Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Εμείς στο χρόνο


Ζούμε εντός του χρόνου, αυτός μας κρατά και μας πλάθει, εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ να τον κατανοώ πλήρως .
Και δεν αναφέρομαι στις θεωρίες για το πως κάμπτεται, αναδιπλώνεται ή πως μπορεί να υπάρχουν και αλλού παράλληλες εκδοχές του.
Εννοώ τον συνηθισμένο καθημερινό χρόνο, για τον οποίο τα ρολόγια του τοίχου και του χεριού μας διαβεβαιώνουν ότι κυλά με σταθερό ρυθμό.
Υπάρχει άραγε τίποτα πιο αξιόπιστο από τον λεπτοδείκτη;
Κι όμως αρκεί η παραμικρή χαρά ή πόνος για να μας διδάξουν πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος.
Κάποιες συγκινήσεις τον επιταχύνουν, άλλες τον επιβραδύνουν και καμιά φορά μοιάζει σαν να έχει χαθεί εντελώς.....
Μέχρι να έρθει η ώρα που όντως χάνεται οριστικά και δεν επιστρέφει ποτέ.....

Δεν διαβάζω πολλή ιστορία, έχω όμως παρακολουθήσει όλα τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη διάρκεια της ζωής μου, με ανάμεικτα όσο και φυσιολογικά συναισθήματα φόβου, αδημονίας και συγκρατημένης αισιοδοξίας.
Ποτέ όμως δεν τα ένιωσα με τον ίδιο τρόπο, ποτέ δεν τα εμπιστεύτηκα όπως τα γεγονότα που συνέβησαν στην Αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, ή στη Ρωσική Επανάσταση.
Αισθάνομαι πιο ασφαλής με την ιστορία στην οποία έχουμε λίγο έως πολύ καταλήξει....
Η ίσως να ισχύει το εξής παράδοξο: η ιστορία που συμβαίνει μπροστά στη μύτη μας και θα έπρεπε να είναι πιο ξεκάθαρη είναι εντούτοις πιο ρευστή.
Ζούμε εντός του χρόνου, ο οποίος μας περιορίζει και μας καθορίζει, του χρόνου που υποτίθεται ότι μετρά την ιστορία.
Αν όμως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον χρόνο, να συλλάβουμε το μυστήριο του ρυθμού και της πορείας του, πόσες πιθανότητες έχουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο με την ιστορία;
Πόσο μάλλον με το δικό μας μικρό, προσωπικό και συχνά ατεκμηρίωτο κομμάτι της;...