Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Η παγίδα...

Δεν περνάω καλά.

Ηρθα εδώ που ήθελα.

Αλλά σα νεογέννητο γατάκι με τα μάτια κλειστά....

Κι έπεσα στην παγίδα.

Ψυχούλα ο Βαγγελάκης δεν είχα πει;

Ε λοιπόν δεν είναι.

Αλλαξε.

Τόσα χρόνια τον γνωρίζω....

Φέτος αντικρίζω άλλο άνθρωπο.

Λες και άλλαξε σ' ένα βράδυ......

Επειδή όμως αυτά δε συμβαίνουν, προφανώς το σχεδίαζε καιρό.

Δε με πειράζει τόσο που άλλαξε.

Με πειράζει η παγίδα που μου έστησε.

Μου ζητούσε να έρθω και ήρθα.

Μου έταζε ό,τι ήξερε πως μου άρεσε!

Πόσα θα έκανε για μένα όταν/αν ερχόμουν....

Και ήρθα......

Και δεν έγινε τίποτα!

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.

Οσο περνούσαν οι μέρες όμως.....

Πολλά τα στραβά.

Συνέχεια ξεχνούσε...

Ξεχνούσε τι μου είχε υποσχεθεί....

Εκείνος που δεν ξέχναγε ποτέ.

Ξεχνούσε όμως μόνο όσα αφορούσαν εμένα.

Φυσικά όταν του μίλησα αρνήθηκε τα πάντα!

Προφανώς όλα ήταν στο μυαλό μου.......

Κανονίζαμε κάτι το βράδυ και το πρωί ερχόντουσαν τα πάνω κάτω.

Και εδώ που είμαι δεν έχω τρόπο να μετακινηθώ μόνη.

Περίμενα το Βαγγελάκη.

Ο Βαγγελάκης όμως με πούλησε!

Τίποτα δεν κράτησε!

Μια ξεχνούσε μια άλλαζε σχέδια τελευταία στιγμή....

Κι εγώ.......

Εγώ που μέχρι πριν έρθω θα είχα όσα ήθελα....

Εγώ που δε μπορούσα να μετακινηθώ χωρίς εκείνον......

Εγώ πληγώθηκα.

Δεν είναι που δεν περνάω καλά.....

Εντάξει είναι και αυτό.

Περισσότερο με πονά η προδοσία.......

Και μη μου πείτε πως μου τα λέγατε για το Βαγγελάκη.....

Αρκετά έχω στενοχωρηθεί...