Σημασία έχει ν' αγαπάς....

Σημασία έχει ν' αγαπάς.... 
Δεν είναι ανάγκη να δίνεις πολλά... 
Απ' το υστέρημα σου. 
Με αγάπη... 
Εστω κάτι λίγο. 
Δεν έχει σημασία η ποσότητα. Ολοι από λίγο... 
Ακουσα ένα γεράκο που αγόρασε λίγο καφέ. 
Σκέφτηκε πως θα τον θέλουν κάποιοι όπως εκείνος. 
Φωνάζουν για ξενοδοχεία και άλλα κτίρια. 
Να στεγαστούν όσοι έχουν ανάγκη. 
Φώναζα κι εγώ... 
Δεν έχουμε όμως σοβαρό κράτος. 
Δεν έχουμε κράτος..... 
Οπότε ας οργανωθούμε εμείς! 
Ας βοηθήσουμε εμείς..... 
Διάβασα στο blog του άσωτου πριν μέρες....
Είχε όλη την ενημέρωση για όσους θέλουν να βοηθήσουν αλλά δεν ξέρουν πως.... 
Το ανέβασαν πολλοί...... 
Εγώ συνεχίζω να 'κλέβω' από τον άσωτο..... 
Να μάθει πολύς κόσμος. 
Να μη χαθεί κανένας! 
Το βράδυ που πέφτω για ύπνο σκέφτομαι. 
Σκέφτομαι πως εγώ κοιμάμαι στο ζεστό μου κρεββάτι.... Στο ζεστό μου σπίτι..... 
Και ακούω έξω τον αέρα να λυσσάει. Τότε νοιώθω ενοχές... 
Πόσοι άνθρωποι είναι έξω;.... 
Εμένα μου αρέσει ν' ακούω τον αέρα. 
Κάποιοι όμως υποφέρουν. 
Ολοι έχουμε έστω μια κουβέρτα που δε χρειαζόμαστε. 
Ας την πάμε εκεί που θα πιάσει τόπο! 
Τι νόημα έχει να μένει στο μπαούλο;....... 
Ας ζεσταθεί ένας άνθρωπος. 
Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση του...... 
Αν είμασταν εμείς στη θέση του θα θέλαμε να νοιαστεί κάποιος........ 
Γι αυτό αν έχετε μια κουβέρτα........

Ερωτας και Πόνος...

Η ευτυχία δεν έχει πόνο! Μιλάμε για για τον έρωτα, την αγάπη όταν έχουμε πληγωθεί. Οσο είμαστε ευτυχισμένοι δε γράφουμε. Γράφουμε με τα δάκρυα στα μάτια. Ευτυχία δε σημαίνει να πονάς! Εκτός αν είσαι μαζοχιστής..... Πονάς όταν δεν είσαι ευτυχισμένη! Οσο βιώνεις την ευτυχία, τον έρωτα δεν πονάς, δεν ασχολείσαι με γράψιμο αλλά με το αντικείμενο του πόθου σου. Οταν κάτι στραβώσει ή όταν χωρίσεις τότε αρχίζεις να γράφεις για τον πόνο σου. Το μεγάλο λάθος είναι αυτό! Πως έχουμε συνδυάσει τον έρωτα με το γράψιμο! Γράφουμε όταν πονάμε. Οταν δεν είμαστε καλά θέλουμε να μοιραστούμε τον πόνο μας. Ετσι όπως το σκυλί του Παβλόφ έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας το γράψιμο με τον έρωτα. Ακούμε το καμπανάκι και τρέχουμε για φαΐ.... Οι μεγάλες επιτυχίες γράφονται στον πόνο, στο χωρισμό... Αν δεν υπήρχαν προβλήματα δε θα υπήρχε σενάριο και δακρύβρεχτες ταινίες. Στην ευτυχία τι να γράψεις; Ετσι νομίζουμε πως ο αληθινός έρωτας πονάει..... Ο αληθινός έρωτας, η αγάπη δεν πονάνε! Μας αρέσουν οι δακρύβρεχτες ταινίες που λένε για χωρισμό και ανεκπλήρωτο έρωτα.... Αυτά πουλάνε! Εμείς τα έχουμε συνδυάσει με το δικό μας πόνο..... Και οι σεναριογράφοι με έσοδα. Τα περισσότερα τραγούδια είναι για ραγισμένες καρδιές. Και μεις τα αγοράζουμε όταν υποφέρουμε. Οταν χωρίζουμε ακούμε τραγούδια ανάλογα με την κατάσταση μας. Οταν είμαστε καλά, όταν η σχέση πάει καλά, δεν κλαίμε, δεν ακούμε τέτοια τραγούδια. Δεν είναι τυχαίο πως οι ρομαντικές ταινίες που κόβουν τα πολλά εισιτήρια είναι εκείνες που δεν έχουν happy ending. Δε διαλέγεις μια τέτοια ταινία να δεις με τον καλό σου, Εκεί πηγαίνεις με τις φίλες σου και ένα κουτί χαρτομάντιλα. Πότε θα καταλάβουμε πως η αληθινή αγάπη δεν πονάει; Πως δε χρειάζεται να υποφέρεις.... Δεν είναι υγιές! ΥΓ. Τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ!

Οι δικοί σου άνθρωποι...

Γιατί στενοχωριέσαι; Δεν το ξέρεις; Οι δικοί σου άνθρωποι σε πληγώνουν περισσότερο. Ισως γιατί μετράς τη γνώμη τους. Ακόμα κι όταν ξέρεις πως δεν πρέπει.... Ακόμα κι αν γνωρίζεις πως έχουν κακό χαρακτήρα, τα λόγια τους σε πονάνε.... Η γνώμη των ξένων σου είναι αδιάφορη. Δε σε ένοιαξε ποτέ τι λένε. Δεν έδωσες ποτέ σημασία στα λόγια τους... Ενώ οι δικοί σου άνθρωποι;..... Τους ξέρεις και σε ξέρουν. Γιατί δίνεις τόση σημασία; Πολλές φορές δεν εννοούν αυτά που λένε. Δε θέλουν να σε στενοχωρήσουν...... Το κάνουν όμως.... Φταίνε εκείνοι και τα λόγια τους; Μήπως δεν πρέπει να τα παίρνεις τόσο σοβαρά; Εχουν αυτή τη συνήθεια όμως..... Δεν είναι που σε πονάνε μόνο..... Σε κάνουν να νιώθεις και ενοχές μετά που τα πήρες σοβαρά... Ενοχές που στενοχωριέσαι... Μα κι εσύ πότε θα το μάθεις; Οσο πιο κοντά σου είναι κάποιος τόσο πιο εύκολα σε πληγώνει. Μερκές φορές μοιάζει σα να έχουν σκοπό της ζωής τους να σε κάνουν να υποφέρεις... Πως θα σε πονέσουν περισσότερο... Δε μπορείς να κλείσεις τ' αυτιά σου στις κακίες τους;... Και σε ξέρουν. Ξέρουν πόσο ευαίσθητη είσαι αλλά χτυπάνε. Ακόμα δεν έμαθες να τους αντιμετωπίζεις;.... Αδιαφόρησε! Κλείσε τ' αυτιά σου, μη δίνεις σημασία. Πότε θα μάθεις; Πόσο θ' αντέξεις;

Εφυγε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Η εκδρομή με το JPForum στο Καλλίδρομο, το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011. Η μουσική υπόκρουση είναι "Το λιβάδι που δακρύζει" της Ελένης Καραΐνδρου, από την ταινία του Θ.Αγγελόπουλου.

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΡΕ ΚΟΡΑΚΙΑ ΤΟ ΣΟΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΑΦΗ...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΡΕ ΚΟΡΑΚΙΑ ΤΟ ΣΟΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΑΦΗ...: Νέα μόδα ανακάλυψαν τα κανάλια και οι εφημερίδες με τους χιλιάδες άστεγους, άπορους και άνεργους που σέρνουν καρτερικά το σταυρό στο Γολγοθά...

Δεν έχω μάθει ακόμα.....

Τους άντρες στη ζωή μου πάντα τους ερωτευόμουν. Δεν ήταν όλοι κελεπούρια..... Εκτός από έναν που ήταν εξωφρενικά ωραίος και έναν εξωφρενικά πλούσιο(και γνωστό). Ολοι μεταξύ τους είχαν κάποια κοινά. Τους θαύμαζα, τους θεωρούσα καλύτερους από μένα και ήταν αρκετά μεγαλύτεροι μου...εκτός απ' τον τελευταίο πρώην που ήταν μόνο ένα χρόνο μεγαλύτερος. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο καλύτεροι, αλλά εγώ σα να είχα ανάγκη να τους βλέπω έτσι.... Επίσης κανένας δεν ήταν το πολύ καλό παιδί. Καλοί;...ίσως, πολύ καλοί ποτέ! Στην πορεία με πλήγωναν.....κι αν δεν το έκαναν εκείνοι το έκανα εγώ.... Δεν περηφανεύομαι γι αυτό. Οσο τις θυμάμαι τόσο συνειδητοποιώ πως οι λίγες μακροχρόνιες σχέσεις μου είχαν πολλά κοινά! Οι χωρισμοί δε με μάθαιναν τίποτα. Χώριζα γιατί καταλάβαινα πως ήμουν με κακό σύντροφο, αλλά στην επόμενη σχέση διάλεγα κάποιον εξίσου λάθος. Και απ' όσο ξέρω δεν είμαι η μόνη... Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν τους ίδιους κύκλους..... Διαλέγουν τον ίδιο τύπο άντρα/γυναίκα ξανά και ξανά. Γιατί φοβούνται τη δέσμευση;..... Γιατί ο πατέρας ή η μητέρα ήταν λάθος πρότυπο;.... Γιατί έζησαν τον κατεστραμμένο γάμο των γονιών τους;... Για κάποιο λόγο έτσι ήμουν και γω. Είχα την ανάγκη να θαυμάζω έναν άντρα για να τον ερωτευτώ. Τον ανέβαζα σ' ένα βάθρο που δεν του άξιζε και σιγά σιγά, με προσεκτικές κινήσεις τον έριχνα....γιατί στην πραγματικότητα δεν άξιζε το θαυμασμό μου. Ετσι τελείωνε η σχέση γιατί ο πρίγκηπας του θρόνου είχε τα παπούτσια του μέσα στη λάσπη.... Οσες φορές γνώρισα κάποιο 'καλό παιδί' ανακάλυπτα πάνω του μια σειρά κουσούρια για να τον απορρίψω.... Ο έρωτας ήταν πάντα δυνατός και άρρηκτα δεμένος με τον πόνο. Διαφορετικά δεν είχε νόημα.... Οι ίδιοι άντρες στη ζωή μου...με διαφορετική εμφάνιση. Τα ίδια βράδια γεμάτα δάκρυα..... Μαζί τους ή μόνη... Τραγικοί χωρισμοί.... Τι νόημα μπορεί να έχει η ζωή χωρίς την τραγωδία;... Ο έρωτας πονάει....... Ετσι ήταν καταγεγραμμένο μέσα μου. Πάντα ζήλευα τα ευτυχισμένα ζευγάρια, τις κοπέλες που δεν υπέφεραν... Και αναρωτιόμουν γιατί εγώ δε μπορώ να γίνω έτσι. Οι δικές μου σχέσεις ήταν συνυφασμένες με τον πόνο. Και πάντα έλεγα πως δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος.... Αλλά κορόιδευα τον εαυτό μου. Και τώρα;.... Δεν ξέρω... Ακόμα δεν έμαθα....

Μήπως;........

Τα μαλλιά μου έχουν πάρει ένα ηλίθιο σχήμα από τον ύπνο. Η μύτη μου τρέχει σα χαλασμένη βρύση. Το σπίτι έχει γεμίσει χαρτομάντιλα, αντιπυρετικά και σπρέι για τη μύτη. Βήχω σαν παλιόγερος... Τα μάτια μου είναι πρησμένα κι έχουν μαύρους κύκλους.... Δεν τα λέω όλ' αυτά για να με λυπηθείτε! Χθες ένιωσα όμορφα μόνο απ' τα περαστικά σας!! Καινούργιοι και παλιοί bloggers μπήκατε στον κόπο να μου γράψετε περαστικά και όχι μόνο! Σας ευχαριστώ πολύ:) Συγκινήθηκα όπως το περασμένο Σάββατο που μαζευτήκαμε όσοι bloggers γνωρίζουμε τον Αποστόλη και του γράψαμε από ένα κειμενάκι.... Ενας ή δυο μόλις έμαθαν την ιστορία θέλησαν να γράψουν χωρίς να τον γνωρίζουν! Τελικά είμαστε μια παρέα καλών παιδιών όπως είπε το Σάββατο ο Αποστόλης. Και όπως έγραψε στο κείμενο του ένας από μας(συγχωράτε με δε θυμάμαι ποιος)δεν είμαστε online φίλοι! Είμαστε αληθινοί φίλοι που νοιαζόμαστε! Είναι τιμή μου να μπορώ να ανήκω σ' αυτή την παρέα! Προχθές πριν κλείσω για να κοιμηθώ(ξανά)είδα κάτι που είχε ανεβάσει η γιαγιά Αντιγόνη, 'κάνει πολύ κρύο σήμερα αλλά ας μη χαθούν ψυχές...'..... Το είχε πάρει απ' τον άσωτο.... Το πήρα και το ανέβασα κι εγώ γιατί όπως λέει ο άσωτος γιος, το blogging δεν είναι μόνο αγάπες, χαχα και μμμμμ........ Μακάρι να μπορούσαμε να ενημερώνουμε για οτιδήποτε καλό. Το αν βοηθά ο καθένας μας είναι δικό του θέμα και δεν υπάρχει λόγος να καυχιέται γι αυτό. Αλλά για αλλού ξεκίνησα και αλλού πήγα..... Anyway, που λένε και στο χωριό μου. Ξεκίνησα λέγοντας πως έχω τα χάλια μου και το σπίτι μυρίζει αντισηπτικά και κοτόσουπα... Οταν δε νιώθεις καλά διάφορα περνάνε απ' το μυαλό σου. Εγώ σκεφτόμουν πως δε μου αρέσει να με βλέπουν έτσι. Ποτέ δεν αμέλησα τον εαυτό μου και ειδικά μπροστά στους άντρες ήμουν πάντα περιποιημένη. Ενας μόνο νομίζω μ' έχει δει άρρωστη.... Δε θέλω να μείνω μόνη μου...έτσι νομίζω δηλαδή... Θέλω να ερωτευτώ ξανά και να ζήσω όμορφες στιγμές όπως κάποτε..... Κάτι βράδια όμως όπως απόψε, που νιώθω κομμάτια και δεν τολμώ να κοιταχτώ στον καθρέφτη..... Τότε θυμάμαι τη συμβουλή ενός ψυχαναλυτή όταν με είδε διαλυμένη μετά από μια μεγάλη σχέση πάθους..... Μου είχε πει πως συνήθως μετά από τέτοιες σχέσεις οι άνθρωποι ψάχνουν για μια ήρεμη σχέση. Κάποιον να τους αγαπά περισσότερο απ' όσο τον αγαπούν. Δεν τον άκουσα. Αυτά τα χλιαρά δεν είναι για μένα...... Κι ερωτεύτηκα ξανά πολύ, έδωσα την ψυχή μου ξανά και πόνεσα...ξανά. Αν ήμουν ερωτευμένη τώρα δε θα ήθελα να με δει ο άλλος έτσι...... Η καρδιά όμως παίζει περίεργα παιχνίδια.... Εχω ένα παιδικό φίλο που είναι ερωτευμένος μαζί μου από παιδί.... Είναι ο καλύτερος μου φίλος. Ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον.... Αν ερχόταν κάποιος να μου κάνει παρέα απόψε, θα ήταν αυτός. Δεν τον ντρέπομαι, μ' έχει δει στα καλύτερα και στα χειρότερα, τόσα χρόνια φίλοι.... Πριν λίγους μήνες μου ζήτησε να ξεκινήσουμε κάτι μαζί.... Το σκέφτομαι σοβαρά... Ο καιρός περνάει, δεν υπάρχει και τίποτε άλλο στον ορίζοντα.... Θα μπορούσε η φιλική αγάπη να γίνει κάτι περισσότερο; Μήπως είναι μια καταδικασμένη προσπάθεια; Δε θέλω ν' αλλάξω γνώμη στα μισά και να τον πληγώσω...... Κι αν γνωρίσω κάποιον άλλον στην πορεία; Κι αν ερωτευτώ κάποιον άλλον; Γιατί το φοβάμαι τόσο όμως; Είναι το καλύτερο παιδί που ξέρω. Μ' αγαπάει και μου κάνει όλα τα χατίρια! Εχω ακούσει πολλές ιστορίες για γάμους που έγιναν από συνοικέσια και εξελίχθηκαν σε μεγάλες αγάπες.... Αφού γνωριζόμαστε, εκτιμά ο ένας τον άλλον, είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας.... Υπάρχει οικειότητα, σεβασμός.... Γιατί πρέπει να υπάρχει πάθος;........

Πω πω νύστααα....

Η μύτη μου τσούζει όταν τη φυσάω. Εχει γίνει κόκκινη ωραία σαν του κλόουν! Περνάω τη μισή μέρα κοιμισμένη.... Την άλλη μισή πίνω ζεστά, σούπες και κυκλοφορώ με πυτζάμες και ρόμπα, σα ζόμπι..... Επαψα να μετράω τα χαρτομάντιλα γιατί έχω χάσει το λογαριασμό... Σιχάθηκα όμως να παραπονιέμαι και θέλω να διαβάσω κάτι ωραίο να γελάσω ή να συγκινηθώ..... Εκτός απ' το βιβλίο μου.... Μόλις τελειώσω αυτό νομίζω μου λείπει άλλο ένα και θα έχω τα άπαντα της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Τα πρώτα 'άπαντα' που μάζεψα είναι του αγαπημένου μου Καμύ. Εχω τα μισά του Μαρκές που επίσης πολύ αγαπημένου.... Εεε λίγος Κάφκα, λίγος Τζόις....λίγοι Ρώσοι, πολλές γνωστές γαλλίδες ένας Σάρτρ κ αυτός με το ζόρι...δεν τον καταλαβαίνω.... Μερικοί εντελώς άγνωστοι....αναρωτιέμαι πως τους ανακάλυψα..... Από Ελληνες αρκετός Θέμελης και Ξανθούλης, λίγη Τριανταφύλλου. Με την ποίηση ποτέ δεν τα πήγα καλά, αλλά έχω τα 'άπαντα' της Δημουλά τα τελευταία δε μου αρέσουν αλλά με κάποια προηγούμενα έκλαψα... Εχω λίγο Εμπειρίκο.... Λίγο Ελύτη, λίγο Σεφέρη...... Φυσικά ο Καζαντζάκης είναι αυτός που κατά καιρούς ξαναδιαβάζω και πάντα βρίσκω κάτι καινούργιο. Εχω βρει όμως αρκετά blogs που αν γίνουν βιβλία θα τ' αγοράσω σίγουρα! Ετσι δε μπορώ να πω πως δεν έχω να διαβάσω. Γιατί κλεισμένη μέσα θα είχα τρελαθεί αν δεν είχα να διαβάσω. Και ο καιρός παίζει με τα νεύρα μου.... Κάνει κάτι υπέροχες λιακάδες........ Θέλω να βγω να περπατήσω! Που να πάω όμως έτσι όπως είμαι..... Θα σταματάω κάθε τόσο να βήξω, να φυσήξω τη μύτη μου... Μικρόβια εν κινήσει..!! Οχι τίποτα άλλο θα κολλήσω κανένα περαστικό. Και θα γυρίσω σπίτι σε χειρότερη κατάσταση.... Δεν πειράζει, θα περάσει κι αυτό. Θα έρθει η άνοιξη και θα βγαίνω κάθε μέρα για μεγάλες βόλτες.... Για την ώρα λέω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και να χωθώ πάλι στα σκεπάσματα..... Αυτή η νύστααααα.........

κανει ψοφο σημερα αλλα...

άσωτος γιός: κανει ψοφο σημερα αλλα...: ΑΣ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΟ ΑΠΟΨΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ Ολοι εχουμε μια κουβερτα περισευουμενη: και μπορούν να απευθυνθούν στο ΚΥ...

Διάγνωση....

Με το που μπήκε το φθινόπωρο είμαι κάθε λίγο και λιγάκι άρρωστη. Τίποτα το σοβαρό, αλλά αυτά τα δέκατα που συνοδεύουν την καταρροή και το βήχα , την κακουχία γενικά, μου κόβουν τα πόδια.... Και όταν δεν είμαι άρρωστη νιώθω κουρασμένη.... Εχω βαρεθεί να παραπονιέμαι. Μήνες τραβάει αυτή η κατάσταση.... Ο παθολόγος λέει πως όλος ο κόσμος είναι έτσι. Εμένα δε με καλύπτει αυτή η απάντηση. Αφού δεν είναι ίωση πως γίνεται όλος ο κόσμος να είναι ταυτόχρονα κρυωμένος; Υπάρχει όμως ένα κοινό σε όλον τον κόσμο που δε νιώθει καλά! Αν παρατηρήσετε τον τελευταίο χρόνο τουλάχιστον είμαστε όλοι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Είναι η μείωση των εσόδων που συνεπάγεται αλλαγή τρόπου ζωής.... Για πολλούς η αλλαγή αυτή είναι τεράστια! Βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις..... Πέφτουμε για ύπνο και δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει... Μας έχει τσακίσει το άγχος για το αύριο..... Αν ξέραμε την αλήθεια ίσως να ήταν καλύτερα. Μας κοροϊδεύουν όμως(οι πολιτικοί) και δεν ξέρουμε που βαδίζουμε. Ζούμε ένα μαρτύριο δίχως τέλος...... Ε όλο αυτό απλώς κάποια στιγμή ξέσπασε..... Δεν ξέσπασε ο κόσμος όπως θα έπρεπε..... Ξέσπασε το ανοσοποιητικό του σύστημα όμως από τη συνεχή στενοχώρια. Επαψε να λειτουργεί κανονικά. Αυτό σκεφτόμουν καθώς ετοίμαζα ένα ζεστό τσάι..... Ολοι οι γνωστοί και φίλοι είναι κρυωμένοι ή είχαν κάποιο ατύχημα. Τυχαίο;.... Ακόμα και γνωστοί γνωστών.... Ετσι κατέληξα σ' αυτή τη 'διάγνωση'. Πως το κρύωμα ή ό,τι άλλο μας συμβαίνει τελευταία έχει αφετηρία την κακή ψυχολογία. Αν το σκεφτείτε δεν είναι τυχαίο πως όταν τηλεφωνούμε στους άρρωστους γνωστούς μας για τα περαστικά η κουβέντα πάντα πάει στην κατάσταση που βιώνουμε... Και στο γιατρό που πας δε μπορεί να μη γίνει μια αναφορά! Ετσι καθώς μετράω πόσα πολλά χαρτομάντιλα έχω χαλάσει, κάνω....διαγνώσεις. Οταν γίνω καλά λέω να γραφτώ στην ιατρική.... Μην πάει χαμένο τόσο ταλέντο..........

Ζωή στη Γη με έμπνευση τον @moloch82

Από τότε που έχασα τη μαμά μου η ζωή έχει αποκτήσει άλλο νόημα. Θα ήθελα ν' αφήσω το αποτύπωμα μου στη γη... Δεν ξέρω πως.... Είναι τεράστιο, δύσκολο θέμα.... Μπερδεύομαι πολύ μ' αυτό! Αγχώνομαι και με τα βιβλία, τη μεγάλη μου αγάπη.... Η ζωή μας τόσο μικρή και πολύτιμη..... Φοβάμαι πως δε θα προλάβω να διαβάσω όλα όσα θέλω. Και η λίστα όλο μεγαλώνει.....όσο περισσότερο διαβάζω! Ανακάλυψα όμως και κάτι καλό! Πως μπορώ να γίνομαι ευτυχισμένη, απίστευτα ευτυχισμένη, με τα πιο μικρά πράγματα..... Ενας καφές και κουβέντα με τη φίλη μου στο Λουμπαρδιάρη... Ενα θερινό σινεμά..... Να κολυμπώ με τις ώρες.... Να περπατώ ξυπόλυτη στη βρεγμένη άμμο... Να κοιτάζω πως μπερδεύεται το γαλάζιο της θάλασσας με το λουλακί τ' ουρανού.... Να βλέπω τον ήλιο να λιώνει μέσα στο νερό ξαπλωμένη στη ζεστή ακόμα άμμο... Κάθε μέρα είναι και ένα θαύμα! Μπορείς να βρεις ομορφιά στα πάντα.... Πόσο λίγο εκτιμούμε τη φύση και όσα μας δίνει απλόχερα.... Οταν ήμουν μικρή είχα διαβάσει(όπως τα περισσότερα κοριτσάκια)'το παιχνίδι της Πολυάννας'. Η Πολυάννα έβρισκε κάτι όμορφο στις χειρότερες καταστάσεις. Ο,τι και να συνέβαινε... Από όλα έβγαζε ένα νόημα... Εγώ δεν τα καταφέρνω.... Είναι φορές στενοχωριέμαι/αγχώνομαι για ασήμαντα πράγματα...... Κάπως έτσι ήταν και η μαμά μου.... Γι αυτό έφυγε νωρίς..... Ισως πρέπει να προσπαθήσω να μοιάσω περισσότερο στον τρόπο σκέψης της Πολυάννας και λιγότερο της μαμάς μου.... Μάθημα: τελικά πρέπει να μάθω να μην αγχώνομαι και να ζω την κάθε μέρα..!! Η serenata έμαθε το 'Μάθημα' και ακούει...

Τι γίνεται η αγάπη;...

'Δεν υπάρχει φως χωρίς σκιά, δεν υπάρχει ευτυχία χωρίς πόνο' Ιζαμπέλ Αλιέντε 'Φωτογραφία σε Σέπια' Τι γίνεται λοιπόν ο έρωτας; Που πηγαίνει όταν η σχέση τελειώνει; Τι γίνονται τα αισθήματα που κάποτε νιώθαμε; Σβήνουν; Παύουν να υπάρχουν; Υπάρχει άραγε κάποιος τόπος που πηγαίνουν όταν φεύγουν απ' την καρδιά μας; Μπορεί να μένουν στον τόπο αυτό μέχρι να τα...χρειαστούμε ξανά; Σε μια λανθάνουσα κατάσταση....μισοκοιμισμένα; Από παλιά το σκεφτόμουν αυτό..... Οπως οι Ινδουιστές πιστεύουν στη μετενσάρκωση. Ετσι κι εγώ νομίζω πως όταν τελειώνει μια σχέση δεν χάνεται η αγάπη..... Μπορεί να πηγαίνει αλλού, μπορεί να κρύβεται μέσα μας. Οταν χωρίζεις με κάποιον τι γίνονται τα αισθήματα που ένοιωθες κάποτε; Ο πόνος; Το πάθος; Οι όμορφες στιγμές; Τα ξεχνάμε όλα; Παύουν να υφίστανται; Πατάμε ένα κουμπί και 'ξ-ερωτευόμαστε'; Μήπως μένουν μέσα μας μέχρι να έρθει η στιγμή να...ανάψει ξανά η φλόγα τους; Ξέρω, οι περισσότεροι μπορεί να μην το έχετε σκεφτεί έτσι. Μπορεί να μη σας απασχόλησε κάτι τέτοιο. Είναι μια προσέγγιση διαφορετική..... Ισως εκκεντρική;..... Κάντε μου τη χάρη όμως και ακολουθήστε με σ' αυτές τις σκέψεις...... Μπορεί να βρείτε κάτι ενδιαφέρον.... Οταν χωρίζουμε σταματάμε ενστικτωδώς ν' αγαπάμε τον άνθρωπο που είχαμε ερωτευτεί; Μου φαίνεται δύσκολο. Μπορούμε να διαγράψουμε έτσι εύκολα έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιραστήκαμε όμορφες και άσχημες στιγμές; Ξεχνάμε αμέσως; Κάτι σα να πατάμε delete στις μνήμες; Ολες οι στιγμές που ζήσαμε στη διάρκεια της σχέσης ξεχνιούνται; Και καλά στην αρχή μπορεί να μη θέλουμε να θυμόμαστε... Περνώντας όμως ο χρόνος δε συγχωρούμε ποτέ; Οταν περάσει το 'πένθος' του χωρισμού δε νιώθουμε τίποτα για τους ανθρώπους που ζήσαμε χρόνια μαζί; Οσο και αν μας έχουν πονέσει έρχεται μια στιγμή που συγχωρούμε, ξεχνάμε. Τότε κάτι νιώθουμε για τους πρώην.... Οχι κάτι δυνατό, αλλά κάτι που θυμίζει φιλία, νοιάξημο ... Αυτό με απασχολεί..... Ο ενδιάμεσος χρόνος...... Από τη μια σχέση στην άλλη... Μεγάλο ή μικρό διάστημα..... Αυτόν τον καιρό τι γίνεται η αγάπη; Που πάει;...

Η ομορφιά μόνο στο όνειρο;......

Θα ήθελα να μένω σ' ένα νησί.... Σ' ένα απλό σπίτι όπως αυτά των Κυκλάδων. Σε μια άκρη της ξέρας να βλέπω θάλασσα και ουρανό.. Να μυρίζω τη θάλασσα.... Ν' ακούω τις φωνές των γλάρων..... Να έχω μια γάτα... Να βγαίνω το πρωί με μια κούπα καφέ και να βλέπω την ανατολή.... Και η γάτα να γουργουρίζει και να τρίβεται στα πόδια μου... Δε ζητάω πολλά.... Ηρεμία.... Και το γαλάζιο τ' ουρανού και τις θάλασσας να μπλέκονται..... Να βλέπω τα σύννεφα να περνάν και να σκέφτομαι με τι μοιάζουν...... Τόσο απλά πράγματα και συνάμα τόσο δύσκολα.... Η μήπως τα κάνουμε εμείς δύσκολα; Ενας παιδικός φίλος έφυγε πριν 15 περίπου χρόνια για το αγαπημένο του νησί και δεν ξαναγύρισε. Μια απ' τις λίγες φορές που μας επισκεύθηκε του είπα πόσο τον 'ζήλευα'.... Με ρώτησε γιατί δεν κάνω το ίδιο. Είπα πως θα το κάνω όταν τακτοποιηθώ.... Η απάντηση που πήρα ήταν πως όσο το σκέφτομαι δε θα το κάνω ποτέ! 'Φύγε όποτε θέλεις....μη σε νοιάζουν τα λεφτά, όλα θα τα βρεις στην πορεία'...... Δε μπορούσα να φανταστώ πως είναι τόσο εύκολο.... Ισως για μένα να μην είναι εύκολο. Και είναι φορές που αναρωτιέμαι γιατί;...... Εχω ταξιδέψει τόσο πολύ, ξεσηκώθηκα και πήγα στην άλλη άκρη της Ευρώπης να ζήσω. Και τ' όνειρό μου, ένα μπαλκόνι πάνω απ' τη θάλασσα, δυσκολεύομαι να το κάνω. Γιατί, όπως έλεγε η μαμά μου, η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι κατά τη διάρκεια του ονείρου;..... Μ' αρέσει να ονειρεύομαι.... Μπορεί αυτό να με βοηθά να γράφω. Αν είχα πραγματοποιήσει τ' όνειρό μου πιθανόν να μην έγραφα.... Θα είχα όλη την ομορφιά μπροστά στα μάτια μου.... Γιατί να την αφήσω για να γράψω; Ισως να περιέγραφα όλα όσα γέμιζαν τα μάτια και την καρδιά μου. Θα μπορούσα όμως; Οταν ζεις την τελειότητα που ονειρεύτηκες δεν την χαλάς στο χαρτί. Φοβάμαι πως αυτά που φαντάζομαι είναι αδύνατον να γραφτούν...... Στο μυαλό μου έχω το τέλειο σπίτι στο τέλειο σημείο, με την θάλασσα που θέλω και το λουλακί τ' ουρανού όπως το έχω ονειρευτεί.... Αν κάποια στιγμή τα βρω όλα αυτά...... Θα γεμίσω μέσα μου απ' την ομορφιά της φύσης και θα θέλω μόνο να κοιτάζω... Να προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που ονειρεύομαι είναι αδύνατο..... Πουθενά δε χωρά αυτή η ομορφιά....... Μόνο μέσα μου.......

Το κοριτσάκι και οι κούκλες...

Ηταν ένα κοριτσάκι λεπτό, ευαίσθητο πολύ και διακριτικό. Αυτό το παιδί ένιωθε πολύ μόνο... Δεν είχε αδέρφια.... Μετά το παιχνίδι γύριζε σπίτι και ήταν μόνη. Ετσι αισθανόταν πάντως... Πολύ μόνη. Κάποια βράδια έβγαινε στο μπαλκόνι και κοιτούσε το διπλανό σπίτι. Εκεί έμενε μια οικογένεια με πολλά παιδιά...... Τα κοιτούσε κι ένιωθε ένα τσίμπημα στην καρδούλα της. Τότε γύρναγε στις κούκλες της και έπαιζε.... Ετσι είχε αγαπήσει πάρα πολύ τις κούκλες της..... Ακόμα κι αυτές που είχαν παλιώσει. Για κείνη ήταν κάτι σαν ζωντανά πλάσματα...τ' αδερφάκια που δεν είχε... Είχε δεθεί μαζί τους.... Μια μέρα ήρθε στο σπίτι τους μια ψηλή κυρία μάλλον φίλη της μαμάς. Ζήτησε να μιλήσει στο κοριτσάκι... Εμειναν οι δυο τους στο δωμάτιο της. Πόσο μικρό φαινόταν το δωμάτιο με την ψηλή κυρία..!! Είπε στο κοριτσάκι πως έχει πολλές κούκλες και μερικές έχουν παλιώσει και χαλάσει. Φαινόταν πως δεν έπαιζε πια μ' αυτές. Πρότεινε τότε η ψηλή κυρία να πάρει τις παλιές κούκλες που δεν ήθελε πια το κοριτσάκι. Θα τις έδινε σε παιδάκια που δεν είχαν κούκλες. Ζήτησε απ' το παιδί να διαλέξει ποιες ήταν οι ποιο παλιές. Το κοριτσάκι δέχτηκε γιατί σκέφτηκε τα φτωχά παιδάκια..... Η κυρία πήγε στο άλλο δωμάτιο και έπινε καφέ με τη μαμά της. Το κοριτσάκι είχε μια μέρα να ξεδιαλλέξει τις παλιές κούκλες. Διάλεξε αυτές που δεν έπαιζε πια μαζί τους, τις χαλασμένες και τις έβαλε τακτικά σε μια τσάντα. Την άλλη μέρα το απόγευμα η ψηλή κυρία ήρθε ξανά. Καθόταν στον κήπο με τη μαμά της μικρής και μιλούσαν. Το κοριτσάκι κατέβηκε με την τσάντα και την άφησε δίπλα στην καμέλια. Μετά πήγε και χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς της. Οι δυο γυναίκες μιλούσαν μέχρι που βράδιασε. Το παιδάκι δεν άκουγε μόνο σκεφτόταν τις κούκλες μέσα στην τσάντα...... Που θα πήγαιναν άραγε; Θα τις αγαπούσε άλλο παιδάκι όσο εκείνη; Μήπως τις κακομεταχειριζόταν; Μην τις πετούσε κάπου; Σίγουρα κανείς δε θα τις αγαπούσε όσο εκείνη.... Ειδικά τώρα που είχαν παλιώσει και χαλάσει. Χωρίς να το καταλάβει καλά καλά τα ματάκια της βούρκωσαν και άρχισε να κλαίει... Η κυρία τη ρώτησε μήπως δε θέλει να δώσει τις κούκλες.... Κι εκείνη μέσα στους λυγμούς της προσπάθησε να εξηγήσει.... Οσο μπορούσε να εξηγήσει ένα μικρό παιδί. Στενοχωριόταν για τα παιδάκια που δεν είχαν κούκλες μα στενοχωριόταν και για τις κούκλες..... Δεν ήθελε να τις πετάξουν ή να τις πονέσουν..... Δεν ήξερε αν θα βρεθούν κάπου που θα κρυώνουν ή θα νιώθουν άσχημα. Η κυρία προσπάθησε να τη μεταπείσει αλλά δεν τα κατάφερε... Μετά από λίγο είπε στο κοριτσάκι να κρατήσει τις κούκλες του. Το κοριτσάκι σταμάτησε να κλαίει, πήρα την τσάντα και γύρισε τις κούκλες πίσω στη θέση τους. Ξεμαλλιασμένες, γυμνές και παλιές εκείνη όμως τις αγαπούσε. Τις αγκάλιασε σφιχτά και τις φίλησε πριν τις βάλει πίσω στη θέση τους. Από τότε κανένας δεν της ζήτησε ξανά να δώσει τις κούκλες της.... Οταν μεγάλωσε τις έδωσε μόνη.... Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...... Αντε τώρα για ύπνο όλοι..!!

Μια φορά κι έναν καιρό...

Θα ήθελα να μπορούσα να γράφω μόνο παραμύθια.... Να ήμουν 'παραμυθού'..!! Αν ήξερα αρκετά δε θα έγραφα τίποτε άλλο. Μόνο παραμύθια.... Δε θα ξαναέγραφα για την καθημερινότητα.... Τίποτα απ' όλ' αυτά που μας πληγώνουν. Θα έγραφα για τη σταχτοπούτα, την κοκκινοσκουφίτσα για την ωραία κοιμωμένη... Φανταστικές ιστορίες που μπορούν να μας ταξιδέψουν λίγο, να νιώσουμε ξανά παιδιά... Λίγο σαν την κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος.... Λίγο σαν τη σταχτοπούτα να χορέψουμε με τον όμορφο πρίγκηπα.... Αν ζούσε η γιαγιά μου θα της ζητούσα να μου θυμίσει τα παραμύθια που μου έλεγε. Εφυγε η γιαγιά, ξεχάστηκαν και τα περισσότερα παραμύθια... Δε θέλω όμως να γκρινιάζω....... Ετσι όπως έχει γίνει η ζωή μας, δυστυχώς, δεν υπάρχουν ευχάριστα να γράψει κανείς. Γι αυτό αγαπώ τα παραμύθια..... Να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... Να κουλουριαστώ στην αγκαλιά της γιαγιάς, ν' ακούω ιστορίες.... Να ήταν όλη η στενοχώρια μας πως θα προλάβουμε την άμαξα πριν γίνει κολοκύθα... Πως θα περάσουμε το δάσος χωρίς να μας φάει ο λύκος.... Να έφταναν τα προβλήματα μας μέχρι εκεί..... Τι καλά που θα ήταν.... Πόσο ευτυχισμένοι θα ήμασταν..... Πόσο θα θελα να ζω μέσα σ' ένα παραμύθι.... Σ' ένα φανταστικό κόσμο που θα χωρούσε μόνο χαρά...... Να μη στενοχωρηθώ ξανά ποτέ.... Μια φορά κι έναν καιρό.......

Καλικατζαράκια...

Οταν ήμουν μικρή, των Φώτων, η γιαγιά μου έλεγε πως φεύγουν τα καλικαντζαράκια.... Δεν ήταν ήταν σαφές το πότε είχαν έρθει... Πάντως των Φώτων έφευγαν..... Τα καλικαντζαράκια ευθύνονταν για κάθε αναποδιά που συνέβαινε στο σπίτι κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Βέβαια αυτό το μάθαινα κάθε φορά στο τέλος και σαν παιδάκι μέχρι την άλλη χρονιά το είχα ξεχάσει.... Ζητούσα κάθε φορά από τη γιαγιά να μου πει για του καλικάντζαρους. Οι καλικάντζαροι πρέπει να ήταν μικροί σε μέγεθος, κάτι μεταξύ σκύλου και γάτας. Ηταν σίγουρα πολύ άσχημα όντα με μεγάλα αυτιά και καφέ χρώμα(το χρώμα που δε μου άρεσε μικρή). Ετσι τους είχα πλάσει με το μυαλό μου. Εκαναν όλων των ειδών τις σκανταλιές.... Σαν τα άτακτα γατάκια..... Η τις πρωτάρες νοικοκυρές.... Τα καλικαντζαράκια δεν εμφανιζόντουσαν τη μέρα. Για κάποιο λόγο όλες τις τσαπατσουλιές τις έκαναν νύχτα. Είχα προσπαθήσει να μείνω άυπνη κάποια βράδια για να τα δω αλλά ποτέ δεν είχα αντέξει αρκετά:). Προφανώς το μυστήριο γύρω από την ώρα της εμφάνισης τους έκανε την 'ύπαρξη' τους πιο πιστευτή...... Ηταν κάτι σαν τον Αγιο Βασίλη...... Στο αντίθετο όμως.... Οι καλικάντζαροι ερχόντουσαν κάποια στιγμή κατά τα Χριστούγεννα και έφευγαν την ημέρα των Φώτων....... Ο αγιασμός που έφερναν οι μεγάλοι στο σπίτι τους έδιωχνε γιατί ήταν κακά πλάσματα. Γυρνούσαν, λοιπόν, στο σπίτι τους, στο κέντρο της γης! Εκεί ζούσαν όλο το χρόνο εκτός απ' τα Χριστούγεννα που ανέβαιναν για να αναστατώσουν τα σπίτια. Οσο ήταν στο κέντρο της γης προσπαθούσαν να μας εξοντώσουν..!! Ναι, γιατί η γη βασίζεται(επιστημονικά τεκμηριωμένο απ' τη γιαγιά)σ' ένα στύλο. Αυτό το στύλο ροκάνιζαν όλο το χρόνο οι καλικάντζαροι με σκοπό να ρίξουν τη γη:)! Οταν ανέβαιναν στη γη(τα Χριστούγεννα) ο στύλος γινόταν σαν καινούργιος....μαγικά.... Μάλλον απ' το Θεό..... Φεύγοντας τα Φώτα, ξανάρχιζαν τη 'δουλειά'. Και φτου κι απ' την αρχή......... Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη....... Ετσι κάπως ξεκινούσαν οι ιστορίες για τους καλικάντζαρους που δεν ανήκαν στην 'ενότητα' παραμύθια......

Δύσκολες αποφάσεις....

Ερχονται φορές που πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Δεν έχει να κάνει με την αλλαγή του χρόνου. Το σκέφτεσαι καιρό...... Τι κι αν έτυχε να είναι νέος χρόνος που πρέπει ν' αποφασίσεις; Για μένα η αλλαγή του χρόνου δε σημαίνει και πολλά..... Ενα νούμερο αλλάζει. Δεν παίρνω αποφάσεις για το νέο έτος γιατί ποτέ δεν τις τηρώ. Μου θυμίζουν τις δίαιτες που αρχίζουν από Δευτέρα..... Οταν αποφασίζεις ν' αρχίσεις ή να σταματήσεις κάτι, τι σημασία έχει η ημερομηνία; Ετσι κι εγώ πρέπει να πάρω μια απόφαση. Παιδεύομαι μήνες τώρα..... Και ακόμα δεν είμαι σίγουρη... Μια φορά στη ζωή μου έκανα ένα μεγάλο λάθος θεωρώντας πως αν δεν έχεις άλλη επιλογή μένεις σ' αυτή που σου βρίσκεται. Φοβάμαι τώρα μην κάνω το δεύτερο μεγάλο λάθος.... Είναι όμως λάθος; Η μήπως είναι η επιλογή που έπρεπε να έχω κάνει χρόνια τώρα; Είναι η βλακεία ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει; Η μήπως το ψέμα και η κακία είναι το χειρότερο; Δεν θέλεις φιλίες με άτομα που γνωρίζεις πως λένε ψέματα. Ακόμα λιγότερο με κουτσομπόληδες και κακούς. Καμιά φορά η κακία είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις.... Ανθρωποι εγωιστές συνήθως είναι κακοί..... Μπορεί να είναι έξυπνοι, καλλιεργημένοι...αλλά είναι εγωιστές. Σε πληγώνουν με μια απίστευτη ευκολία..... Απ' την άλλη η βλακεία που απέφευγα μια ζωή.... Μόνο που υπάρχουν διαφόρων ειδών βλάκες. Και μη βιαστήτε να μου πείτε πως η βλακεία είναι μία, γιατί έχω κάνει διατριβή στο θέμα. Υπάρχουν οι βλάκες που μπορεί απ' τη βλακεία τους να σου κάνουν κακό και οι άλλοι..... Οι άλλοι δεν είναι ακριβώς βλάκες. Δεν είναι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, είναι λίγο χοντροκομμένοι.... Σε βλέπουν όμως σαν το ιερό δισκοπότηρο, σε σέβονται, σ' αγαπούν και σε προσέχουν! Δεν είναι το πιο σημαντικό στις μέρες μας να έχουμε κοντά μας ανθρώπους να νοιάζονται; Να κοιμάσαι ήσυχα το βράδυ..... Αυτό σκεφτόμουν. Δεν έχεις να φοβάσαι. Τίποτα περίεργο ή ύπουλο να σου συμβεί.... Ασφάλεια, ειλικρίνεια και οικειότητα, δεν είναι περισσότερο σημαντικά απ' το μεγάλο πάθος που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει; Αυτά σκέφτομαι...και πρέπει ν' αποφασίσω......

'Nothing changes on New Years day...' λένε και οι πολυαγαπημένοι μου Ιρλανδοί..!! Ας την κάνουμε ΚΑΛΗ αυτή τη ΧΡΟΝΙΑ:)!!