Μια
κουβέντα στο twitter
με
τρόμαξε.
Δε
θέλω ούτε να σκέφτομαι πιθανά σενάρια.
Μ'
έπιασε το στομάχι μου ξανά...
Λίγο
μετά το μυαλό μου γύρισε πολύ πίσω.
Στριφογύρισε
κάμποσο, έκανε μια μεγάλη στάση στη
μαμά...
Και
μετά κατέληξε στο blog
του
Αποστόλη, η πιο πρόσφατη απώλεια....
Πόσες
φορές έχω διαβάσει τις ίδιες αυτές
γραμμές.....
Θέλω
να ουρλιάξω!
Διαβάζω
και τα σχόλια που του άφηνα....
23
Σεπτεμβρίου.
#TollisLovedMaria...
Εχω
κλάψει τόσο...
Δεν
το έχω δεχτεί όμως...ακόμα...
Πως
να κρατήσεις τους ανθρώπους που αγαπάς
στη ζωή σου;
Πως
να τους κρατήσεις στη ζωή;;;
Γιατί
πανικοβάλλομαι;
Είναι
εγωισμός;
Να
μη μπορείς να φανταστείς κάποιον
άρρωστο;....
Να
μη θέλεις να σκεφτείς πως θα φύγει;
Ακόμα
και με τον πατέρα μου....
Που
είναι μεγάλος πια.
Δε
θέλω ούτε να το σκεφτώ.
Το
ίδιο και με φίλους.
Γιατί
άραγε;
Αφού
όταν φεύγει κάποιος δεν υποφέρει.
Παύει
να υφίσταται η συνείδηση....
Εκείνος
που φεύγει δε βρίσκεται στο θάνατο
του...
Οπως
είμασταν πριν γεννηθούμε, στην ανυπαρξία,
εκεί γυρίζουμε.
Γιατί
ο θάνατος μας φοβίζει τόσο;
Φοβόμαστε
το θάνατο των άλλων γιατί μας θυμίζει
το δικό μας....
Γιαυτό
αρνούμαι να το σκεφτώ;....
Με
πονάει....
Ο
θάνατος εκείνων που έφυγαν....
Εκείνων
που θα.....
Γιατί
όσο κι αν το ξέρεις, όσο κι αν το περιμένεις,
όσο κι αν δε φοβάσαι...
Ποτέ,
αλλά ποτέ, δεν είσαι προετοιμασμένος!
Αυτό
πια το έχω καταλάβει....
Το
έχω πάρει πια απόφαση.
