Δεν
είμαι γκρινιάρης άνθρωπος.
Σιχαίνομαι
τους καυγάδες και τις φωνές.
Ειλικρινά
το λέω.
Σήμερα
όμως είναι ακριβώς 18 μέρες που έχω μια
τάφρο έξω απ' το σπίτι μου.
Περιφραγμένες
λακκούβες και λάσπες.
Χρειάζονται
γαλότσες για να βγεις.
Με
γυναικεία παπούτσια πως να περάσεις
απ' τις λάσπες;
Σήμερα
αποφάσισα να παραπονεθώ στο Δήμο.
Πήρα
το τεχνικό τμήμα, μου έδωσαν ένα άλλο
τηλέφωνο, από αυτό άλλο και για να μην
πολυλογώ μετά από δεν ξέρω πόσα
τηλεφωνήματα έμαθα πως δεν ευθύνεται
ο Δήμος αλλά ο εργολάβος που έχει αναλάβει
το έργο.
Πήρα
λοιπόν τον εργολάβο........
Του
είπα τ' όνομα μου, καλημέρα, καλή βδομάδα
πρώτα, ευγενικά, ανθρώπινα.
'Πες
μου τι θες!'
Μου
είπε εκείνος.
Το
γρύλισμα έλειπε......
Του
εξήγησα το πρόβλημα.
'Εχεις
πρόβλημα υγείας;'
Με
ρώτησε......
Δηλαδή
μόνο αν δήλωνα πρόβλημα υγείας μπορεί
και να έκανε ίσως κάτι.......
Ολη
η συζήτηση εν τω μεταξύ ήταν κομματάκι
σουρεάλ.
Εγώ
να του μιλάω στον πληθυντικό, εκείνος
στον ενικό και μόνο που δε μ' έβρισε κι
από πάνω που τηλεφώνησα!
Τέλος
πάντων, άκρη δεν έβγαλα.
Μου
είπε πως δε μπορεί να κάνει τίποτα!
Και
γκραν μου το κλεισε στα μούτρα!
Πόσο
άξεστος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;
Με
έπιασαν τα κλάματα........
Μη
ρωτήσετε γιατί δεν τον έβρισα, αλλά με
πήραν τα ζουμιά.
Ετσι
είμαι εγώ, όταν ο άλλος είναι αγριάνθρωπος
τα χάνω και στενοχωριέμαι.
Τώρα
κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου έλεγε τόσες
μέρες πως δεν παίρνει τηλέφωνο για να
μην συγχυστεί!
Είπα
να πάρω το θέμα στα χέρια μου και είδα....
Καλύτερα
να μην είχα πάρει.
Αφού
λύση δε βρέθηκε.
Απλώς
στενοχωρήθηκα.
Και
όταν οι άνθρωποι είναι εριστικοί με το
που θα σηκώσουν το τηλέφωνο.......
Καταλαβαίνεις
με τι αγροίκους έχεις να κάνεις.
Στενοχωρήθηκα
που δεν κατάφερα τίποτα αλλά και που
μου μίλησε έτσι.
Εγώ
τόσο ευγενική πάντα γιατί να μου τυχαίνουν
κάτι τέτοιοι τύποι;....
