Σε ποια Ελλάδα ζούμε τελικά;
Στην Ελλάδα του Μνημονίου;
Στην Ελλάδα των ανέργων;
Την Ελλάδα των αστέγων;
Αυτή των ανθρώπων που αυτοκτονούν κάθε μέρα;
Θυμήθηκα σήμερα ένα τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου.....
'Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο'.
Το άκουσα και έβαλα τα κλάματα.....
Πως μας έχουν κάνει.....
Δεν την αξίζουμε αυτή τη μοίρα!
Δεν είναι η πατρίδα μας αυτό το μόρφωμα που έφτιαξαν!
Εβαλα να το ακούσω, ίσως γιατί είχα θυμώσει ακούγοντας την ομιλία Παπαδήμου.....
Δεν είναι αυτή η χώρα μας!
Οχι μόνο αυτή!
Δεν είναι η Ελλάδα της ξεφτίλας!
Ούτε εμείς είμαστε οι τεμπέληδες όπως λένε οι 'πολιτισμένοι' Ευρωπαίοι....
Η χώρα που μας έλαχε είναι απόγονος της Αρχαίας Ελλάδας.
Και της πιο πρόσφατης......
Είναι η Ελλάδα του Γιούρο.
Η Ελλάδα της Πατουλίδου(αφορμή για το τραγούδι), του Πύρρου Δήμα, του Κακλαμανάκη......
Είναι η όμορφη χώρα με τον ήλιο και τα αμέτρητα νησιά!
Τα ωραιότερα καλοκαίρια!
Τις πιο όμορφες θάλασσες!
Τα ασπρισμένα σπίτια με τις γλάστρες απ' έξω.
Ζούμε σε μια χώρα μαγική που τα καλοκαιρινά βράδια σε τρελαίνει η μυρωδιά του νυχτολούλουδου.....
Δεν είναι μόνο οι διεφθαρμένοι πολιτικοί.......
Είναι η άνοιξη, η ωραιότερη άνοιξη που ανθίζουν τα δέντρα.
Γεμίζουν οι δρόμοι χρώματα και αρώματα!
Είναι η Ελλάδα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Ροίδη, του Καζαντζάκη, του Βιζυηνού της Δημουλά........
Είναι η Ελλάδα της Μελίνας, του Χατζηδάκη, του Θεοδωράκη.....
Είναι βαριά η κληρονομιά μας.
Γι αυτό πρέπει να φερθούμε ανάλογα.
Δεν έχουμε δικαίωμα να σκύβουμε το κεφάλι!
