Μιλάω εύκολα για τον εαυτό μου.... Οσοι με διαβάζουν το ξέρουν πια.
Ετσι ήμουν κι έτσι είμαι.
Η μαμά μου έλεγε: 'κράτα και κάτι για τον εαυτό σου'...
Δεν τα....κατάφερα ποτέ.
Για μερικούς αυτό είναι καλό.
Αλλοι ενοχλούνται.
Δεν τους αρέσει ο γρήγορος τρόπος που ανοίγομαι.
Που δε δημιουργώ μυστήριο για τον εαυτό μου.
Οπως λέει και ο Yalom μερικοί άνθρωποι φοβούνται το πλησίασμα, γιατί πιστεύουν πως έχουν κάτι απαράδεκτο, απωθητικό ή και ασυγχώρητο.
Κάποιοι, ίσως αποφεύγουν την οικειότητα, επειδή φοβούνται ότι οι άλλοι θα τους εκμεταλλευτούν,θα κυριαρχήσουν πάνω τους ή θα τους εγκαταλείψουν.
(http://www.biblionet.gr/book/8985)
Προσωπικά φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν ανοίγονται.
Νομίζω πως κρύβουν κάτι(όχι απαραίτητα άσχημο).
Δυο φορές που γνώρισα ανθρώπους που δε μιλούσαν καθόλου για τον εαυτό τους, το ένστικτο μου ξεκίνησε συναγερμό.
Δεν το άκουσα αλλά όπως πάντα ήταν σωστό....
Αργότερα κατάλαβα γιατί δεν αποκάλυπταν τον εαυτό τους.
Εκρυβαν πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζω.
Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι!
Δεν κρύβουν όλοι ψέματα.
Γι αυτό και γω δε βιάζομαι να κατακρίνω κανέναν.
Αυτό με κάνει ευάλωτη....
Αλλά μαθαίνω.
Οταν άνθρωποι που γνωρίζω τρομάζουν με το πόσο γρήγορα ανοίγομαι....
Το πρόβλημα δεν είναι δικό μου αλλά δικό τους.
Δική τους και η ανασφάλεια......
Η ζωή μας είναι μια και μικρή.
Δεν αξίζει να τη σπαταλάμε με ανθρώπους στρείδια!
