Αυτό
το αιώνιο 'γιατί'.......
Μου
φαίνεται το κουβαλώ από τότε που
γεννήθηκα.
Απ'
την κοιλιά της μάνας.
Αυτό
το γιατί....
Θέλω
να κλείσω τα μάτια κι όταν ξυπνήσω να
έχει φύγει.
Να
είναι κάποιος εφιάλτης.
Μόνο
που ξέρω.....
Δεν
είναι ένα άσχημο όνειρο.
Πίνω
νερό να πάει η πίκρα κάτω....
Πόσο
αντέχει ένας άνθρωπος;
Πως
αντέχεται αυτός ο πόνος;
Κι
όμως....
Ούτε
κλάμα ούτε φωνή.
Βουβός
ο πόνος.
Θα
θελα να μπορούσα να ξεσπάσω.
Δε
μπορώ να βρίσω....
Ούτε
να κλάψω.
Ποτέ
δε μπορούσα.
Κοιτάζω
έξω απ' το παράθυρο.
Ενα
φως στη διπλανή πολυκατοικία αναμμένο.
Το
βλέμμα απλανές.....
Στο
στόμα μια πικρή γεύση....
Ως
πότε;
Δε
θέλω άλλα 'γιατί'.
Κουράστηκα.
Κουράστηκα
να υποφέρω....
