Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Μια Γάτα που αγάπησε μια Σκυλίτσα


Αυτή είναι η Ντόρα (που τη μαμά της την έλεγαν Λόρα). 
Χαλαρώνει το μεσημέρι του Πάσχα κάτω από την πορτοκαλιά. 
Εφαγε και τη χαϊδέψαμε όλοι.... 
Είναι η σκυλίτσα που σας είχα γράψει πέρυσι το καλοκαίρι. 
Τι να πω;..... 
Οι δικοί της έφυγαν λίγες μέρες και μου την άφησαν.
Ξέρουν πια πόσο την αγαπώ και μ' αγαπά.....
Εμαθε κάθε γωνιά του κήπου. 
Πήγαμε βόλτες, με λουρί και χωρίς... 
Είναι το πιο ήρεμο πλάσμα! 
Χαδιάρικο, αγαπησιάρικο, δίνει τόση αγάπη που δεν το φανταζόμουν ποτέ. 
Εγώ, η serenata, μια ζωή με γάτες λάτρεψα αυτή τη σκυλίτσα! 
Δεν υπάρχει πιο καλό σκυλί! 
Πανέξυπνο, καθόλου μα καθόλου επιθετικό, καλοσυνάτο και χαμογελαστό, πάντα έτοιμο να δώσει αγάπη... 
Εντάξει δεν είναι φύλακας! 
Με τίποτα!! 
Θα κουραστείς να τη χαϊδεύεις και θα σε πεθάνει στο γλείψιμο όταν σε αγαπήσει. 
Θέλει συντροφιά, δεν αντέχει μόνη... 
Θα μπορούσα να γράφω μέρες για κείνη! 
Πόσο καλή είναι, πόσο διαφορετική από τα άλλα σκυλιά...
Εχει να κάνει και με τη ράτσα της.
Οσοι αγαπούν τα σκυλιά θα καταλάβουν.
Ακόμα και γω, μια ζωή γάτα έδωσα την ψυχή μου σε μια σκυλίτσα....
Κι εκείνη όμως.....δείχνει την αγάπη της με κάθε τρόπο......

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Εγώ και τα μυστήρια...

Μιλάω εύκολα για τον εαυτό μου.... 
Οσοι με διαβάζουν το ξέρουν πια. 
Ετσι ήμουν κι έτσι είμαι. 
Η μαμά μου έλεγε: 'κράτα και κάτι για τον εαυτό σου'... 
Δεν τα....κατάφερα ποτέ. 
Για μερικούς αυτό είναι καλό. 
Αλλοι ενοχλούνται. 
Δεν τους αρέσει ο γρήγορος τρόπος που ανοίγομαι. 
Που δε δημιουργώ μυστήριο για τον εαυτό μου. 
Οπως λέει και ο Yalom μερικοί άνθρωποι φοβούνται το πλησίασμα, γιατί πιστεύουν πως έχουν κάτι απαράδεκτο, απωθητικό ή και ασυγχώρητο. 
Κάποιοι, ίσως αποφεύγουν την οικειότητα, επειδή φοβούνται ότι οι άλλοι θα τους εκμεταλλευτούν,θα κυριαρχήσουν πάνω τους ή θα τους εγκαταλείψουν. 
(http://www.biblionet.gr/book/8985)
Προσωπικά φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν ανοίγονται. 
Νομίζω πως κρύβουν κάτι(όχι απαραίτητα άσχημο). 
Δυο φορές που γνώρισα ανθρώπους που δε μιλούσαν καθόλου για τον εαυτό τους, το ένστικτο μου ξεκίνησε συναγερμό. 
Δεν το άκουσα αλλά όπως πάντα ήταν σωστό.... 
Αργότερα κατάλαβα γιατί δεν αποκάλυπταν τον εαυτό τους. 
Εκρυβαν πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζω. 
Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι! 
Δεν κρύβουν όλοι ψέματα. 
Γι αυτό και γω δε βιάζομαι να κατακρίνω κανέναν. 
Αυτό με κάνει ευάλωτη.... 
Αλλά μαθαίνω. 
Οταν άνθρωποι που γνωρίζω τρομάζουν με το πόσο γρήγορα ανοίγομαι.... 
Το πρόβλημα δεν είναι δικό μου αλλά δικό τους. 
Δική τους και η ανασφάλεια...... 

Η ζωή μας είναι μια και μικρή
Δεν αξίζει να τη σπαταλάμε με ανθρώπους στρείδια!

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Ενας Αντρας

 
'Ηταν ακόμα η κοπιαστική προσπάθεια μου να ζήσω και η υπόσχεση που έπρεπε να κρατήσω.''θα το γράψεις εσύ για μένα, υποσχέσου το'' ''Το υπόσχομαι''...... 'Αλλά εσύ το είχες καταλάβει καλά ότι θα τελείωνες έτσι'..... ...'Εκείνοι που θα 'θελαν ν' αλλάξουν τον κόσμο, να γκρεμίσουν το βουνό,να δώσουν φωνή και αξιοπρέπεια στο κοπάδι που βελάζει .....' 'Οι ανυπάκουοι. Οι μοναχικοί άνθρωποι που δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Οι ποιητές. Οι ήρωες των ανόητων παραμυθιών που όμως η ζωή δε θα χε κανένα νόημα και το να αγωνίζεσαι ξέροντας ότι θα χάσεις θα 'ταν καθαρή τρέλα'. Κομμάτια από το βιβλίο της Oriana Fallaci, 'Un Uomo' για τον Αλέκο Παναγούλη


Ενα κομμάτι από τον Ennio Morricone. Για τον Αλέξανδρο Παναγούλη.



Ξημερώματα της πρωτομαγιάς του 1976 σκοτώθηκε ο Αλέκος Παναγούλης
Εχοντας διαβάσει το βιβλίο της Oriana Fallaci.....έγινε ο ήρωας μου. 
Και κάθε πρωτομαγιά τον θυμάμαι. 
Δεν έχω ξαναγράψει γι αυτόν αλλά φέτος δεν άντεξα! 
Νομίζω πως αν ζούσε σήμερα, αυτά τα πέτρινα χρόνια που ζούμε, μπορεί και να ξυπνούσε τα πρόβατα... 
Να μας ξυπνούσε! 
Και δε θα ήταν ο ανδριάντας που έφτιαξαν, 'το μαρμάρινο άγαλμα(όπως τελειώνει το βιβλίο της η Fallaci)νομίζοντας ότι αυτό έχει απομείνει από ένα όνειρο, από έναν άντρα.'...........