Ενοχλητική(;)...

Ενα από τα ελαττώματα μου είναι ο φόβος πως γίνομαι φορτική. Με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να νομίζει πως είμαι σνομπ ή αδιάφορη.... Κάπου η υπερβολική διακριτικότητα έγινε πρόβλημα. Οταν το λέω δε με πιστεύουν..... Αλλοι το θεωρούν ελάττωμα, άλλοι εκμεταλλεύονται τη διακριτικότητα μου. Οπως και να το δεις χαμένη είμαι. Τι θέλουν τελικά οι άνθρωποι; Εχω αναρωτηθεί και στο παρελθόν. Δε νομίζω πως θα καταλάβω ποτέ. Οσα περισσότερα τους δίνεις τόσο πιο ευάλωτη γίνεσαι. Γιατί θέλουν να ξέρουν τα πάντα για σένα; Για να σου τα 'χτυπάνε' ανάλογα με την περίπτωση; Με έφτασαν στο σημείο να λέω από μόνη μου πως η διακριτικότητα μου είναι ελάττωμα! Ο φόβος μου μήπως γίνομαι φορτική δε νομίζω πως μπορεί να ονομαστεί ελάττωμα. Ισως γιατί έμαθα πια να μιλάω. Να ρωτάω αν ενοχλώ! Το έχω πει στους δικούς μου ανθρώπους και το θεώρησαν αστείο. Αλλωστε αυτοί μετράνε κιόλας! Οι δικοί μου άνθρωποι. Οι γνώμη των ξένων δε μετράει. Οι ξένοι θα σκέφτονται πάντα τα χειρότερα, ό,τι και να κάνεις. Οι ξένοι δε θα καταλάβουν και το χιούμορ μου. Αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί. Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές έμπαινα και στο twitter. Νόμιζα πως είχα το ελεύθερο να γράψω κάτι 'αστείο' σε γνωστό άτομο. Ελα όμως που στράβωσε.... Μερικοί άνθρωποι νομίζουν πως εκείνοι μπορούν να κάνουν πλακίτσες και να μην ενοχλείσαι. Οταν όμως κάνεις κάτι εσύ σε γράφουν στα μαύρα κατάστιχα. Αν επρόκειτο για κάποιον εντελώς ξένο δε θα μ' ένοιαζε. Οταν όμως πρόκειται για άνθρωπο που έχεις πει και δυο κουβέντες.... Μπορεί να φταίω εγώ. Μπορεί εκείνος να μην καταλαβαίνει το χιούμορ μου. Πάνω που εγώ προσπαθώ να ξεπεράσω το φόβο μη γίνω ενοχλητική... Με είπαν ενοχλητική. Κάποιος που παρά το πολύ λίγο που ξέρω, εκτιμώ. Εγώ νόμιζα πως έκανα αστειάκια προφανώς σε λάθος χρόνο... Το γεγονός είναι πως μου είπε πως τον ενοχλώ. Πιθανότατα δε θα θέλει να μου ξαναμιλήσει και λυπάμαι. Λυπάμαι που δε με κατάλαβε... Λυπάμαι που χάνω έναν εν δυνάμει φίλο... Λυπάμαι που θα ξανακλειστώ στο καβούκι μου για να μη συμβεί ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Βλέπεις έγινε πάνω που προσπαθούσα να ξεπεράσω το φόβο...μη γίνω ενοχλητική. Και προφανώς το παράκανα. Δεν ξέρω γιατί με στενοχώρησε τόσο αυτό το γεγονός. Δε νομίζω πως είναι θέμα ευαισθησίας από μέρους μου. Ισως ήταν η λάθος στιγμή... Το παράκανα;... Το σίγουρο είναι πως ούτε που υποψιάζεται πόσο στενοχωρήθηκα. Απ' την άλλη φταίω και γω... Οχι τόσο όμως για να μου πει πως ενοχλώ...έτσι νομίζω τουλάχιστον. Τέλος πάντων, ας μαζευτώ ξανά και ας προσπαθήσω να ξεχάσω το σημερινό. No use crying over spilled milk όπως λένε και οι Αγγλοι.

Μοναξιά μου...

Οταν έφυγε ο θείος η θεία-μαμά μου άρχισε να μου λέει για τη μοναξιά.
Για τα χρόνια που περνάνε....
Για τον σύντροφο που έχουμε ανάγκη.
Δεν έδινα και πολύ σημασία.
Αν είναι να ρθει θε να ρθει....
Ετσι σκεφτόμουν...
Μέχρι το φετινό καλοκαίρι.
Το πιο δύσκολο απ' όλα όσα έχω περάσει...
Ναι μια χαρά είμαι και μόνη.
Διαβάζω πολύ, γράφω το ίδιο...
Ξανάρχισα να βγαίνω.
Ναι, ραντεβού, τι το 'θελα;
Απίστευτα καταστροφικά ραντεβού...
Το ένα χειρότερο απ' το άλλο!
Τρία δηλαδή όλο το καλοκαίρι...απίστευτα.
Απίστευτα με την κακή έννοια!
Κι όσο το καλοκαίρι βαίνει προς το τέλος του τόσο πιο άσχημα νοιώθω.
Στενοχωριέμαι που τελειώνει η εποχή του χρόνου που λατρεύω.
Και όχι μόνο γιατί απεχθάνομαι το φθινόπωρο που έρχεται, αλλά γιατί θα το περάσω και αυτό μόνη.
Και κουράστηκα και να ψάχνω και να ζω αυτά τα φριχτά ραντεβού.
Ολοι λένε για το πόσο δύσκολη θα είναι από δω και πέρα η ζωή και δε θέλω να την περάσω μόνη.
Δε θέλω να κλαίγομαι....αυτό που κάνω δηλαδή.......
Εχω όμως την ανάγκη να τοποθετήσω τις σκέψεις μου εδώ...στο blog μου.
Δε θέλω να με λυπάται κανείς, το μισώ αυτό!
Δε θέλω οίκτο.
Παρέα ίσως...
Απογοητεύτηκα από τους άντρες.
Μου φαίνεται δεν έχει μείνει κανένας!
Κανένας για μένα φαίνεται...
Ευτυχώς έχω ένα ξυλουργό κοντά, να του παραγγείλω ένα καλό και γερό ράφι.
Νοιώθω εξαντλημένη.
Ισως φταίει που δεν έφυγα και καθόλου το καλοκαίρι.
Ολοι μιλάνε για ένα δύσκολο χειμώνα.
Ενας χειμώνας, που όπως και το καλοκαίρι που πέρασε, δε θα μοιάζει με άλλους.
Και γω σαν τον κούκο.
Δε ζητάω πολλά.
Κυρίως δε θέλω να με λυπούνται.
Οι γύρω όλοι ζευγαρωμένοι και γω μόνη.
Σα να έχω λέπρα και φοβούνται...
Τα φιλαράκια στο twitter μου έλεγαν πως κάτι θα γίνει.
Πως το καλύτερο συμβαίνει όταν δεν το περιμένεις.
Γιατί έχω την αίσθηση πως το έλεγαν για να μη στενοχωριέμαι.
Από καλοσύνη, γιατί είναι τα πιο καλά παιδιά!
Μόνο που εγώ δεν ελπίζω πια.
Το πήρα νομίζω απόφαση.
Γι αυτό έχω χαλάσει μια περιουσία στα βιβλία... Αυτά θα μου μείνουν... Φίλοι, σύντροφοι, ταξιδευτές της μοναξιάς μου......