Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Το δράμα όσων κατάφεραν να επιβιώσουν σεισμού και τσουνάμι στην Ιαπωνία.

Οι μέρες που συμπάσχαμε με τον Ιαπωνικό λαό πέρασαν. Η Ιαπωνία έγινε δεύτερη και τρίτη είδηση. Ο σεισμός στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση έχει σχεδόν σβηστεί και τη θέση του έχει λάβει ο εφιάλτης της διαρροής ραδιενέργειας. Ωστόσο, το δράμα όσων κατάφεραν να επιβιώσουν παραμένει αναλλοίωτο. Εχουν γίνει τραγικά λάθη. Μόνο που για τους Γιαπωνέζους, αυτή τη στιγμή προέχει η σωτηρία της πατρίδας τους και άλλων χωρών. Ισως όταν πάψουν να ζουν μέσα σ' αυτό τον εφιάλτη αποδώσουν ευθύνες. Προς το παρόν, όσοι γλύτωσαν από τη λαίλαπα πρέπει να επιβιώσουν και να κάνουν αυτό που πρέπει. Κατάφερα να μαζέψω μερικές μικρές ιστορίες ανθρώπων που έζησαν αλλά δεν ξέρω αν αυτοί είναι οι τυχεροί... Η Γιόση Κικούσιι είναι μια από τους θεωρούμενους τυχερούς, αφού κατάφερε να δει και την 'επόμενη μέρα'. Στέκεται στα χαλάσματα του σπιτιού της, στο Ισινομάκι, με δάκρυα στα μάτια. Μετά από τόσες μέρες που ψάχνει συνειδητοποίησε πως οι ηλικιωμένοι γονείς της δεν υπάρχουν πια. Η εικόνα που αντικρίζει κανείς στο Ισινομάκι παραμένει λίγο ως πολύ ίδια με την πρώτη στιγμή. Τα πάντα έχουν καλυφθεί από πηχτή μαύρη λάσπη που μυρίζει άσχημα. Η νεαρή γυναίκα σκύβει να μαζέψει πεταμένες φωτογραφίες για να ανακαλύψει πως δεν είναι της δικής της οικογένειας. Κάποιοι άγνωστοι χαμογελούν στο φωτογραφικό φακό ανύποπτοι για αυτό που θα συμβεί στις 11 Μαρτίου του 2011. Ζουν αυτοί οι άγνωστοι ή χάθηκαν για πάντα; Ερωτήσεις που δύσκολα βρίσκουν απάντηση. Οσοι επέστρεψαν στις ρημαγμένες πόλεις της βορειοανατολικής ακτής έχουν να πουν απελπιστικά όμοιες ιστορίες. Μαζί με τα σπίτια και τους αγαπημένους τους έχει χαθεί το παρελθόν τους. Αλλη πόλη. Ενας βουδιστής μοναχός στέκεται μπροστά στον κατεστραμμένο ναό. Λέει στους δημοσιογράφους πως ψάχνει τους πιστούς. Στη βουδιστική θρησκεία οι νεκροί πρέπει να αποτεφρώνονται. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον να γίνει. Για το λόγο αυτό έχουν δημιουργηθεί ομαδικοί τάφοι. Τραγικό πράγμα να χάνεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα αλλά και να μην μπορείς τους κηδέψεις όπως πρέπει. Ο βουδιστής μοναχός είναι απελπισμένος. Φοράει τα ρούχα κάποιου ψαρά που του έδωσαν μια και η βουδιστική 'ρόμπα' καταστράφηκε από το τσουνάμιι. Μια αλλη πόλη, μια άλλη ιστορία. Ο 33χρονος Watanabe δουλεύει στη Simitomo Corp. Την πρώτη μέρα ο προϊστάμενος του είπε 'θα μπορούσες να πας σπίτι'. Την δεύτερη μέρα, 'καλύτερα να πήγαινες σπίτι'. Την τρίτη μέρα 'πήγαινε σπίτι'! Παρόλα αυτά ο Watanabe μένει μέχρι τις δυο τη νύχτα στο γραφείο για να προλάβει να τελειώσει τους ισολογισμούς που πρέπει να παραδοθούν συγκεκριμένη μέρα. Εκεί βλέπω πόσο διαφορετικός είναι αυτός ο λαός! Ξαναβλέπω τα videos που βγήκαν την πρώτη μέρα. Η αντίδραση τους στο φονικό σεισμό ήταν μοναδική. Εβλεπες τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων που ζουν στην Ιαπωνία και τις αντιδράσεις των Γιαπωνέζων. Οι Ιάπωνες τακτοποιούσαν τα γραφεία μόλις τελείωνε ο σεισμός και ξανακάθονταν να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Γνωστός μου που είχε επισκεφθεί το Τόκυο πριν χρόνια μου είπε πως με το που φτάνεις στο αεροδρόμιο σου δίνουν ένα φυλλάδιο με οδηγίες για τη συμπεριφορά σου σε περίπτωση σεισμού. Καταυλισμοί. Σε έναν από τους μεγάλους καταυλισμούς βρίσκεται μια Γιαπωνέζικη οικογένεια. Οι ηλικιωμένοι γονείς με την πολύ νέα κόρη τους. Οι Ιάπωνες σέβονται πολύ τους ηλικιωμένους. Η κόρη στέκεται στο πλευρό των γονιών της. Ο πατέρας κοντεύει τα 90 και είναι άρρωστος με καρκίνο του προστάτη. Η κατάστασή του είναι πολύ άσχημη γιατί τα φάρμακα χάθηκαν στο τσουνάμι και είναι αδύνατο πια να να βρεθούν, εκεί μάλιστα. Αναρωτιέται τι θα απογίνει ο πατέρας της χωρίς φάρμακα. Δυστυχώς είναι πολλοί οι ηλικιωμένοι και οι άρρωστοι στους καταυλισμούς. Ο σεισμός και το τσουνάμι αφάνισαν πολλά χωριά στη βορειοανατολική ακτή. Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αποτελείται βασικά από ηλικιωμένους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει πως δεν θα έχουν το κουράγιο να τα ξαναχτίσουν... Μια ιστορία ακόμα. Κάλεσαν μια γιαπωνέζα μαραθωνοδρόμο να τρέξει στο μαραθώνιο του Λος Άντζελες. Η μαραθωνοδρόμος είχε ηθικό δίλημμα στην αρχή. Αν έτρεχε αυτές τις μέρες μήπως προσέβαλλε την πατρίδα της που ζούσε τις δυσκολότερες μέρες; Αν πάλι δεν έτρεχε θα προσέβαλλε τη χώρα που την είχε καλέσει. Αποφάσισε να τρέξει. Η εποχή ήταν πολύ δύσκολη για να προπονηθεί. Οταν έφτασε στο Λος Άντζελες έβρεχε καταρρακτωδώς. Ετοιμάστηκε σε άσχημες συνθήκες. Ετρεξε στη βροχή. Δεν κέρδισε, αλλά ήταν πολύ χαρούμενη από την αντίδραση του κόσμου. Απ' όπου περνούσε φώναζαν 'Go Japan'! Στους δημοσιογράφους που την περίμεναν στον τερματισμό, είπε πως ένοιωσε πως μέσα από τις φωνές του κόσμου ένοιωσε πως τρέχοντας βοήθησε με τον τρόπο της να γίνει πιο γνωστό το δράμα της πατρίδας της. Με εντυπωσιάζει η ψυχραιμία που δείχνουν σ' αυτές τις ακραίες καταστάσεις που ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν κλαίνε όπως όλοι οι άλλοι. Τα πρόσωπά τους καθαρά και χαμογελαστά ακόμα και όταν βουρκώνουν. Νοιώθω δέος απέναντι σ' αυτό το λαό. Θα κλείσω με μια τελευταία μικρή ιστορία. Η 24χρονη Αμερικανίδα δασκάλα ονειρευόταν να ζήσει και να εργαστεί στο Τόκυο. Τα κατάφερε. Το όνειρό της πραγματοποιήθηκε. Στις 11 Μαρτίου 2011 οι γονείς της ενημερώθηκαν πως το νήμα της ζωής της κόπηκε απότομα μετά το σεισμό στην Ιαπωνία. Ο φοβερός σεισμός για τους Ιάπωνες παραμένει μια ανοιχτή πληγή που δε θα κλείσει εύκολα. Ακόμα και αν αντιμετωπιστεί η ραδιενεργός διαρροή των πυρηνικών αντιδραστήρων.