρο που διάβασα στην Κυριακάτικη εφημερίδα, το είχα κόψει με ψαλίδι μάλιστα για να μην πω ανακρίβειες. Απ' ότι φαίνεται όμως όσα ζούμε και όσα διαβάζουμε έχουν πολλές αναγνώσεις. Καθένας το βλέπει από τη δική του πολιτική σκοπιά και δημιουργούνται διαφωνίες. Δε θέλω να λογομαχήσω για την πολιτική της χώρας μας με κανέναν. Για κάποιο λόγο όταν αναφέρεσαι στα διεθνή ζητήματα είσαι κάπως πιο ασφαλής. Δεν κινδυνεύεις τόσο να δυσαρεστήσεις κάποιον. Νομίζω είναι γελοίο να τσακώνονται γνωστοί, ακόμα χειρότερα φίλοι για τα πολιτικά. Αν δει γύρω του βέβαια κάποιος η ρίζα των περισσοτέρων προβλημάτων είναι οικονομική ή πολιτική. Πως θα καταφέρεις να μανουβράρεις έτσι την κουβέντα ώστε να μην τα αγγίξεις; θεωρώ πως το ζήτημα είναι πόσο απόλυτος είναι κάποιος για τις απόψεις του. Αυτό δε θα έχει να κάνει μόνο με τα πολιτικά αλλά και με όλες τις εκφάνσεις της ζωής ενός ανθρώπου. Αυτό όμως είναι θέμα χαρακτήρα. Πως γίνεται και πολλοί άνθρωποι φανατίζονται τόσο πολύ με τα πολιτικά; Μοιάζουν με οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων. Οπως οι φανατικοί κάποιων θρησκευτικών αιρέσεων. Νομίζω πως μοιάζουν πολύ αυτά μεταξύ τους. Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να κάνω μια ήρεμη κουβέντα για την πολιτική στη χώρα μας. Γιατί πρέπει να βωμολοχούμε όταν ο άλλος βλέπει κάτι καλό σε κάποιο κόμμα που δεν είναι το κόμμα που ψηφίζουμε; Γιατί τέτοια προσκόλληση σε ένα κόμμα; Το γεγονός ότι ο βουλευτής στο τάδε κόμμα βοήθησε να βρει κάποιος δουλειά, κατά τη γνώμη μου δε σημαίνει πως πρέπει να του κάνουμε τεμενάδες όσο ζούμε! Μπορεί κάποια παράταξη να μας εκφράζει. Καλό είναι όμως να βλέπουμε τα στραβά και τα καλά σε όλα τα κόμματα. Οι παρωπίδες είναι για τα άλογα, όχι για τους ανθρώπους. Δεν προσπάθησα ποτέ να κάνω πολιτική κουβέντα με κανένα ξένο γνωστό μου. Οι εμπειρίες μου είναι από την Ελλάδα. Δεν ξέρω, το να δουλεύεις σαν σύμβουλος σε ένα κόμμα, σημαίνει πως πιστεύεις πως είναι και το σωστό; Και αν στην πορεία το κόμμα αυτό κάνει κάτι στραβό, λάθος, θα το υποστηρίξεις; Καταλαβαίνω πως δε δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Αλλά ούτε σε φιλικές κουβεντούλες; Θα μου πείτε δεν υπάρχουν φιλικές κουβεντούλες όταν πρόκειται για τη δουλειά σου. Ειδικά αυτές τις εποχές που ζούμε. Σε ποιον να έχεις εμπιστοσύνη; Δύσκολοι καιροί, κάνουν και τους ανθρώπους δύσκολους. Είναι θέμα οικονομικής κατάστασης ή χαρακτήρα; Γιατί η άποψή μου είναι πως ο άνθρωπος που φανατίζεται πολιτικά θα είναι φανατισμένος σε όλα τα θέματα. Είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος. Η μήπως η εποχή μας έχει κάνει έτσι; Μήπως φταίει η οικονομική κρίση; Μήπως ήμασταν έτσι από πριν; Τότε είναι θέμα χαρακτήρα. Αν γίναμε όμως λόγω καταστάσεων το πράγμα αλλάζει. Θέλω να πιστεύω πως είναι και τα δυο. Αν ένας άνθρωπος φανατίζεται εύκολα λογικό είναι με την κρίση να γίνει γίνει χειρότερος. Αν φανατιζόταν πολύ από πριν τώρα δε θα μπορεί να του μιλήσει κανείς, πόσο μάλλον να κάνει συζήτηση. Η κρίση χειροτέρεψε κακούς χαρακτήρες, δεν τους έκανε κακούς από μόνη της. Πρέπει να βρεις κάτι σαθρό για να το χειροτερέψεις.

Οι αγανακτισμένοι πολίτες χθες στο Σύνταγμα

Αγανακτισμένοι πολίτες!

Πόσο καιρό έχω να πάω σε συγκέντρωση – διαδήλωση.. Δε θυμάμαι πια. Δεν είναι πως δεν ξέρω από δακρυγόνα και χημικά. Είναι που φοβάμαι πια τις ταραχές. Πάντα κάτι γίνεται και έχουμε επεισόδια. Ετσι σταμάτησα να πηγαίνω. Εγώ που πήγαινα και τραβούσα και άλλους μαζί που διαφορετικά δε σηκώνονταν απ' τον καναπέ! Τώρα όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ. Το τελευταίο πακέτο σε βγάζει από τα ρούχα σου. Μέχρι που θα το πάνε; Καθόμαστε, σκύβουμε το κεφάλι και λέμε εε κάπου θα σταματήσει. Μέσα μας το ξέρουμε πως δεν υπάρχει πιθανότητα, αλλά εθελοτυφλούμε. Δεν είναι η κοροϊδία των Ισπανών. Είναι η κοροϊδία των κυβερνώντων... Ξεκίνησε με το 'λεφτά υπάρχουν' και συνεχίζεται. Μέχρι πότε; Αναρωτιέμαι μέχρι που θα το τραβήξουν.... Η απάντηση έρχεται από μόνη της. Οσο πάει! Μέχρι να βάλουμε τις φωνές, να καταλάβουν πως δεν είμαστε πρόβατα. Δε μ' ενοχλούν τόσο οι κυβερνώντες...όσο οι 'συμπαθούντες' την κυβέρνηση(όποια κ' αν είναι). Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλοι εξαρτώνται από την κατά καιρούς κυβέρνηση. Είναι άραγε τόσο πωρωμένοι; Μου θυμίζουν χούλιγκανς! Μερικοί απ' αυτούς δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα. Το ξέρω...... Κι όμως λογομαχούν και φτάνουν μερικές φορές στα άκρα. Τους φοβάμαι τους ανθρώπους αυτούς. Δεν ξέρεις τι είναι ικανοί να κάνουν... Κάτι τέτοιοι με φοβίζουν! Πως γίνεται να υπάρχουν διαφορετικά στρατόπεδα; Εκείνοι δε θα πληρώσουν τους καινούριους φόρους; Δε θα μειωθεί η αγοραστική τους δυνατότητα; Η συντάξεις των γονιών τους; Μήπως εγώ τα βλέπω λάθος; Σκεφτόμουν πως αν αυτή η όποια κυβέρνηση που έπαιρνε τέτοια μέτρα, ήταν ομάδα δε θα φώναζαν οι φίλαθλοι; Δε θα είχε πέσει κατηγορία; Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τις κυβερνήσεις! Με διαφορετικό τρόπο βέβαια... Ας γίνουν εκλογές - δημοψήφισμα λοιπόν. Χρωστάμε τόσα, ας χρωστάμε λίγο περισσότερο με την οργάνωση των εκλογών. Ας αποφασίσει ο λαός τι πρέπει να γίνει. Ποιος να μείνει και ποιος να φύγει. Αυτό δεν είναι το σωστό; Πάντως αυτή η οικονομική πολιτική,δεν είμαι οικονομολόγος αλλά φαίνεται, είναι οφθαλμοφανές, δε λειτουργεί. Οταν βλέπεις λοιπόν πως δε λειτουργεί δε συνεχίζεις! Δεν έχει νόημα.... Δε βγάζει πουθενά. Και δε χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να το καταλάβει. Μπορεί να μην ξέρω τι πρέπει να γίνει.... Ξέρω όμως πως αυτή η κατάσταση δε βγάζει πουθενά! Το βλέπει κανείς με μια βόλτα στους δρόμους. Τα μαγαζιά που κλείνουν, ο κόσμος που μένει χωρίς δουλειά... Τα πράγματα όσο πάνε χειροτερεύουν. Μια δυο τρεις αυτή η οικονομική πολιτική βλέπουν πως δε λειτουργεί. Η την αλλάζεις ή φεύγεις! Ας γίνουν εκλογές να πει ο λαός τι θέλει! Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Ας κατεβούμε σήμερα, ειρηνικά χωρίς κομματικές σημαίες. Δε γίνεται ν' ανεχτούμε άλλο αυτή την κατάσταση απ' τον καναπέ!

Οι online φίλοι μας...

Διαπιστώνω πως οι άνθρωποι ανοίγονται πολύ εύκολα στους online φίλους τους. Είμαι στο facebook δυο τρία χρόνια. Εχω ένα χρόνο και κάτι που ξεκίνησα ένα blog. Πριν αρκετούς μήνες απέκτησα και ένα λογαριασμό στο twitter. Εχω προσωπική πείρα πια... Παρατηρώ ανθρώπους με τους online φίλους τους! Είναι άνθρωποι που δεν τους έχουμε συναντήσει ποτέ και πιθανότατα να μην τους γνωρίσουμε ποτέ από κοντά. Πιθανό να μη μας νοιάζει και αν θα τους δούμε ποτέ από κοντά. Τότε γιατί μας λένε τα πολύ προσωπικά τους; Γιατί τους είναι εύκολο να μας 'εμπιστευτούν'; Δεν είμαστε ειδικοί. Είμαστε άνθρωποι με τους οποίους 'μίλησαν' κάποιες φορές online. Προφανώς η ανωνυμία μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς. Κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη και δεν βλέπουμε τον άλλον. Ανοίγουμε λοιπόν την καρδιά μας στον ξένο που 'γνωρίσαμε' chatting με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να μιλήσω για ανθρώπους που δε γνωρίζω,που δεν ξέρω καν το αληθινό τους όνομα, παρά μόνο κάποιο nick name. Κάποιοι από αυτούς μου έχουν γράψει στο email μου για να πουν κάτι που τους απασχολεί, ή για να ζητήσουν ακόμα και γνώμη. Κάποιος θα πει κάτι για να το βγάλει από μέσα του γιατί ο online φίλος από την άλλη άκρη διαβάζει το μήνυμά του. Ισως είναι ένα είδος ανακούφισης. Αντί να πληρώσεις τον ψυχαναλυτή, τα λες στον άγνωστο και δε σου στοιχίζει και τίποτα! Αυτό όμως μήπως δείχνει κάτι άλλο; Απομόνωση..μοναξιά; Τι έγινε η φιλία; Η γειτονιά; Γεμίσαμε πολυκατοικίες, δεν ξέρουμε και δε μας νοιάζει ποιος μένει δίπλα μας και επικοινωνούμε διαδικτυακά. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα. Δε νομίζω πως μπορεί να πει κανείς με σιγουριά. Τα πάντα πλέον γίνονται μέσω internet. Από τη μια είναι ευκολία. Οτι χρειάζεσαι από φαγητό μέχρι ρούχο μπορείς να το παραγγείλεις και να σου το φέρουν στην πόρτα σου. Προσωπικά μου λείπει η βόλτα στα μαγαζιά. Μου λείπει η βόλτα που κάναμε παλιά με τις φίλες... Δεβ ξέρω γιατί σταμάτησε αυτό. Φταίνε τα μεγάλα εμπορικά κέντρα; Η αποστάσεις; Οι δουλειές; Η δυσκολίες να δεις τις φιλενάδες σου που παλιά τις έβλεπες καθημερινά; Και όταν σήμερα μπορείς να παραγγείλεις τα παπούτσια σου στη Νέα Υόρκη και το Μιλάνο, εσύ θα τρέξεις στην Ερμού; Μιλάς με το φίλο στη Γαλλία, πίνετε καφέ καθένας στο σπίτι και τη χώρα του. Και μετά πέφτεις και στο κρεβάτι και κανένας δε σου τραβάει το πάπλωμα. Κανένας όμως δε σε παίρνει και αγκαλιά. Κανένας δε θα σου κρατήσει το χέρι. Αν αυτό δε λέγεται απομόνωση τι να πω; Εδώ βλέπεις στο facebook και οτιδήποτε τους τύχει το γράφουν! Μερικά πράγματα δεν τα καταλαβαίνω. Είναι υπερβολικά για μένα. Μπορεί το πρόβλημα να είναι δικό μου. Είναι αγαπημένη συνήθεια όμως να πηγαίνω στο βιβλιοπωλείο της περιοχής μου για ν' αγοράζω βιβλία, αντί να τα παραγγείλω στο Amazon...όπως κάνει ο περισσότερος κόσμος πια. Μήπως αρχίζω και γίνομαι σαν τους ηλικιωμένους που αρνούνται να ασχοληθούν με τις νέες τεχνολογίες;

Ενας χρόνος μετά...

Πέρασε ένας χρόνος κι ένας μήνας από τότε που χωρίσαμε. 
Πόσα λάθος χρόνια πέρασα κοντά σου.... 
Σου ζήτησα να χωρίσουμε όταν δεν πήγαινε άλλο. 
Είχαμε χωρίσει κι άλλες φορές, τα ξαναβρίσκαμε όμως. 
Αυτή τη φορά μπορεί να το ζήτησα εγώ αλλά στην πραγματικότητα ήταν αμοιβαίο. 
Το θέλαμε και οι δυο. 
Δεν πήγαινε άλλο. Και η αλήθεια είναι πως την κίνηση αυτή έπρεπε να την είχα κάνει χρόνια πριν. 
Χρόνια χαμένα...... 
Χρόνια χαμένα που θα είχα ζήσει καλύτερα. 
Χωρίς ψέματα. 
Χωρίς υποσχέσεις που μείναν στα λόγια. 
Οταν σου ζήτησα να χωρίσουμε δεν το είχα προετοιμάσει. 
Δεν είχα προετοιμάσει τη συγκεκριμένη στιγμή. 
Την απόφαση όμως την είχα πάρει. τουλάχιστον ένα χρόνο πριν. 
Για να μην πω και περισσότερο....... 
Δεν μπορούσα να κάνω πράξη αυτό που ήξερα πως θα μου έκανε καλό. 
Γιατί εσύ δεν μου έκανες καλό... 
Ισως όχι εσύ ακριβώς...αλλά αυτή η αρρωστημένη σχέση. 
Είχα κουραστεί πολύ και σου το έλεγα. 
Αυτό προφανώς κούρασε κι εσένα. 
Παλιά έτρεμα στη σκέψη του χωρισμού. 
Οταν ήρθε όμως και δεν ένοιωσα πόνο! 
Για να μην πω πως ανακουφιστικά κιόλας. 
Διόρθωσα ένα μεγάλο λάθος. 
Κάλιο αργά παρά ποτέ. 
Ούτε ένα δάκρυ. 
Είχα κλάψει τόσο τα χρόνια που περάσαμε μαζί που δεν είχε μείνει και τίποτα.... 
Οσο για τις όμορφες στιγμές που νόμιζα πως θα θυμόμουν και θα στενοχωριόμουν... 
Ηταν τόσες οι άσχημες πια, ειδικά τον τελευταίο καιρό, που σκεφτόμουν αυτές μόνο. 
Πόσες φορές τους τελευταίους μήνες με είχες προσβάλλει... 
Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια είχες μαυρίσει τις όμορφες στιγμές... 
Πως τα κατάφερνες και μου χάλαγες ακόμα και τις διακοπές με τον υπέρμετρο εγωισμό σου.... 
Αυτά σκεφτόμουν. 
Και μετάνιωνα που δεν είχα φύγει νωρίτερα. 
Πολλές φορές θύμωσα με τον εαυτό μου. 
Θύμωσα που πέρασα τόσα χρόνια με κάποιον που δεν άξιζε! 
Δεν την άξιζες την αγάπη που σου έδωσα. 
Ηξερες άραγε πόσο πολύ σ' αγάπησα; 
Το ήξερες...ναι το ήξερες, αυτό σ' έκανε να πιστεύεις πως θα μείνω για πάντα. 
Για σένα ήμουν δεδομένη, σ' αγαπούσα κ' εθελοτυφλούσα σε τόσα! 
Σα να σου τη χρωστούσα όλη αυτή την αγάπη. 
Επρεπε να είχα φύγει πολύ νωρίτερα. 
Αυτή η σχέση είχε γίνει ψυχοφθόρα. 
Τα κατάφερα όμως έστω και αργά... 
Μόλις χωρίσαμε άλλαξα εντελώς τρόπο ζωής. 
Μου κάνει εντύπωση το πόσο άλλαξα... 
Μου αρέσει ο καινούριος εαυτός μου! 
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος...ένας χρόνος κι ένας μήνας και δε μου έλειψες καθόλου..... 
Ωρα να φτιάξω τη ζωή μου...

Πανσέληνος...

Η δική μου Ιρλανδία - Γυναίκες

Θα συνεχίσω τις ιστορίες της Ιρλανδίας όπως την έζησα εγώ. Θα σας γράψω για τη γυναίκα στην Ιρλανδία, την εποχή που ήμουν εκεί. Το διάστημα που βρισκόμουν στο Δουβλίνο είχα ένα ατύχημα. Βρέθηκα σε κώμα για κάποιες ώρες. Τις ώρες που δεν είχα τις αισθήσεις μου το άτομο που ήταν μαζί μου στο ατύχημα(και δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά)περίμενε στο νοσοκομείο. Δεν περίμενε οικειοθελώς ούτε για να δει τι θα γίνω... Ηταν υποχρεωμένος από δυο αστυνομικούς να περιμένει και αν εγώ δε γινόμουν καλά θα τον κατηγορούσαν για το θάνατο μου. Το αναφέρω αυτό για να σας δείξω πόσο προστάτευε(μιλάω μόνο για την εποχή που ζούσα εκεί)η πολιτεία τις γυναίκες! Οσο εγώ βρισκόμουν σε κώμα οι αστυνομικοί τον ανέκριναν για να σιγουρευτούν πως συνέβη το ατύχημα. Πως γινόταν να είναι εκείνος μια χαρά. Μόλις άρχισα εγώ να συνέρχομαι οι πρώτες ερωτήσεις των γιατρών, μετά τις καθαρά ιατρικές ήταν 'πως συνέβη το ατύχημα'. Επρεπε να έχουν και τη δική μου ιστορία, το συντομότερο δυνατόν. Αυτό το γεγονός μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Προφανώς το ίδιο θα είχε συμβεί αν ήμουν εγώ μια χαρά και το άλλο άτομο σε κώμα. Το βλέπω όμως ως γυναίκα γιατί έχω και άλλα παραδείγματα για την προστασία των γυναικών στην Ιρλανδία. Δυστυχώς στη χώρα μας οι γυναίκες δεν προστατεύονται. Εκεί όμως μια γυναίκα μπορεί να πάει στην Αστυνομία και να δηλώσει πως την κακοποιεί ο άντρας της. Αν έχει χτυπήματα ο άντρας είναι χαμένος. Η δικαιοσύνη πάντα παίρνει το μέρος της γυναίκας. Οσο για τις ανύπανδρες μητέρες που στην Ελλάδα δεν έχουν καμιά απολύτως βοήθεια στη χώρα αυτή είχαν τα πάντα. Η ανύπανδρη μητέρα στην Ιρλανδία είχε σπίτι που της παραχωρούσε η πολιτεία, όλα τα έξοδα του μωρού για τους πρώτους έξι μήνες, αν δεν κάνω λάθος συν ένα δικό της μικρό χαρτζιλίκι. Αυτός δεν είναι παράδεισος για μια γυναίκα, ειδικά αν είναι μόνη; Αλλά για όλες τις γυναίκες τα πράγματα ήταν πιο εύκολα όταν αποφάσιζαν να γίνουν μητέρες. Δεν γνωρίζω πως έχουν τα πράγματα σήμερα, αλλά στην Ιρλανδία που γνώρισα εγώ, όλα τα έξοδα τοκετού τα αναλάμβανε το κράτος. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης οι γυναίκες που πήγαιναν σε κρατικό νοσοκομείο για να τις παρακολουθήσει γυναικολόγος δεν πλήρωναν τίποτα. Εννοείται πως τα κρατικά νοσοκομεία τους δεν είχαν καμιά σχέση με τα δικά μας. Φανταστείτε πως στη χρυσή εποχή της, γυναίκες έρχονταν από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες να γεννήσουν στην Ιρλανδία που ήταν όλα δωρεάν! Αυτός νομίζω ήταν ένας από τους λόγους που οι Ιρλανδοί έκαναν πολλά παιδιά. Δεν ήταν μόνο ο καθολικισμός. Εβλεπα στους δρόμους συνεχώς νέα ζευγάρια με τρία τουλάχιστον παιδιά. Η συνηθισμένη Ιρλανδέζικη οικογένεια είχε πέντε παιδιά! Και ήταν ευτυχισμένοι! Γι αυτό με σόκαρε πολύ όταν έμαθα για τον τεράστιο αριθμό νέων που φεύγουν τον τελευταίο χρόνο λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι παππούδες τους πήγαν στην Αμερική για να βρουν δουλειά και έστελναν τα χρήματα πίσω. Η σημερινή νέα γενιά ξενιτεύεται και αυτή. Πηγαίνουν στην Αυστραλία. Αλλη μια γενιά που θα αναζητήσει την τύχη της μακριά.. Αλλη μια γενιά που δε θα ζήσει στην πατρίδα της...και το νησί, η πατρίδα τους είναι πολύ σημαντικό για τους Ιρλανδούς! Εχουν κάθε δίκιο βέβαια ν' αγαπούν τέτοια όμορφη πατρίδα... Λένε πως αν ένας μη Ιρλανδός παντρευτεί Ιρλανδέζα, μένει εκεί. Οι γυναίκες της Ιρλανδίας δε φεύγουν από τον τόπο τους ν' ακολουθήσουν έναν άντρα...

Οι συνέπειες του έρωτα...

Μια ζωή ερωτευόμουν χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες. Ερχόταν μόνο του. Απλά συνέβαινε και το καλοδεχόμουν...μου άρεσε. Μέχρι την τελευταία φορά. Σα να μαζεύονταν μέσα μου όλοι οι χωρισμοί...χρόνια τώρα. Ο τελευταίος ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν πόνεσα περισσότερο, μ' έκανε όμως να θυμηθώ. Να θυμηθώ τις ευτυχισμένες και τις άλλες στιγμές. Πως είναι να συνηθίζεις να είσαι ζευγάρι και μετά να είσαι μόνη. Ο πόνος του χωρισμού και η δυσκολία να βρεις το δρόμο μόνη πια. Το πέρασα...ξέρω πως επανέρχεσαι... Κάτι σα να κάνεις απεξάρτηση και επανένταξη. Είναι επώδυνο! Εμεινα μόνη αρκετά για να θυμηθώ πολλά. Και βρίσκω τον εαυτό μου φοβισμένο στην ιδέα.. Στην ιδέα αυτού που ζητούσα! Ηθελα να ερωτευτώ ξανά... Τώρα;...Τώρα φοβάμαι. Σα να έχω κρυφτεί σε μια σκοτεινή γωνιά να μη με βρει ο έρωτας. Δε φοβάμαι όμως τον έρωτα... Ισως είναι προτιμότερο να μείνω μόνη. Εχω όλα όσα αγαπώ..σχεδόν όλα... Γιατί να ερωτευτώ ξανά; Για ποιο λόγο θα ήθελε κάποιος να ερωτευτεί; Είμαι καλά στη γωνιά μου. Εχω όλα όσα χρειάζομαι...σχεδόν όλα... Αν ερωτευτώ ξανά... Την ξέρω τη διαδικασία, την έχω περάσει. Είναι όμορφα, πολύ όμορφα...αν όμως τελειώσει; Αν τελειώσει και εγώ είμαι ακόμα ερωτευμένη; Καλύτερα μόνη. Τι το θέλεις τον άλλον; Δένεσαι μαζί του, σου αρέσει αυτή η ζωή. Αν όμως φύγει; Αν φύγεις εσύ; Οι πιθανότητες να μη στεριώσει κάτι είναι πολλές. Τι γίνεται λοιπόν όταν τελειώσει; Πόνος! Αυτός ο φρικτός πόνος.... Πονάει η καρδιά το κορμί...πονάνε όλα... Αξίζει; Αξίζει να ρισκάρει κανείς; Είμαι καλά μόνη. Δεν ξέρω πια αν θέλω να ερωτευτώ ξανά. Δεν ξέρω γιατί αν απογοητευτώ; Αν απογοητευτώ δεν ξέρω πως θα το αντέξω.... Δε θέλω άλλο πόνο. Εχω περάσει αρκετά... Εχω δει πως είναι στο τέλος. Δεν ξέρω, είμαι μπερδεμένη. Είμαι καλά μόνη. Γιατί να κάνω τη ζωή μου πολύπλοκη; Γιατί να βάλω κάποιον στην καρδιά μου;... Το θυμάμαι τον πόνο. Εχει αφήσει τα ίχνη του μέσα μου... Από τη άλλη, να ζεις μια ζωή μόνη είναι λειψή...

15 καλά της εργένικης ζωής

Εχοντας περάσει αρκετό καιρό μόνη, μπόρεσα να εκτιμήσω τα καλά της εργένικης ζωής! Και πιστέψτε με είναι πολλά. Θ' αναφέρω μόνο 15, νομίζω φτάνουν. Φαντάζομαι πως και οι άντρες που είναι, για ένα διάστημα εργένηδες, έχουν βρει τα ανάλογα καλά. 1)Μια γυναίκα μόνη δε χρειάζεται να κάνει αποτρίχωση συχνά... Ποιος θα δει το μπικίνι; Εκτός από τους καλοκαιρινούς μήνες που αυτός ο όρος δεν ισχύει ΚΑΘΟΛΟΥ! 2)Συνεχίζετε να έχετε διπλό κρεββάτι; Σίγουρα συνεχίζετε να κοιμάστε 'δική σας πλευρά'. Γιατί; Ολόκληρο διπλό κρεββάτι και δεν το εκμεταλλεύεστε; Αμαρτία είναι....Μπορείτε ν' αρχίσετε να κοιμάστε και στη 'δική του πλευρά'. Μπορείτε να κοιμάστε λοξά, μέχρι και κάθετα στο κρεββάτι! Εκμεταλλευτείτε το! 3)Δε χρειάζεται να φοράτε σέξι νυχτικά ή πυτζάμες. Μπορείτε να κοιμηθείτε με ότι σας βολεύει. 4))Κανένας δε θα σας τραβάει τα σκεπάσματα. 5)Μπορείτε να κυκλοφορείτε άβαφη στο σπίτι, όσο για τις δουλειές μπορείτε να τις κάνετε φορώντας μια απλή φόρμα. 6)Θα σας μείνουν αρκετά χρήματα από τις λιγότερες επισκέψεις στο κομμωτήριο. Φτιάχνετε τα μαλλιά σας όπως σας αρέσει, όποτε θέλετε. 7)Μπορείτε να καλείτε για καφέ, ποτό, φαγητό τη φίλη σας που δε συμπάθησε ποτέ. 8)Βγαίνετε χωρίς να δώσετε λογαριασμό σε κανέναν για το που πάτε, με ποιον και πότε θα γυρίσετε. 9)Μπορείτε να τραγουδάτε(όχι μόνο στο μπάνιο) και κανένας δε θα σχολιάσει τη φωνή σας ή το γούστο σας στη μουσική. !0) Θα πίνετε τη μάρκα καφέ που αρέσει σε σας. 11)Μαγειρεύετε ότι σας αρέσει όποτε θέλετε και όπως το θέλετε. 12)Λιγότερα ρούχα για πλύσιμο και σίδερο. 13)Επιτέλους, το καπάκι στην τουαλέτα είναι μόνιμα κάτω. 14)Το ζεστό νερό σας φτάνει και μπορείτε να κάνετε μπάνιο όση ώρα θέλετε. 15)Αν έχουν περάσει περισσότερο από δυο μήνες που χωρίσατε μπορείτε να κάνετε shopping therapy! Πιο νωρίς είναι παρακινδυνευμένο. Θα δώσετε ένα σωρό λεφτά για άχρηστα πράγματα. Ανέφερα τα 15 καλά που σκέφτηκα εγώ. Σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα. Είναι καλό να μένει κάποιος μόνος για ένα διάστημα, ειδικά μετά το τέλος μια σχέσης. Η μοναξιά είναι ωραία...κρύβει όμως μια παγίδα! Τη συνηθίζεις, σου αρέσει και μετά δυσκολεύεσαι να την αφήσεις. Αν μείνεις πάρα πολύ καιρό μόνος μπορεί όταν αναζητήσεις το σύντροφο να είναι πολύ δύσκολο. Ο άνθρωπος ανήκει στα ζώα που είναι φτιαγμένα να ζουν με παρέα...

Ανεμώνες

Πεπρωμένο vs Αποφάσεις

Συνήθως δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας όπως είναι. Δεν πιστεύω στο πεπρωμένο ή στη μοίρα. Πιστεύω πως τη ζωή τη φτιάχνουμε εμείς με τις αποφάσεις μας κάθε στιγμή. Μια σειρά σωστών ή λανθασμένων αποφάσεων με τ' αποτελέσματά τους, κατά τη γνώμη μου, είναι η ζωή. Το έχω ξαναγράψει. Γιατί όμως όσο και να προσπαθούμε όσο σωστά και να φερόμαστε η ζωή παίρνει τελικά το δικό της δρόμο; Γιατί μερικές φορές έχουμε ό,τι επιθυμούμε παρά τις εσφαλμένες κινήσεις μας; Και αν το καλοσκεφτείς το σωστό και το λάθος είναι πολύ σχετικά. Η σωστή κίνηση για μένα σίγουρα είναι λάθος για τον δίπλα. Μια σωστή κίνηση ακόμα και από τον ίδιο άνθρωπο, μπορεί να φανεί λάθος σε βάθος χρόνου. Οπως κοροϊδεύω τις στιλιστικές μου αποφάσεις πριν μια δεκαετία, έτσι βλέπω διαφορετικά και τις αποφάσεις που πήρα τότε. Θα αναρωτηθεί κάποιος τι σημασία έχει; Ο,τι έγινε έγινε και ο χρόνος δε γυρνά πίσω. Δεν είναι όμως λογικό να γυρνάμε καμιά φορά πίσω και να προσπαθούμε να δούμε τι κάναμε λάθος ώστε να μην το επαναλάβουμε; Θεωρητικά από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Θεωρητικά πάντα... Στην πράξη έχουμε την τάση(πολλοί από μας)να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες, συνήθως, λάθος κινήσεις. Να παίρνουμε τις ίδιες λάθος αποφάσεις που γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως δε θα μας βγουν σε καλό. Είναι σα να περνάμε κάποιες εποχές της ζωή μας σαν υπνωτισμένοι.... Ξέρουμε το σωστό, ξέρουμε και το λάθος και διαλέγουμε το λάθος. Οταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε για τα λάθη μας γκρινιάζουμε. Αναρωτιόμαστε γιατί η ζωή μας φέρεται τόσο άσχημα. Αρνούμενοι να παραδεχτούμε πως φταίμε εμείς...ή και εμείς τέλος πάντων. Περνάμε κάποιες εποχές που όλα όσα κάνουμε είναι στραβά. Αυτός ο Κοέλιο τελικά, έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του. Επειδή θέλουμε πολύ κάτι το σύμπαν δε συνωμοτεί να το αποκτήσουμε.... Πόσες φορές δε θέλαμε απεγνωσμένα κάτι αλλά δεν έγινε; Και τα είχαμε κάνει όλα σωστά! Η δουλειά που δεν πήγε καλά, το ατύχημα που σε πήγε πίσω τόσες μέρες... Τα κοιτάς και βλέπεις πως εσύ όσα μπορούσες να κάνεις, όσα περνούσαν απ' το χέρι σου τα έκανες. Και δεν πλήγωσες εσκεμμένα κανέναν. Τα πράγματα όμως κάθε άλλο παρά όπως τα ήθελες κατέληξαν. Λες και η ζωή παίρνει το δικό της δρόμο μερικές φορές ό,τι και να κάνεις. Σωστό η λάθος, το αποτέλεσμα το ίδιο. Με προβληματίζει αυτό. Υποτίθεται αν κάνεις όλες τις σωστές κινήσεις θα έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Γιατί δε γίνεται όμως έτσι; Κάτι συμβαίνει στην πορεία, που δεν μπορούσες να προβλέψεις και αντί για την Αθήνα βρίσκεσαι στην Πάτρα(παράδειγμα). Τι μαθαίνουμε λοιπόν από το παρελθόν; Πως ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει; Πιστεύω πως η ζωή μας είναι πολύ μικρή και πολύτιμη για να αναλωνόμαστε με το παρελθόν και τα σωστά ή τα λάθη. Τελικά το μάθημα νομίζω είναι να ζούμε το παρόν όσο καλύτερα μπορούμε. Το σήμερα, αύριο θα είναι κιόλας παρελθόν και το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Ας ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε το παρόν μας. Επειδή όμως εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να ζήσω χωρίς όνειρα, θα συνεχίσω να ονειρεύομαι....

Ο Ελλην ασθενής...

Νομίζω πως στην εποχή μας δε υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Μερικά είναι πιο σοβαρά άλλα περνάνε σα να μην υπάρχουν. Μόνο η κατάθλιψη ταλαιπωρεί ένα μεγάλο ποσοστό του 'πολιτισμένου' κόσμου. Δεν είναι μόνο Ελληνικό πρόβλημα, είναι η νούμερο ένα ασθένεια του δυτικού κόσμου. Η αντιμετώπιση μιας ασθένειας εξαρτάται από τον άνθρωπο που την αντιμετωπίζει αλλά και από την κουλτούρα της χώρας που βρίσκεται. Σίγουρα το μορφωτικό επίπεδο παίζει μεγάλο ρόλο. Είναι όμως και θέμα ευαισθησίας. Ας ρίξουμε μια ματιά(γιατί το θέμα είναι τεράστιο)στον άρρωστο άνθρωπο στην Ελλάδα. Αυτό που λέει ο λαός μας, ό,τι δηλαδή οι αρρώστιες είναι για όλους έχει δίκαιο. Μόνο που ο πλούσιος έχει την οικονομική άνεση να νοσηλευτεί στα καλύτερα νοσοκομεία, να πληρώσει τους καλύτερους γιατρούς, στη χώρα του ή το εξωτερικό ενώ ο φτωχός θα πάει στο ΙΚΑ και στο δημόσιο νοσοκομεία. Πολλές φορές δεν έχει ούτε τη δυνατότητα να πάρει μια δεύτερη γνώμη. Λένε πως τα λεφτά δε σου εξασφαλίζουν την υγεία. Αυτό τώρα πια με την εξέλιξη της επιστήμης δεν είναι εντελώς αλήθεια. Αν εξαιρέσεις απροειδοποίητα εμφράγματα ή εγκεφαλικά, τα υπόλοιπα μπορείς να τα παλέψεις. Οσο περισσότερα λεφτά έχεις σε τόσο περισσότερους καλούς γιατρούς και νοσοκομεία θα πας. Αρα οι πιθανότητες ίασης μεγαλώνουν. Ακόμα και αν δε γίνει ο ασθενής καλά θα έχει μια αξιοπρεπή νοσηλεία. Δε θα υποφέρει τόσο. Αρα το χρήμα μπορεί να μη σου χαρίζει την υγεία, σε βοηθά να τη βελτιώσεις όμως ή να περάσεις περισσότερο ποιοτικό χρόνο με αγαπημένα πρόσωπα. Οταν ήμουν μικρή πίστευα πως απέναντι στην αρρώστια είμαστε όλοι ίσοι. Ελα όμως που δεν είμαστε... Εντάξη, είναι μερικά περιστατικά όπου και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Κάποιες αρρώστιες, κάποια δυστυχήματα.... Ολα τα άλλα όμως; Εκείνος που έχει λεφτά θα ψάξει και θα βρει τον ειδικό γιατρό, στο ειδικό νοσοκομεία, έχει το χρήμα να δοκιμάσει τις πειραματικές θεραπείες, που μπορούν τελικά να τον βοηθήσουν να ζήσει. Ο συνταξιούχος των 600 ευρώ δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Ποιος είπε πως η ζωή είναι δίκαιη; Τις ίδιες πιθανότητες να γίνει καλά από μια ιάσιμη ασθένεια έχει ο Βαρδινογιάννης(τυχαίο όνομα)και η θεία Παναγούλα στην Ανω Πετινίτσα; Δε νομίζω...... Αν είσαι παιδί του τάδε πλουσίου και χτυπήσεις στο ποδόσφαιρο, θα νοσηλευτείς στη Ευρωκλινική τουλάχιστον. Αν είσαι παιδί του κυρ Θανάση του ψαρά θα πας στα εξωτερικά ιατρεία όποιου νοσοκομείου εφημερεύει και αν πέσεις σε καλό γιατρό θα γίνεις καλά. Θα σου μείνει το σημάδι, γιατί λεφτά για πλαστικό δεν θα υπάρχουν αλλά τουλάχιστον θα γλυτώσεις. Το παιδάκι του πλουσίου βέβαια δε θα έχει σημάδι ούτε εξωτερικό(γιατί θα πάει σε πλαστικό χειρουργό) ούτε εσωτερικό(γιατί θα πάει σε καλό ψυχολόγο). Ποιος επιμένει λοιπόν πως είμαστε όλοι ίσοι στις αρρώστιες; Ποιος πιστεύει πως το χρήμα δε βοηθά και στο θέμα της υγείας; Οταν αρρώστησε βαριά η μαμά μου, καταφέραμε να τη χειρουργήσει ο Γιακούμπ. Το γεγονός αυτό της έδωσε πάνω από δέκα χρόνια σχετικά καλής ζωής που πέρασε κοντά μας. Αν δεν είχαμε τη δυνατότητα αυτή θα είχε πεθάνει δέκα χρόνια νωρίτερα γιατί στην Ελλάδα δεν την αναλάμβανε κανένας γιατρός. Της είχαν δώσει έξι μήνες ζωής! Και έζησε δέκα χρόνια περισσότερο. Ποιος πιστεύει λοιπόν ακόμα πως το χρήμα δεν βοηθά πολύ και στον τομέα της υγείας;

Ο Στρος Καν με χειροπέδες ανάμεσα σε Αμερικανούς αστυνομικούς.

Το άσπρο το μαύρο και το γκρι....

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στα οποία είμαι απόλυτη. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, μιλάω για κάποια πράγματα που εγώ τουλάχιστον θεωρώ προσωπικά. Δεν τα πολυσυζητώ, δε θέλω να πείσω κανένα όπως δε μου αρέσει όταν προσπαθούν να με πείσουν για κάτι. Ζούμε σ' έναν κόσμο, κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένο όπου όμως δικαιούται καθένας μας να έχει τις απόψεις του. Οσο τις κρατά για τον εαυτό του και δεν ζαλίζει μ' αυτές το διπλανό του όλα πάνε καλά. Ηταν μια εποχή στη ζωή μου που πίστευα στο άσπρο και το μαύρο. Ελεγα 'εγώ ποτέ' και 'πάντα' πολύ συχνά. Στη ζωή μας δεν υπάρχει το καθαρό άσπρο και το μαύρο..... Εμαθα να λέω πολύ σπάνια το 'ποτέ' γιατί ότι κοροϊδεύεις στο τέλος το λούζεσαι... Εμαθα πως υπάρχουν πολλοί τόνοι του γκρι στη ζωή μας... Ασπρόμαυρες έχουν μείνει πια μόνο κάτι πολύ παλιές φωτογραφίες. Οπως οι ασπρόμαυρες ταινίες που βλέπουμε στην τηλεόραση. Δε θέλω και δε μ' ενδιαφέρει να πείσω κανένα για τις απόψεις μου στη μαγειρική ή την πολιτική. Μ' ενοχλεί όταν θέλουν να με μυήσουν σε κάτι που δεν πιστεύω, που διαφωνώ ή που με αφήνει αδιάφορη. Ενας γείτονάς μου κάθε φορά που θα συναντηθούμε ανοίγει πολιτική συζήτηση. Μάλλον δεν ανοίγει συζήτηση, θέλει ντε και καλά να πείσει όποιον τύχει στο δρόμο του να παραδεχτεί πως έχει δίκαιο. Αυτό καταντάει ενοχλητικό. Κάποιες φορές έχω συμφωνήσει μαζί του μόνο και μόνο για να κλείσω την κουβέντα. Είναι οι φανατικοί οπαδοί ομάδων, κομμάτων, θρησκειών... Οι ασπρόμαυροι άνθρωποι όπως τους έχω βαφτίσει. Αυτοί που δε βλέπουν τις αποχρώσεις του γκρι. Με κουράζουν αυτοί οι άνθρωποι. Μοιάζουν να φορούν παρωπίδες. Είναι οι άνθρωποι που βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα λένε 'χάλια η ταινία' (και δε μιλώ για τον Τιμογιαννάκη ή το Δανίκα), αρνούνται όμως να τη συζητήσουν. Τους αρέσει; είναι ωραία, δεν τους αρέσει; είναι χάλια! Ακόμα και ο Τιμογιαννάκης ή ο Δανίκας εξηγούν τους λόγους που τους άρεσε μια ταινία. Μπορεί να μη συμφωνείς αλλά υπάρχει μια άποψη ενός ανθρώπου που τουλάχιστον ξέρεις πως είναι γνώστης του κινηματογράφου. Υπάρχουν θέματα πολύ προσωπικά. Μπορεί να μην έχεις διαβάσει Καμύ(τυχαία τον διαλέγω)γιατί σου αρέσει άλλο είδος λογοτεχνίας. Είναι δική σου απόφαση και ξέρεις γιατί την πήρες. Δε θέλεις ν' ακούσεις πόσο καλός είναι. Γιατί πρέπει να σε ζαλίσουν μέχρι ή να αναγκαστείς να διαβάσεις κάτι δικό του ή να τον αποκηρύξεις εντελώς; Ακόμα και να τον διαβάσεις και να σου αρέσει δε θα τον αγαπήσεις ποτέ, γιατί σε έσπρωξαν να ξεκινήσεις. Είναι δικαίωμά σου να διαλέξεις το βιβλίο που θα διαβάσεις, την ταινία που θα δεις. Γιατί μερικοί άνθρωποι επιμένουν τόσο; Δεν προσπαθώ να κάνω κανένα να ασπαστεί τις ιδέες μου. Υπάρχει συζήτηση και υπάρχει εμμονή. Οταν κάνω λάθος, θέλω να είναι όλο και μόνο δικό μου! Θέλω να πέσω από δικό μου λάθος. Εχω αυτό το δικαίωμα.

Ημερομηνία λήξης...

Φοβάμαι το θάνατο. Δεν το παραδεχόμουν. Ο περισσότερος κόσμος δεν το παραδέχεται. Ξέρουμε πως είναι κάτι αναπόφευκτο, το μόνο σίγουρο πράγμα που γνωρίζουμε απ' την ώρα που γεννιόμαστε. Κάπου διάβασα πως ο φόβος του θανάτου είναι η αιτία για τις περισσότερες φοβίες. Τα πάντα στη διάρκεια της ζωής μας είναι αμφίβολα. Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι για τη δουλειά μας, το μισθό μας, την ποιότητα της ζωής μας, τη σχέση μας, το γάμο μας, την αγάπη που νοιώθουμε και ακόμα λιγότερο για την αγάπη των άλλων για μας. Ολα μπορούν να αλλάξουν απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Το μόνο αδιαπραγμάτευτο στη ζωή μας είναι πως έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί φοβόμαστε; Μάλλον γιατί ο θάνατος είναι το άγνωστο. Δεν ξέρουμε ούτε πότε ούτε πως θα έρθει. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα έρθει. Γι αυτό ίσως μιλάμε τόσο για τη ζωή. Γιατί ξέρουμε πως θα τελειώσει. Λέμε πως η ζωή είναι μικρή. Πολύ σχετικό. Εξαρτάται από ποια γωνία το βλέπει κανείς. Η ζωή είναι μικρή αν θέλεις να φτάσεις και να περάσεις τα 100. Η ζωή είναι μικρή για ένα παιδί που τη χάνει στα δυο του χρόνια. Η ζωή είναι μικρή όταν φεύγει ένας επιστήμονας λίγο πριν θεραπεύσει μια σπάνια αρρώστια. Η ζωή είναι μικρή για όλους μας. Μικρή και πολύτιμη. Προσωπικά φοβάμαι πως δε θα προλάβω να κάνω όλα όσα ονειρεύομαι. Γι αυτό μ' αρέσει να ξυπνάω πρωί...για να έχω όλη τη μέρα να κάνω όσα περισσότερα μπορώ. Είναι τόσα τα ταξίδια που θέλω να κάνω, τα βιβλία που θέλω να διαβάσω που αγχώνομαι πότε θα τα προλάβω... Θέλω να καλυτερεύσω το γράψιμο μου μου, να γίνω γνωστή blogger και να γράψω τουλάχιστον δυο βιβλία. Πότε θα προλάβω να τα κάνω αυτά; Θα προλάβω; Θέλω να έχω ένα σύντροφο να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, θα τον βρω; Και δε θέλω να υποφέρω ή να χάσω το μυαλό μου. Η ιδέα του αλτσχάιμερ με τρομοκρατεί. Θέλω να πεθάνω χωρίς να χάσω την αξιοπρέπειά μου! Ενας 'καλός' θάνατος, αν μπορείς να το πεις αυτό, ήταν αυτός της γιαγιάς μου. Πέθανε στον ύπνο της. Δεν κατάλαβε τίποτα ή αυτό θέλω να πιστεύω. Από τη μια διάσταση(του ύπνου)πέρασε στην άλλη. Αλλο ένα πράγμα που με φοβίζει είναι το άγνωστο. Δεν ξέρουμε τι υπάρχει μετά τη ζωή...αν υπάρχει. Αραγε γίνεσαι πνεύμα; Μπορείς να βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Ζωντανά και πεθαμένα; Δηλαδή όταν φύγω εγώ θα βρεθώ με τη μαμά μου; Και αν έχουν δίκιο οι Ινδουιστές και υπάρχει μετενσάρκωση; Ξέρω ανθρώπους που πιστεύουν στη μετενσάρκωση. Δε λέω, είναι μια παρηγοριά να σκέφτεσαι πως θα ξαναγεννηθείς. Σε τι μορφή ξαναγεννιέσαι δεν είμαι σίγουρη. Είχα διαβάσει για τον Ινδουισμό και νομίζω πως ο άνθρωπος είναι η τελευταία-τελειότερη μορφή εξέλιξης. Θα υπάρχει και κάποια θρησκεία που να γεννιέσαι συνέχεια άνθρωπος, δεν μπορεί. Ακόμα και έτσι όμως, οι πιθανότητες να ξαναγεννηθείς Κινέζος σε γραμμή παραγωγής είναι πάρα πολλές...

Και βουλιάζουμε και βουλιάζουμε....

Ζω έναν εφιάλτη, όπως όλοι μας άλλωστε. Προσπαθώ να ξεφύγω... Λέω στον εαυτό μου πως όλα είναι ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσω. Σηκώνομαι όμως κάθε πρωί και τίποτα δεν έχει αλλάξει...μάλλον έχει...τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν. Πάνω που νομίζεις πως πιάσαμε πάτο, γίνεται κάτι και η κατάσταση χειροτερεύει. Τις προάλλες ο τουητοφίλος Φώτης στο 'Σημειωματάριο' του, είχε ένα εξαιρετικό κείμενο με τίτλο 'λεφτά υπάρχουν'... Πόσες φορές το έχουμε πει, το έχουμε κοροϊδέψει;... Η φράση που αποτυπώνει, την κοροϊδία, την προδοσία, το βόλεμα: την κατάσταση που ζούμε! Ενας Πρωθυπουργός ανίκανος, ο πρόεδρος της αντιπολίτευσης μετριότατος και μια αριστερά που δεν έχει τίποτα να προτείνει...που έχει βολευτεί στο ποσοστό της. Το πλήρες αδιέξοδο! Και στην άκρη του τούνελ(για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που ακούγεται συχνά)κανένα φως. Το ένα ψέμα διαδέχεται το άλλο, από παντού. Δεν ξέρεις ποιον να πιστέψεις.... Δημοσιογράφους; Πολιτικούς; Τους λεγόμενους ειδικούς αναλυτές; Ολοι είναι ειδικοί και ξέρουν πως θα βγούμε από την κρίση. Γιατί δε βγαίνουμε λοιπόν; Γιατί βουλιάζουμε κάθε μέρα και πιο βαθιά; Και δεν είναι μόνο η κρίση που ζούμε, είναι και ο φόβος που μας έχει καταλάβει. Η απαισιοδοξία! Φοβάμαι....φοβάσαι τα χειρότερα. Σ' αυτή τη χώρα μάθαμε να ζούμε μέσα στο φόβο, το φόβο για το αύριο. Μάθαμε να κλείνουμε το ρήμα φοβάμαι σε όλους τους χρόνους. Κάποτε έλεγα πως δε μου φτάνει μια ζωή να κάνω όλα όσα έχω ονειρευτεί. Εφτασα όμως σ' ένα σημείο που προσεύχομαι να μείνω όπως είμαι! Να μείνω όπως είμαι, γιατί τα χειρότερα έπονται.... Και αυτό είναι το τραγικό! Μου στέρησαν το όνειρο...... Πως να ονειρευτώ, όταν το παρόν είναι τόσο μαύρο; Μου μελάνιασαν την ψυχή... Τι σχέδια να κάνω για το αύριο όταν το σήμερα είναι τόσο σκοτεινό; Πως να ζήσω σ' αυτή τη χώρα που βουλιάζει συνεχώς; Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ικανός να αναλάβει αυτή τη ριμάδα την πατρίδα μου; Να μου επιτρέψει να ξανακάνω όνειρα; Να φανταστώ πως υπάρχει μέλλον και είναι καλύτερο; Τόσοι πολλοί ανίκανοι, ή ακόμα χειρότερα αδιάφοροι, για την έρμη την Ελλάδα. Εχουμε ακούσει τόσα πολλά κι έχουμε δει τόσα λίγα που ακόμα κι αν εμφανιζόταν κάποιος να αναλάβει...θα τον πιστεύαμε; Μετά από τόση κοροϊδία ποιον να πιστέψεις; Οι Αγγλοσάξονες λένε πως κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει... Τόσο λίγο λοιπόν αξίζουμε; Βλέπεις σα να μας κοντράρει και ο καιρός. Μάης μήνας και θυμίζει φθινόπωρο. Πού είναι οι λιακάδες και οι ζέστες; Σα να μη θέλει να έρθει το καλοκαίρι. Λες και είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε έναν αιώνιο χειμώνα μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Το γονίδιο της ευτυχίας...

Ακουσα τις προάλλες στις ειδήσεις πως η ευτυχία μας έχει να κάνει μ' ένα γονίδιο! Μπερδεύτηκα όταν άκουσα πως έχει σχέση με τη σεροτονίνη γιατί γνωρίζω πως από την έκκριση της ορμόνης αυτής εξαρτάται η καλή μας διάθεση. Τα αντικαταθλιπτικά μάλιστα περιέχουν σεροτονίνη ή κάτι που να βοηθά στην έκκριση της. Για να σας ενημερώσω και σας σε περίπτωση που δεν το ακούσατε, έγινε μια έρευνα στο London School of Economics. Το αποτέλεσμα ήταν πως η ευτυχία μας εξαρτάται από ένα γονίδιο! Οι άνθρωποι στους οποίους το μέγεθος(και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό)του γονιδίου, ή το μήκος του είναι μεγάλο είναι πιο ευτυχείς! Ακου τώρα πράγματα.... Και εγώ που νόμιζα πως η ευτυχία μας έχει να κάνει με τις αποφάσεις μας... Ολες οι θεωρίες μου πάνε στο βρόντο! Τελικά όλα έχουν να κάνουν με το μήκος. Και αν νομίζετε πως αστειεύομαι κοιτάξτε το στο google. Σίγουρα θα υπάρχει λήμμα. Προσωπικά πίστευα πως η ευτυχία έχει να κάνει με τις αποφάσεις μας και λίγο με την τύχη. Για το ρόλο της τύχης ποτέ δεν ήμουν σίγουρη. Ελεγα επίσης πως πρέπει να κάνουμε θετικές σκέψεις. Πίστευα πως η αισιοδοξία και η θετική αντιμετώπιση της ζωής φέρνει καλά πράγματα. Η πραγματικότητα αρκετές φορές με διέψευσε αλλά εγώ συνέχιζα με τις ίδιες ιδέες. Ερχεται όμως τώρα η επιστήμη και μου τα κάνει όλα ρημαδιό! Τι θετική αντιμετώπιση της ζωής...αν δεν έχεις μακρύ γονίδιο...μες την κατάθλιψη θα είσαι. Με λίγα λόγια οι προσπάθειες μας να νοιώσουμε ευτυχείς δεν έχουν να κάνουν με μας και το πως αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Εχουν να κάνουν μ' ένα γονίδιο. Ετσι οι προσπάθειές μου για θετικές σκέψεις δεν έχουν νόημα αν το γονίδιο που έχω είναι κοντό. Κοίτα να δεις που τελικά το μέγεθος(του γονιδίου)παίζει ρόλο! Μπορεί δηλαδή να γίνουν όλα όσα ονειρευόσουν πραγματικότητα, αλλά να μη μπορείς να νοιώσεις ευτυχισμένος... Από την άλλη μπορεί να μη σου πηγαίνει τίποτα καλά εσύ όμως να συνεχίζεις να ελπίζεις πως τελικά τα πάντα θα φτιάξουν. Χρόνια τώρα έβλεπα κάποιους ανθρώπους και τους θεωρούσα χαζούς. Αναρωτιόμουν μάλιστα γιατί είναι τόσο χαρούμενοι. Ζούσαν μια άσχημη(για τα δικά μου δεδομένα)ζωή. Παρόλα αυτά γελούσαν με το παραμικρό, χαιρόντουσαν πολύ εύκολα. Χαζό παιδί χαρά γεμάτο, έλεγα. Ελα όμως που ήρθε η επιστήμη και με διέψευσε.... Προφανώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν το συγκεκριμένο γονίδιο μακρύ! Και εγώ μπορεί να κάνω, όσο μπορώ, θετικές σκέψεις αλλά να μη μπορώ να νιώσω ευτυχία. Και αυτό γιατί μπορεί να έχω κοντό γονίδιο! Το ξέρω πως ακούγεται γελοίο, το μακρύ και το κοντό γονίδιο αλλά πως να το πω; Αφού έτσι το λένε οι ειδικοί. Πως αν το γονίδιο της ευτυχίας σου είναι μακρύ νιώθεις πολύ εύκολα ευτυχισμένος, ενώ στην αντίθετη περίπτωση όσο και να προσπαθείς...δεν τα καταφέρνεις. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την έρευνα...ούτε είναι στο χαρακτήρα μου να φαντάζομαι θεωρίες συνωμοσίας. Κάτι όμως δεν μου πάει καθόλου καλά μ' αυτή την έρευνα... Τι δουλειά έχει το London School of Economics με τα ιατρικά; Πρώτη φορά ακούμε πως έκανε ιατρική έρευνα...νομίζω... Μήπως ενώθηκαν οι ψυχίατροι που λόγω οικονομικής κρίσης έχασαν πολύ κόσμο; Η ακόμα χειρότερα οι φαρμακοβιομηχανίες; Μια σκέψη έκανα....

Μικρή serenata στην Ιθάκη..

Η δική μου Ιρλανδία...

Εζησα στο Δουβλίνο ένα χρόνο. Την Ιρλανδία την αγάπησα πολύ! Δεν έχει να κάνει με το λόγο που πήγα, που έμεινα... Θα την αγαπούσα όπως και να είχε. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να πήγε σ' αυτή τη χώρα και να μη τη λάτρεψε. Είναι μια τόσο όμορφη χώρα με τόσο καλούς ανθρώπους...δε γίνεται να μη την ερωτευτείς! Εμεινα και στην καλύτερη(νομίζω)περιοχή. Είναι ένα δρομάκι που λέγεται Castle street. Περνάει μπροστά απ' το Κάστρο του Δουβλίνου και εγώ έμενα σχεδόν απέναντι απ' την είσοδο. Στο Κάστρο του Δουβλίνου γίνονται οι πιο σημαντικές συναντήσεις αλλά γυρίζονται και πολλές ταινίες εποχής. Οταν γυρίζονται ταινίες ο δρόμος κλείνει, κάτι που έτυχε αρκετές φορές όταν ζούσα εκεί. Κανένας δε διαμαρτύρεται όμως. Ο κινηματογράφος είναι πηγή εσόδων για την Ιρλανδία. Υπάρχει ειδική νομοθεσία για το σινεμά που περιλαμβάνει κίνητρα για ξένους που γυρίζουν τις ταινίες τους σ' αυτή τη χώρα. Οι Ιρλανδοί ξέρουν να εκμεταλλεύονται(με την καλή έννοια)όλα το όμορφα τοπία τους. Κάτι που το κάνουν συνεχώς και απροκάλυπτα. 'Πουλάνε' οτιδήποτε όμορφο, έξυπνο ή διάσημο, είναι Ιρλανδέζικο. Η Ιρλανδία δεν έπαψε ποτέ να με ξαφνιάζει ευχάριστα το διάστημα που έζησα εκεί. Τι να πρωτογράψω; Ενας χρόνος και...είναι τόσα πολλά, τόσες ομορφιές.... Δε θέλω να φανώ σαν τουριστικός οδηγός λέγοντας σας για τα πιο όμορφα μέρη που πρέπει να επισκεφθείτε αν πάτε. Πάντως αν σκέφτεστε να κάνετε ένα ταξίδι στην Ευρώπη πρέπει να πάτε και στην Ιρλανδία... Είναι τόσο μικρούλα...μια σταλιά τόπος, λίγο περισσότερο από 4 εκατομμύρια κάτοικοι. Με τη δική τους έντονη προφορά και ένα αβυσσαλέο μίσος για τους Αγγλους. Ε, 700 χρόνια Βρετανικής κατοχής δεν είναι λίγα. Αν δεν κάνω λάθος ακόμα δεν έχουν κλείσει 100 χρόνια ανεξαρτησίας, όχι σ' ολόκληρο το νησί... Η ιστορία της χώρας έχει πολύ ενδιαφέρον. Η γένεση του IRA, ο Michael Collins είναι κομμάτια αναπόσπαστα της σημερινής ανεξάρτητης Ιρλανδίας. Ο χρόνος που πέρασα εκεί ήταν απ' τις πιο όμορφες εποχές της ζωής μου. Θα μπορούσα να μιλάω ατελείωτες ώρες... Στην Ιρλανδία λένε πως δε χάνεσαι ποτέ και είναι αλήθεια. Οι κάτοικοί της είναι ευγενέστατοι με αίσθηση του χιούμορ και έτοιμοι να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς. Νοιώθω ευτυχής που έζησα εκεί και μ' αρέσει, όταν αναφέρομαι στην Ιρλανδία να τη λέω 'δεύτερη πατρίδα' μου...τόσο πολύ την αγάπησα. Τι να πω για τη χώρα αυτή;... Για το εξαιρετικό σύστημα υγείας; Για το κοινωνικό κράτος; Για τη θέση/προστασία της γυναίκας στην κοινωνία; Για τη Garda, την αστυνομία της;....ναι η αστυνομία εκεί δε μοιάζει με τη δικιά μας... Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τρόπους και εξυπηρετούν γρήγορα και αποτελεσματικά τον κόσμο. Αρκεί ένα τηλέφωνο σε όποιο υπουργείο για να σε εξυπηρετήσει ο αρμόδιος! Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα σήμερα...και στενοχωριέμαι όταν ακούω τι περνάνε και αυτοί. Θέλω να θυμάμαι τη χώρα στα καλύτερα της. Υπήρξα πολύ τυχερή γιατί βρέθηκα εκεί στην εποχή που άνθιζε... Είναι τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας για την παραμυθένια αυτή χώρα γι αυτό θεωρήστε αυτό το κείμενο σαν εισαγωγή. Θα ακολουθήσουν συνέχειες με όσα έζησα εκεί...περιληπτικά ίσως... Η Ιρλανδία και βασικά το Δουβλίνο όπως το έζησα εγώ...

Πόσο μου λείπεις μαμά....

Χθες γιόρταζες. 
Δεν έγραψα... 
Πήρα την καρέκλα και κάθισα δίπλα στη φωτογραφία σου. 
Σου είχα πάρει κι ένα όμορφο ροζ τριαντάφυλλο, μπουμπούκι. 
Ξέρω πως σου αρέσουν τα τριαντάφυλλα. 
Σου μίλησα πολύ. 
Εκλαψα ακόμα περισσότερο. 
Σου ζήτησα να έρθεις να δούμε μαζί τον αγώνα μπάσκετ... 
Σου άρεσε πολύ το μπάσκετ. Παθιαζόσουν.... 
Δεν ήξερα τι να σου πω. 
Νομίζω πως μπορείς να διαβάζεις τις σκέψεις μου όμως. 
Πόσο όμορφη ήσουν σ' αυτή τη φωτογραφία... 
Πόσο όμορφη ήσουν... 
Χαιρόσουν όταν σου έλεγα πως είσαι η πιο όμορφη μαμά απ' όσες έχω δει. 
Σε κολάκευε. 
Πόσα περάσαμε μαζί..... 
Πόσα ζήσαμε μαζί.... 
Ηξερα όλους τους φόβους σου, τα άγχη σου. 
Τόσο ευαίσθητη...εύθραυστη...και τόσο δυνατή ταυτόχρονα. 
Πως τα κατάφερνες ρε μαμά; 
Μου λείπει τόσο η αγκαλιά σου... 
Τόσα χρόνια πέρασαν μα είναι σαν χθες. 
Πόσο μου λείπεις... 
Μου λείπει αυτό το δέσιμο που είχαμε εμείς οι δυο. 
Περάσαμε τόσα πολλά μαζί. 
Η προβληματική πάντα υγεία σου... 
Ακόμα και πριν εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια, πάντα φοβόμουν για σένα! 
Μόνιμο το άγχος μου μη σε χάσω... 
Να σε κρατήσω κοντά μου με κάθε τρόπο. 
Πόσο γενναία τα περνούσες όλα...σχεδόν όλα... 
Στο τέλος σαν να είχες κουραστεί από τα νοσοκομεία και τους γιατρούς. 
Σε θυμάμαι χαμογελαστή σ' ένα κρεββάτι νοσοκομείου να με περιμένεις. 
Πάντα περιποιημένη. 
Τόσο ταλαιπωρημένη... 
Τι ζωή κι αυτή που έζησες εσύ βρε μαμά... 
Κι έφυγες τόσο ξαφνικά... 
Εκεί που δεν το περίμενα. 
Μόλις σταμάτησα λίγο να φοβάμαι... 
Λες και με κάποιο υπερφυσικό τρόπο ο φόβος μη σε χάσω σε κρατούσε κοντά μου. 
Λίγο έπαψα να φοβάμαι και σα να κόπηκε η κλωστή που μας έδενε και χάθηκες... 
Εφυγες χωρίς να ταλαιπωρήσεις κανένα ή να ταλαιπωρηθείς... 
Η τελευταία σου λέξη 'κουράστηκα'. 
Και χάθηκες μες τη θάλασσα. 
Κουράστηκες μαμά και είπες να φύγεις; 
Δεν ήξερα τι να σου πω χθες. 
Είχαμε ζήσει τόσα πολλά εμείς οι δυο... 
Τα χρόνια πολλά, το σ' αγαπώ...τετριμμένο. 
Σ' αγαπώ πολύ, πάρα πολύ μα το ξέρεις. 
Ηθελα να σου πω πόσο μου λείπεις. 
Πως περνάν τα χρόνια μα ο πόνος δεν περνά.... 
Είμαι κομμάτι σου και είσαι κομμάτι μου και πονάει γιατί έμεινε λειψό. 
Τόσα πολλά που έχουμε πει οι δυο μας.... 
Τόσα που έγιναν αφού έφυγες και δε μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σου... 
Δε μπόρεσα να σε κρατήσω λίγο ακόμα... 
Στη γιορτή της μητέρας είχε μπάσκετ. 
Θα το χαιρόσουν το ξέρω. 
Αχ και να ξερες πόσο μου λείπεις βρε μαμά....

Μουσικές που μας ταξιδεύουν στο χρόνο...

Μερικά τραγούδια δε σας πηγαίνουν πίσω; Οταν ακούτε ένα τραγούδι που ακούγατε στο σχολείο, σε μια εκδρομή; Δε σας θυμίζουν τόπους ή ανθρώπους; Ακουγα μουσική πριν λίγο και άκουσα ένα τραγούδι που με ταξίδεψε πολύ πίσω. Πήγαινα σχολείο όταν το πρωτάκουστα. Πρώτη λυκείου...ναι, τόσο παλιά... Εβγαινα με την παρέα μιας φίλης(οι γονείς μου έπρεπε να γνωρίζουν με ποιους βγαίνω) που οι γονείς της ήταν πολύ φίλοι με τους δικούς μου. Για ένα διάστημα στην παρέα είχαν μπει μερικά παιδιά που είχαν ένα συγκρότημα. Εκείνη την εποχή όλοι έφτιαχναν συγκροτήματα... Ενα έγινε γνωστό και το ακούω συχνά και σήμερα. Εκείνο το συγκρότημα δεν είχε μέλλον. Αυτό όμως δεν το ξέραμε όταν γνωρίσαμε τα μέλη. Ηταν μεγάλο πράγμα να βγαίνεις με μέλη συγκροτήματος! Θυμάμαι που έπαιξαν μουσική σ' ένα πάρτι και ένα τραγούδι που ήξερα καλά τους στίχους μου ζήτησαν να το τραγουδήσω μαζί τους..... Οχι πως ήμουν καλλίφωνη αλλά λόγω των αγγλικών και της προφοράς που είχα. Η περηφάνια μου δεν περιγράφεται..... Τώρα που το φέρνω στο μυαλό μου πρέπει να είχα γίνει κατακόκκινη από ντροπή και περηφάνια μαζί! Πιστεύω ό,τι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνδέσει κομμάτια με ανθρώπους ή εποχές. Είναι ένα συγκεκριμένο τραγούδι μου θυμίζει πολύ έντονα μια σχέση συμβίωσης που είχα. Θυμάμαι που και πότε το είχαμε πρωτακούσει και πως το τραγουδούσαμε και οι δυο κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια.. Κάποιο άλλο μου θυμίζει το μεγάλο έρωτα της νιότης μου! Δεν το τραγουδήσαμε μαζί ποτέ. Δεν είμαι σίγουρη αν του άρεσε..... Κάποιοι στίχοι περιέγραφαν την πρώτη βραδιά που περάσαμε μαζί...παράξενο ε; Φυσικά και δε μας ήξερε η στιχουργός-τραγουδίστρια. Αμφιβάλλω μάλιστα αν όταν έγραφε τους στίχους φανταζόταν πως κάποιοι κάποτε θα ζήσουν αυτό που τραγουδούσε..... ...the midnight picnic Once upon a time... Εκτός από τα παλιά και τα ρομαντικά ήταν και η μετά-punk εποχή! Στην Ελλάδα τη ζήσαμε πολύ αργότερα απ' τους Αγγλους όπως και τα περισσότερα μουσικά ρεύματα. Κάτι εντελώς γελοία ντυσίματα...όσο για τα μαλλιά.... Τα βλέπω σε φωτογραφίες και γελάω. Με τι περηφάνια κυκλοφορούσα μ' αυτό το μαλλί, ό,τι και να σας πω είναι λίγο. Εκείνη ήταν η εποχή που είχα ένα μοβ τσουλούφι. Ευτυχώς ο κομμωτής δε με άφησε να κάνω το κεφάλι μου σαν της Cindy Lauper... Γλύτωσαν και οι γονείς μου τα απανωτά εγκεφαλικά. Είναι και τραγούδια που δεν τα άκουγα κάπου, η μουσική τους όμως, με γυρίζει σε χώρες που έζησα και γι αυτό και μόνο τα λατρεύω! Τώρα πια, εκτός από τα τραγούδια που με γυρίζουν πίσω, ήρθαν καινούρια τραγούδια που δε μου θυμίζουν απολύτως τίποτα μου αρέσουν όμως πολύ και αυτό φτάνει. Τραγούδια που ακούω όταν έχω κέφι και μπαλάντες που ακούω άλλες ώρες, για να χαλαρώσω. Δεν αναφέρθηκα επίτηδες σε κλασσική μουσική στον Χατζιδάκη που λατρεύω γιατί είναι ένα άλλο κεφάλαιο, πολύ μεγάλο. Εχει να κάνει περισσότερο με τον άνθρωπο που με έμαθε να λατρεύω τον Debussy και όχι μόνο και φυσικά τον Χατζιδάκη... Αυτό είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μου που ανήκει στα 'Ακριβά πολύτιμα μυστικά μας'......

Ειλικρίνεια.....

Πόση ειλικρίνεια αντέχουμε; Υπάρχει υπερβολική ειλικρίνεια; Μπορεί να χρησιμοποιήσουμε την 'ειλικρίνεια' για να πληγώσουμε κάποιον; Ποια η σχέση της ειλικρίνειας με τους καλούς τρόπους; Μήπως μερικές φορές ένα αθώο ψεματάκι είναι προτιμότερο; Υπάρχουν 'αθώα' ψέματα; Οταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ και μόνο λέγοντας ψέματα μπορούμε να το αποκτήσουμε, δικαιολογείται το ψέμα; Οταν κρύβουμε την αλήθεια δε λέμε ψέματα; Πολλά τα ερωτήματα σε σχέση με την ειλικρίνεια. Νομίζω άγγιξα τα πιο βασικά. Οταν η φίλη μας γυρίσει από το κομμωτήριο με την καταστροφή στο κεφάλι είναι ανάγκη να της το πούμε; Καμιά φορά είναι και ο τρόπος που λέμε κάτι που παίζει ρόλο. Μια γνωστή κάποτε σε μια έξαρση ειλικρίνειας(?) μου είπε ό,τι παλιά δεν άντεχε ούτε να με βλέπει(!). Δεν απάντησα, αλλά σκέφτηκα πως θα μπορούσε να μην το πει. Ενας παιδικός φίλος κάποιο απόγευμα πριν χρόνια μου αποκάλυψε τι πιθανόν έλεγαν για μένα κοινοί γνωστοί. Με στενοχώρησε. Θα μπορούσα άνετα να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς τις 'πληροφορίες' που μου έδωσε... Θα είχα γλυτώσει και μια γκριμάτσα απογοήτευσης. Καμιά φορά με το να είσαι εντελώς ειλικρινής, στα πιο μικρά πράγματα, μπορεί να προσβάλλεις τον άλλο, να τον πληγώσεις ακόμα! Μερικές φορές δεν είναι ανάγκη να λέμε όλη την αλήθεια. Μισώ τα ψέματα όσο κανένας! Μερικές φορές όμως χρησιμοποιούμε την ειλικρίνεια για να πληγώσουμε κάποιον. Είναι ανάγκη να πούμε στη φίλη μας πως οι ανταύγειες της είναι χάλια, ειδικά αν δε ρωτήσει; Μπορούμε να κρατήσουμε τη γνώμη μας για τον εαυτό μας. Επειδή όμως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, καλό είναι να σκεφτόμαστε πριν πούμε κάτι καθώς και τον τρόπο που θα το πούμε. Ο άντρας μιας φίλης στο όνομα της ειλικρίνειας με προσέβαλλε συστηματικά. Στην αρχή δε μιλούσα για να μη χαλάσω τη σχέση μου με τη φίλη. Με την πάροδο του χρόνου όμως άρχισα να τον αποφεύγω. Συνειδητοποίησα πως δεν ήταν ειλικρινής, απλά με αντιπαθούσε... Ολοι λέμε ό,τι είμαστε ειλικρινείς και πως απαιτούμε το ίδιο από τους άλλους. Πόση ειλικρίνεια όμως είμαστε ικανοί να αντέξουμε; Νομίζω πως ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει τη διαφορά του ψέματος από την κακοπροαίρετη ειλικρίνεια. Το να εκφράσουμε τη γνώμη μας δε μας καθιστά ειλικρινής. Η γνώμη του καθενός μας δεν είναι το αντικειμενικό γεγονός. Γεγονός είναι πως κάποιος είναι παντρεμένος. Αν μας πει πως είναι ελεύθερος για να είναι μαζί μας λέει φυσικά ψέματα. Αυτά είναι τα ψέματα που δεν κρύβονται για πολύ και δεν έχουν καμία σχέση με τους καλούς τρόπους... Δείχνουν κακό χαρακτήρα...εκτός από ψεύτη. Εκείνος που για να κερδίσει κάτι λέει ψέματα δεν είναι εγωιστής; Το ψέμα εκτός από κακό χαρακτήρα δε δείχνει και εγωπάθεια; Η απόκρυψη της αλήθειας ισούται με ψέμα. Το ψέμα προδίδει και πληγώνει. Υπάρχουν όμως φορές που η αλήθεια είναι υποκειμενική. Θεωρώ πως οι καλοί τρόποι μας υποδεικνύουν πότε είναι σοφό να κλείνουμε το στόμα και να κρατάμε την άποψή μας για τον εαυτό μας. Στο όνομα της ειλικρίνειας μπορούμε να πληγώσουμε κάποιον που δε θέλουμε. Οι παλιοί έλεγαν πως η αλήθεια πονάει. Ας την πούμε λοιπόν με τέτοιο τρόπο που θα πονέσει λιγότερο...

Νεογέννητα...

Τ' ακριβά, πολύτιμα μυστικά μας...

Μερικά πράγματα είναι πολύ προσωπικά. Φοβάσαι να τα γράψεις μην τα μολύνουν τα μάτια των άλλων. Τα γνωρίζεις εσύ κι κανένας άλλος. Είναι μέρος της ζωής σου. Κομμάτι σου. Ακριβό, πολύτιμο... Ενα μαργαριτάρι στην καρδιά σου. Τα γράφεις σ' ένα χαρτί για σένα, αλλά δε μπορείς να τ' ανεβάσεις σε κανένα blog, να τα γράψεις σε κανένα βιβλίο. Είναι δικά σου. Μόνο δικά σου! Γιατί ξέρεις ότι εκείνος τα περισσότερα τα έχει ξεχάσει, εσύ όμως όχι. Δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται! Ομως κάποια πράγματα που είναι ιδιαίτερα για μας, τα κρατάμε στα σκοτεινά. Να μην τα δει το φως και κιτρινίσουν σαν σελίδες παλιού βιβλίου. Είναι αυτά που αγαπήσαμε πολύ. Αυτά που ούτε στον ψυχαναλυτή δεν αναφέραμε. Είναι ένα κομμάτι που δε θα επιτρέψουμε ποτέ και σε κανένα να το δει. Ολοι έχουμε κάποιες αδυναμίες. Τα ευαίσθητα σημεία μας. Αν τα φανερώσουμε θα γίνουμε ευάλωτοι. Μπορεί γι αυτό να τα κρατάμε μέσα μας. Για να μην πέσουν σε άλλα χέρια. Μόνο εμείς ξέρουμε να τα κρατάμε τρυφερά... Μόνο στη δικιά μας καρδιά είναι καλά βολεμένα... Εμείς μόνο ξέρουμε να τα προστατεύουμε... Να τα φροντίζουμε... Σ' ένα μικρό πορσελάνινο κουτί... Στη διάφανη πορσελάνη της καρδιάς...που σπάει τόσο εύκολα... Νομίζω όλοι έχουμε κάποιο ιδιαίτερο μυστικό. Σκέφτηκα πως μια μέρα θα φύγω, ας το ξέρει λοιπόν κάποιος, είναι τόσο όμορφο που δε θέλω να χαθεί μαζί μου..... Αν δεν ξυπνήσω το πρωί, να μη χαθεί. Πήρα την κολλητή μου και της το είπα. Της το είπα και έκανε 'α'... Αυτό μόνο ένα:.Α..... Δεν το ήξερε. Και είναι ο άνθρωπός μου η φίλη, η αδερφή μου. Ας το ξέρει τουλάχιστον εκείνη. Στην ξαδέρφη μου δεν το είπα γιατί με πιάσανε τα κλάματα και θα στενοχωριόταν. Πριν λίγο καιρό ένας γνωστός μου είπε πως νοσταλγούσε πράγματα από το παρελθόν του. Νοσταλγούσε και στενοχωριόταν πολύ γιατί είχαν τελειώσει. Είσαι τυχερός που τουλάχιστον τα έζησες' του είχα πει. Δεν τον έπεισα και απορούσα. Ομως τελικά όλοι μοιάζουμε σ' αυτό. Δε μας φτάνει που τα ζήσαμε... Τα φυλάμε μέσα μας και κάποιες στιγμές τα θυμόμαστε και στενοχωριόμαστε. Στενοχωριόμαστε που πέρασαν, που τελείωσαν. Είμαστε εγωιστές. Ο,τι αγαπήσαμε πολύ το θέλουμε για πάντα! Δε μας φτάνει που το ζήσαμε. Η αγάπη είναι εγωιστικό συναίσθημα... Δε θέλουμε ν' αποχωριστούμε εκείνον που αγαπήσαμε ακόμα κι αν βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως είναι καλύτερα μακριά μας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως ο αγαπημένος μας μπορεί να είναι ευτυχισμένος χωρίς εμάς. Η μήπως είναι το πόσο ευτυχισμένοι νοιώθουμε εμείς κοντά του που τα σκεπάζει όλα;

Διαφορετικές γενιές...

Ξέρω την ηλικία μου. Επίσης ξέρω πόσο δείχνω. Πολλές φορές νοιώθω και πολύ μικρότερη. Νεαροί 6 έως και 7 χρόνια μικρότεροι μου με φλερτάρουν βλέποντας με μόνο. Κανένας δε μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει τη ηλικία μου...γιατί άλλωστε; Οι νέοι αυτοί άντρες νομίζουν πως τα γνωρίζουν όλα! Πρόσφατα άκουσα πολύ προσβλητικά σχόλια από άτομο 35 ετών. Προσβλητικά για τους μεγαλύτερους... Οσοι γεννήθηκαν 7 ή 8 χρόνια πριν από αυτούς είναι αρχαίοι και γελάνε μαζί τους. Γιατί; Νομίζουν ό,τι τα νιάτα τους και μόνο είναι αρκετά; Και οι περισσότεροι είναι άνεργοι που ζουν με τους γονείς τους. Θεωρούν ό,τι αφού ανήκουν στη δεκαετία των 30, έχουν τον κόσμο στα πόδια τους. Και εγώ στη δεκαετία των είκοσι είχα την αφελή εντύπωση πως θα μείνω εκεί. Ποτέ όμως δε μίλησα άσχημα σε μεγαλύτερό μου. Ούτε σχολίασα την ηλικία του! Τους φοβάμαι τους σημερινούς νέους... Γεννήθηκαν στην εποχή της ευμάρειας και βρέθηκαν,μπαίνοντας στα 30 τους, στη εποχή της 'κατρακύλας'. Αυτό βέβαια δε δικαιολογεί την αγένεια. Τι τους κάνει όμως να φέρονται τόσο αλαζονικά; Μήπως οι γονείς; Το περιβάλλον τους, το σχολείο; Σίγουρα η δική μου γενιά μεγάλωσε διαφορετικά. Είχαμε αρχές που μας συνοδεύουν ακόμα. Οι γονείς μας δεν είχαν ασχοληθεί τόσο όσο οι νέοι (γονείς) με παιδοψυχολογία για την ανατροφή των σπλάχνων τους. Οι δικοί μας γονείς δε σκεφτόντουσαν ό,τι θα μας αφήσουν παιδικά τραύματα όταν μας έβαζαν τις φωνές. Κι όμως πολλοί από μας ούτε παιδικά τραύματα έχουμε από τις φωνές, ούτε αγενείς γίναμε. Τι πήγε στραβά στη σημερινή νεολαία και έγινε τόσο διαφορετική; Το πολύ χάιδεμα; Το γεγονός ό,τι τα βρήκε όλα πολύ εύκολα; Νομίζω πως κάθε γενιά τα βρίσκει πιο εύκολα απ' την προηγούμενη. Η δική μας γενιά σε σχέση με τους γονείς μας που μεγάλωσαν στην κατοχή, τα βρήκε υπερβολικά εύκολα. Πολλοί από μας όμως γίναμε καλοί άνθρωποι(συγχωρέστε μου που βάζω και τον εαυτό μου μέσα). Δεν κοροϊδέψαμε ποτέ τους λίγο μεγαλύτερους, το αντίθετο θα έλεγα. Μας άρεσε να κάνουμε παρέα μαζί τους...η σκέψη πως ο μεγαλύτερος μας υπολόγιζε ήταν σημαντική! Σ' εμένα, τουλάχιστον, αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Οταν μια ιδέα μου, ή κάτι που έγραψα αρέσει, φανεί πρωτότυπο σε κάποιον μεγαλύτερο με κάνει ιδιαίτερα περήφανη. Γιατί το ίδιο δεν ισχύει με τους σημερινούς νέους; Γιατί φέρονται τόσο αλαζονικά(έως προσβλητικά) στους λίγο μεγαλύτερους; Μήπως φταίμε τελικά εμείς; Οι λίγο μεγαλύτεροι; Μήπως είμαστε μέρος του προβλήματος; Μήπως δεν τους φερόμαστε όπως θα έπρεπε; Αυτό όμως είναι που τους κάνει τόσο αγενείς; Δεν ξέρω αλλά δεν το θεωρώ αρκετό. Κάπου αλλού οφείλεται αυτή η συμπεριφορά και γω δεν είμαι ο ειδικός για να το κρίνω. Ας ελπίσουμε μόνο όταν αυτοί οι νέοι πατήσουν τα 40 να πάψουν να φέρονται κατ' αυτό τον τρόπο. Ας ευχηθώ επίσης να μην ξεκινήσω πόλεμο με όσους είναι κάτω από 40....

Εφυγε σήμερα ο Θανάσης Βέγγος

Σεμνός,ταπεινός, απλός δίδαξε ήθος ο δικός μας Θανάσης, έφυγε σήμερα το πρωί ο καλύτερός μας άνθρωπος...

Θανάσης Βέγγος

Οταν σε ειρωνεύεται η ζωή...

Πόσος καιρός έχει περάσει; Ενας χρόνος, δύο; Δεν ξέρω... Δεν έχει και σημασία. Του έστειλα ένα email, πριν πάρα πολύ καιρό. Δεν ξέρω γιατί. Τι περίμενα; Μάλλον τίποτα. Ηθελα να του πω μ' έναν τρόπο τι νοιώθω...για τότε. Για τον καιρό που περάσαμε μαζί. Μου απάντησε με ένα άλλο email μάλλον σκληρό. Μπορεί και να το άξιζα. Τι δουλειά είχα να εμφανιστώ στη ζωή του, να τον αναστατώσω; θα έπρεπε να κρατήσω τις σκέψεις μου εκεί που βρισκόντουσαν όλα τα χρόνια. Μπορεί να την άξιζα την απάντηση, με πλήγωσε όμως πολύ. Δεν υπήρχε μέλλον για μας τους δυο σε βάθος χρόνου. Σα να μου έλεγε πως δε με είδε ποτέ σοβαρά... Μια περιπέτεια ήμουν; Μια ωραία περιπέτεια πριν ξεκινήσει τη ζωή του; Σα να κλοτσούσε όλο το παρελθόν μας. Και ήταν όμορφο το περισσότερο........ Δυο χρόνια μετά το email με πήρε τηλέφωνο. Μου ζήτησε συγγνώμη γι αυτά που μου είχε γράψει. Του πήρε δυο χρόνια να ζητήσει συγγνώμη. Καταλαβαίνω. Είναι αλλού όπως οι περισσότεροι άντρες που αξίζουν πολύ. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που τον είχα χάσει. Τι ήθελα και γω και ανακάτευα τα πράγματα; Τον αναστάτωσα και κείνο, χωρίς λόγο. Σε ποιον να το πω όμως και να καταλάβει; Πως μετά από τόσα χρόνια, τόσες σχέσεις, βρέθηκα να κάνω τον απολογισμό. Και συνειδητοποίησα πως ήταν ό,τι καλύτερο μου είχε συμβεί. Το κακό είχε γίνει όμως. Είχε τελειώσει. Πολύ αργά για μετάνοιες. Μου έρχονται όμως στο μυαλό τόσα πολλά! Κάθε μικρή λεπτομέρεια. Γιατί τώρα; Δεν ξέρω. Ισως τον τελευταίο χρόνο είχα την άνεση να σκεφτώ με ηρεμία. Δεν ήταν πολλοί οι πρώην. Εκείνος όμως ξεπηδούσε πάντα μπροστά, ο καλύτερος! Ο,τι καλύτερο μου είχε τύχει. Το κατέστρεψα με τα ίδια μου τα χέρια. Και τώρα είναι αργά, πολύ αργά πια... Το ξέρω... Γιατί όμως το γέλιο του είναι συνεχώς στ' αυτιά μου; Βασανίζω τον εαυτό μου. Πόσο τραγική μπορεί να γίνει η ζωή; Γιατί να μη μπορώ να ξεχάσω; Η φωνή του στ' αυτιά μου συνέχεια. Δεν το θέλω. Ούτε για μένα ούτε για κείνον. Δε θέλω να τον αναστατώσω. Δεν είναι όμως ειρωνικό; Τι φρικτά παιχνίδια μας παίζει η ζωή;

Ο Οικολόγος και η Ισλανδέζα...

Μου έστειλε κάποιος γνωστός ένα email για την εξαφάνιση των καρχαριών. Αρνήθηκα να 'υπογράψω' και του έκανε εντύπωση. Τώρα αυτό που όλοι και παριστάνουν τους οικολόγους δε μου αρέσει καθόλου. Αλλά καθόλου όμως! Ισως γιατί έχω περάσει απ' αυτό το στάδιο όταν ήμουν μικρή. Βλέπω τώρα μεγάλους ανθρώπους, μορφωμένους, καλλιεργημένους να μου στέλνουν μηνύματα για τους καρχαρίες. Με παραξενεύει. Ισως γιατί ανακαλύπτω πως τυχαίνει να ξέρω κάτι περισσότερο. Αλλά να μην πλατειάζω... Εκανα μια δουλειά που είχε πολλά ταξίδια. Εντός και εκτός Ελλάδος. Ετσι γνώρισα, λόγω δουλειάς, πολύ κόσμο που δε θα γνώριζα κάτω από άλλες συνθήκες. Γιατί το λέω αυτό; Μέσα στους γνωστούς μου ήταν και μια Ισλανδέζα. Την εποχή εκείνη εγώ ήμουν γραμμένη στην Greenpeace. Εκτός από τους καυγάδες με τον πατέρα μου για τις μαρίδες που αγόραζε για να φάμε είχα μια λογομαχία και με τη γνωστή-φίλη από το Ρέικιαβικ. Αρχισα να της 'επιτίθεμαι' επειδή είχα ακούσει πως στην Ισλανδία σκότωναν τους καρχαρίες. Είδος υπό εξαφάνιση οι καρχαρίες, κόκκινο πανί η Ισλανδέζα. Θεώρησα λοιπόν σωστό ένα απόγευμα που είχαμε ελεύθερο να της 'επιτεθώ' για το θέμα των καρχαριών. Είπα αρκετά και έντονα. Εκείνη με άκουσε ήρεμα και μου απάντησε με την ίδια ηρεμία. Δεν ξέρω μου είπε τι σημαίνει για σένα καρχαρίας, στη δική μου όμως οικογένεια όλοι οι άντρες είναι ψαράδες. Εχουμε δυο μεγάλα αλιευτικά. Αν κατάφερα εγώ να μεγαλώσω και να σπουδάσω είναι από την αλιεία καρχαριών. Αν δεν τους ψάρευαν(και δεν το έκαναν για διασκέδαση)θα πεινούσαμε. Εμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Δεν το είχα δει ποτέ από τη δική της πλευρά. Ηξερα μόνο όσα μου λέγανε από την Greenpeace. Βρέθηκα ξαφνικά να κοιτάζω τα πράγματα από τη δική της οπτική γωνία. Είναι κάποια πράγματα(και είναι πολλά) που έχουν διπλές και τριπλές αναγνώσεις. Το να είσαι απόλυτος δεν είναι καλό. Θα βρεθεί κάποια στιγμή κάποιος που θα σου πει πολύ απλά τη δική του αλήθεια και θα νοιώσεις άσχημα. Ασχημα γιατί μέχρι τότε πίστευες κάτι που δεν είχες διασταυρώσει. Δυστυχώς στη ζωή μας δεν έχουμε την πολυτέλεια να διασταυρώνουμε όσα μαθαίνουμε. Καλό είναι λοιπόν να έχουμε μια κριτική ματιά σ' αυτά που ακούμε. Να μην τα καταπίνουμε αμάσητα, όπως έλεγε η μαμά μου! Ο καρχαρίας που για μένα ήταν είδος υπό εξαφάνιση για την άλλη ήταν το φαγητό της οικογένειάς της. Τις περισσότερες φορές είναι καλό να εξετάζουμε γιατί κάποιος μας λέει κάτι. Δε μιλάω για τα οφθαλμοφανή. Το να σκοτώνουν δελφίνια για διασκέδαση είναι κακό. Το να σκοτώνουν όμως ένα ζώο για να φάνε νομίζω δεν είναι, καθόλου,το ίδιο. Γι αυτό δεν 'υπογράφω' για τους καρχαρίες. Θυμάμαι την Ισλανδέζα και σκέφτομαι πόσες οικογένειες μπορεί να ζουν απ' αυτό το ψάρεμα.

Royal Kiss!

Ο Πρίγκιπας της καρδιάς μας....

Προχθές χάζεψα το γάμο στο Λονδίνο. Τον πριγκιπικό γάμο. Νομίζω ο περισσότερος κόσμος τον είδε αλλά ντρέπεται να το πει. Για καμιά ώρα ξεφύγαμε από τη συνηθισμένη μιζέρια μας. Ξεχάσαμε για λίγο το ΔΝΤ, τα μνημόνια, την υποβάθμιση, τα spreads, τα κουρέματα τις επιμηκύνσεις...και όλα τα σχετικά. Για μια ώρα ζήσαμε το παραμύθι. Είδαμε ό,τι υπάρχει άντρας που όταν λέει 'θα σε κάνω βασίλισσα' το εννοεί! Ακόμα είδαμε πως και οι πρίγκιπες έχουν καράφλα! Ουδείς τέλειος. Ακουσα λοιπόν πως η κοπέλα που σήμερα είναι δούκισσα και μελλοντική βασίλισσα περίμενε τον άντρα που παντρεύτηκε οχτώ ολόκληρα χρόνια. Η ξαδέρφη μου δήλωσε πως τον Ουίλιαμ τον περιμένεις. Εγώ όμως έχω τις αμφιβολίες μου. Οταν μάλιστα άκουσα πόσες πρώην είχε καλέσει ο Ουίλιαμ, στο γάμο, άρχισα να προβληματίζομαι. Προσπάθησα να σκεφτώ πως θα ήταν να είσαι στη θέση μιας απ' αυτές τις κοπέλες. Να είσαι η πρώην του πρίγκιπα... Στο γάμο του... Τι φρίκη! Και εκείνη που περίμενε οχτώ χρόνια πως θα ένοιωθε; Πως επιτέλους το όνειρο έγινε πραγματικότητα; Χαίρεσαι όταν έχεις περιμένει τόσον καιρό; Οταν σε έχουν εξευτελίσει οι εφημερίδες...τι χαρά είναι αυτή; Και να δεχτώ πως ήταν χαρούμενη. Τουλάχιστον κατάφερε αυτό που ήθελε. Πήρε τον άντρα που αγαπούσε και είναι και ο μελλοντικός βασιλιάς της Αγγλίας. Καθόλου άσχημα για μια κοινή θνητή, όπως έλεγαν και στα κανάλια. Πόσες από εμάς όμως έχουμε πιθανότητες να πάρουμε βασιλιά; Καμία, θα έλεγα. Εμείς λοιπόν, που δεν περιμένουμε κανένα πρίγκιπα, γιατί να περιμένουμε; Και πόσος είναι ο λογικός χρόνος να περιμένεις; Μη μου πείτε πως δεν το σκεφτήκατε ποτέ; Γιατί εμείς οι γυναίκες έχουμε και ημερομηνία λήξης! Γιατί αν περάσουμε την ηλικία που μπορούμε να κάνουμε παιδιά μειώνονται κατά πολύ οι πιθανότητες εύρεσης συντρόφου. Αν κάνεις το λάθος και περιμένεις πολύ και στο τέλος χωρίσεις, κάτι πολύ πιθανό στις μέρες μας, άντε μετά να βρεις άντρα...... Μετά αρχίζεις τις υποχωρήσεις. Δε λέω πως χάνονται οι πιθανότητες να γίνει μια γυναίκα ευτυχισμένη. Λέω όμως πως τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Πόσο περιμένεις λοιπόν; Η Κέητ περίμενε οχτώ χρόνια τον πρίγκιπα. Οι υπόλοιπες που περιμένουν κάποιο απλό θνητό πόσο να περιμένουν; Μια γνωστή μου είχε όριο(από μικρή)τα δυο χρόνια. Στην επέτειο των δυο ετών κάθε σχέσης της τον ρωτούσε αν θα την παντρευόταν. Αν η απάντηση ήταν αρνητική, χώριζε όσο και να τον αγαπούσε. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες, παντρεύτηκε τελικά. Εγώ δε θα άντεχα. Είναι και θέμα χαρακτήρα. Και γιατί να περιμένεις; Προσωπικά είχα προτάσεις γάμου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το γιατί τις αρνήθηκα είναι μια άλλη ιστορία. Ποτέ δεν κατάλαβα την έννοια του περιμένω να μου ζητήσει να παντρευτούμε. Για μένα τα πράγματα είναι απλά. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι γυναίκες πεθαίνουν για το γάμο ενώ οι άντρες τον αποφεύγουν. Υπάρχουν και αντίθετες περιπτώσεις. Αν το ζευγάρι αγαπιέται θα παντρευτεί. Αν ο ένας απ' τους δυο δε θέλει...δεν αγαπά αρκετά. Για μένα, επίσης δεν υπάρχει όριο ηλικίας. Μπορείς να παντρευτείς για τη συντροφικότητα και όχι για τα παιδιά. Μπορείς να κάνεις παιδιά χωρίς να παντρευτείς. Μπορείς απλά να συζείς. Σημασία έχει να τον αγαπάς και να σε αγαπά!

Καλή Πρωτομαγιά....