Καλά Χριστούγεννα!

Η νύχτα των Χριστουγέννων λένε είναι μαγική.

Θα ήθελα να γράψω ένα γράμμα στο Άγιο Βασίλη...

Αλλά αυτό που θέλω δε νομίζω να μπορεί να το πραγματοποιήσει.

Ονειρεύομαι να ζήσω μια νύχτα με τη μαμά και το μπαμπά νέο και δυνατό όπως πριν.

Δε ζητάω τίποτα περισσότερο...

Ενα βράδυ με τους γονείς μου.

Με τη μαμά που έχω χάσει....

Με το μπαμπά πριν γεράσει...

Αυτή είναι η δική μου ευχή για τις γιορτές.

Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο για μένα.

Χρόνια πολλά καλά Χριστούγεννα!!

Ο πραγματικός χρόνος ζωής...

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που θα χαρακτήριζα ερευνητή.

Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι απλώς κάποιος, για τον οποίο η ζωή αποτελεί μία αναζήτηση.
Μια μέρα ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο ημέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από ένα μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μιά μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει. Ξαφνικά αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σε εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δένδρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή κι ίσως γι αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μία από τις πέτρες.
Αμπντούλ Ταρέγκ: Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, 2 εβδομάδες και 3 ημέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα, Ήταν ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σε εκείνο το μέρος. Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μία επιγραφή. Πλησίασε και τη διάβασε

Γιαμίρ Καλίμπι. Έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 βδομάδες

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.Μία μία άρχιζε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες ήταν παρόμοιες Επιγραφές, ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήτα η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει περισσότερο μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…

Νικημένος από μία αβάσταχτη θλίψη έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε. Τον κοίταζε σιωπηλός που έκλαιγε, και μετά τον ρώτησε αν το έκανε γιά κάποιον συγγενή του.
«Όχι για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σε αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σε αυτό το μέρος;Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε, δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω…
«Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει.
Στα δεξιά αυτό που απόλαυσε. Στα αριστερά πόσο χρόνο κράτησε αυτή η απόλαυση.
«Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε αυτό το μεγάλο πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους. Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις;»
«Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού. Πόσο κράτησε ενάμισι λεπτό, μία εβδομάδα; Και η εγκυμοσύνη και η γέννηση του πρώτου παιδιού; Και ο γάμος των φίλων και το ταξίδι που πάντα ήθελε και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα; Πόσο κράτησε στα αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων; Ώρες; Μέρες;
«Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε. Κάθε λεπτό.
«Όταν κάποιος πεθαίνει έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει»!

Από το βιβλίο ζωής του Αργετίνου Χόρχε Μπουκάι «ιστορίες να σκεφτείς»

Οι καλές πράξεις των γιορτών

Δεκέμβρης και είχα αποφασίσει να χαρώ τις γιορτές φέτος.

Για μένα που τα τελευταία χρόνια δεν άντεχα τα Χριστούγεννα το να γιορτάσω ήταν αξιοπερίεργο.

Δε με αφήνουν να ηρεμήσω όμως!

Το πως θα γιορτάσει καθένας τα Χριστούγεννα είναι δικό του θέμα.

Το να θυμάται όμως αυτές τις μέρες μαζί με τη γαλοπούλα να δώσει κάτι για τους άπορους με βγάζει από τα ρούχα μου!

Ειδικά όταν το λένε και κάπως έτσι: 'Πήγαμε ψωνίσαμε αγοράσαμε κάτι και για τους φτωχούς, κάναμε την καλή μας πράξη για φέτος...'

Για τους φτωχούς!!!

Θα φταίω εγώ κύριε δικαστά τώρα να τους πιάσω από το τσουλούφι;

Κατ' αρχάς τις 'καλές πράξεις' δεν τις δηλώνουμε.

Τις κάνουμε γιατί το νοιώθουμε και δε χρειάζεται να το μάθει όλη η γειτονιά.

Κατά δεύτερον όταν θέλουμε να βοηθήσουμε δεν το θυμόμαστε Χριστούγεννα και Πάσχα!

Σιχάθηκα πια τις καλές πράξεις των γιορτών!

Αν θέλεις να βοηθήσεις το κάνεις(όσο μπορείς)όλο το χρόνο!

Ομως δεν αντέχω τους ανθρώπους που ησυχάζουν τη συνείδηση τους με το να βοηθήσουν κάποιον τα Χριστούγεννα.

Αφήνοντας τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ ή στο κοινωνικό παντοπωλείο.

Τα Χριστούγεννα...άντε και το Πάσχα.

Οι καλές πράξεις των γιορτών!!!!!

Κάνει θυμό ή εγώ μόνον εκνευρίστηκα;

Ποιους εξυπηρετεί ο πόλεμος; Γάλλοι πανεπιστημιακοί απαντούν

* Το ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, δημοσιεύει σε μετάφραση του Πάνου Αγγελόπουλου, ένα κείμενο υπογραφών που δημοσιεύτηκε στις 25 Νοέμβρη στη LIBERATION. Οι υπογράφοντες/ουσες είναι γνωστοί πανεπιστημιακοί και διανοούμενοι, ενεργοί/ες στην αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, και τοποθετούνται ενάντια στο ενδεχόμενο νέων πολεμικών συρράξεων με αφορμή τις επιθέσεις του ISIS. Όπως καταλήγουν χαρακτηριστικά, αρνούνται ο πόλεμος αυτός να γίνει στο όνομά τους. Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται.

Καμία μονολιθική ερμηνεία, καμία μηχανιστική εξήγηση δεν θα διασαφηνίσει επαρκώς τις επιθέσεις. Πρέπει άραγε να παραμείνουμε σιωπηλοί ; Πολλοί θεωρούν – και τους καταλαβαίνουμε – ότι μπροστά στη φρίκη του συμβάντος, η μόνη αξιοπρεπής στάση είναι η περισυλλογή. Κι όμως, δεν μπορούμε να σωπάσουμε όταν άλλοι μιλούν και πράττουν για εμάς, στο όνομά μας, όταν μας παρασύρουν σε έναν δικό τους πόλεμο. Πρέπει να τους αφήσουμε να το κάνουν, στο όνομα της εθνικής ενότητας και καθ’υπαγόρευση της κυβέρνησης ;

 Γιατί, στο εξής, θα είμαστε σε πόλεμο. Μέχρι τώρα άραγε δεν ήμασταν ; Και γιατί σε πόλεμο ; Στο όνομα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, στο όνομα του πολιτισμού ; Στην πραγματικότητα, το σπιράλ στο οποίο μας παρασύρει ένα κράτος σε ρόλο πυρομανούς πυβοσβέστη οδηγεί στο θάνατο. Η Γαλλία είναι διαρκώς σε πόλεμο. Μόλις βγαίνει από έναν πόλεμο στο Αφγανιστάν, με βαρύ τίμημα σε ζωές αμάχων. Εκεί, τα δικαιώματα των γυναικών εξακολουθούν να καταπατούνται, ενώ οι ταλιμπάν ανακτούν έδαφος μέρα με τη μέρα. Η Γαλλία βγαίνει από έναν πόλεμο στη Λιβύη, ο οποίος αφήνει τη χώρα ερειπωμένη και κατεστραμμένη, με πολλές χιλιάδες νεκρούς και όπλα να πωλούνται στην ελεύθερη αγορά για να ανεφοδιάσουν κάθε ιερό πόλεμο. Η Γαλλία βγαίνει από μια στρατιωτική επέμβαση στο Μάλι. Εκεί, οι τζιχαντιστές που συνδέονται με την Αλ Κάιντα εξακολουθούν να προελεύνουν και να διαξάγουν σφαγές. Στο Μπαμακό, η Γαλλία προστατεύει ένα καθεστώς διεφθαρμένο ως το μεδούλι, όπως άλλωστε και στο Νίγηρα και στην Γκαμπόν. Μήπως οι πετρελαιαγωγοί της Μέσης Ανατολής, το ουράνιο που εκμεταλλεύεται η Areva υπό απάνθρωπες συνθήκες, τα συμφέροντα της Total και της Bolloré έχουν κάποια σχέση με αυτές τις ιδιαίτερα επιλεκτικές στρατιωτικές επεμβάσεις που δεν αφήνουν πίσω τους παρά μόνο καταστροφή ; Στη Λιβύη, στην Κεντρικοαφρικανική Δημοκρατία, στο Μάλι, η Γαλλία δεν εκπόνησε το παραμικρό σχέδιο για να βοηθήσει τους πληθυσμούς να βγουν από το χάος. Δεν αρκεί λοιπόν να δίνει μαθήματα μιας υποτιθέμενης (δυτικής) ηθικής. Ποια προσδοκία για το μέλλον μπορούν να τρέφουν πληθυσμοί καταδικασμένοι να φυτοζωούν σε στρατόπεδα ή να επιβιώνουν ανάμεσα σε ερείπια;

Η Γαλλία ισχυρίζεται ότι θα καταστρέψει το Daesh (ISIS); Βομβαρδίζοντας, πολλαπλασιάζει τους τζιχαντιστές. Οι γαλλικές Rafale σκοτώνουν άμαχους πολίτες εξίσου αθώους με αυτούς του Bataclan. Όπως στο Ιράκ, κάποιοι από αυτούς τους πολίτες θα καταλήξουν να συνταχθούν με τους τζιχαντιστές : τούτοι οι βομβαρδισμοί είναι ωρολογιακές βόμβες.

Το Daesh είναι ένας από τους χειρότερους εχθρούς μας: σφαγιάζει, αποκεφαλίζει, βιάζει, καταπιέζει τις γυναίκες και στρατολογεί τα παιδιά, καταστρέφει μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία πουλάει στο σαουδαραβικό καθεστώς, παρότι αυτό είναι γνωστό ότι χρηματοδοτεί τα δίκτυα των τζιχαντιστών, μαχητικά ελικόπτερα, περιπολικά σκάφη, εγκαταστάσεις πυρηνικών σταθμών . η Σαουδική Αραβία μόλις παρήγγειλε στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Eξόφλησε την αγορά δυο πλοίων Mistral που πουλήθηκαν στην Αίγυπτο του στρατηγού Αλ-Σίσι, ο οποίος καταστέλει τους δημοκράτες της Αραβικής άνοιξης. Στην Σαουδική Αραβία δεν αποκεφαλίζουν; Δεν κόβουν χέρια; Οι γυναίκες δεν ζουν υπό καθεστώς ημι-σκλαβιάς; Επεμβαίνοντας στην Υεμένη, στο πλευρό του καθεστώτος, η σαουδαραβική αεροπορία βομβάρδισε πληθυσμούς αμάχων, καταστρέφοντας μεταξύ άλλων αρχιτεκτονικούς θυσαυρούς. Μήπως θα βομβαρδίσουμε την Σαουδική Αραβία; Ή μήπως η αγανάκτηση κυμαίνεται ανάλογα με τις τρέχουσες οικονομικές συμφωνίες;

Ο πόλεμος εναντίον των τζιχαντιστών, λένε με πολεμοχαρή ευφράδεια, μαίνεται επίσης στη Γαλλία. Πώς όμως θα αποφευχθεί η ένταξη σε τέτοια δίκτυα νέων οι οποίοι προέρχονται από λαϊκά κοινωνικά περιβάλλοντα, αν δεν πάψουν παντού οι διακρίσεις που αυτοί υφίστανται, στο σχολείο, στην πρόσβαση στην εργασία και στην κατοικία, ή ακόμα ως προς τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις; Οδηγώντας τους στη φυλακή; Στιγματίζοντάς τους ακόμα περισσότερο; Απαλείφοντας οποιονδήποτε ορίζοντα διαφοροποίησης των συνθηκών διαβίωσής τους; Λοιδορώντας την αξιοπρέπεια που αξιώνουν; Είμαστε εδώ: ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, εδώ, τους εχθρούς μας, στη χώρα που έχει γίνει ο δεύτερος προμηθευτής όπλων στον κόσμο, είναι να αρνηθούμε ένα σύστημα που, στο όνομα του άμεσου κέρδους παράγει παντού ολοένα και μεγαλύτερη αδικία. Γιατί η βία ενός κόσμου που υποσχόταν πριν από δεκατέσσερα χρόνια ο υιός Μπους, ενός κόσμου ειρήνης, συμφιλίωσης, ομαλότητας, δεν γεννήθηκε από το μυαλό του Μπιν Λάντεν η του Daesh. Η ιδέα αυτή αναφύεται και εξαπλώνεται πάνω στη μιζέρια και τις ανισότητες που, σύμφωνα με τις εκθέσεις του ΟΗΕ, ενισχύονται χρόνο με το χρόνο, τόσο ανάμεσα στις χώρες Βορρά και Νότου όσο και στο εσωτερικό των λεγόμενων πλούσιων χωρών. Ο πλούτος των μεν έχει ως αντιστάθμισμα την εκμετάλλευση και την καταπίεση των δε. Και αυτή η βία δεν θα υποχωρήσει αν δεν την αντιμετωπίσουμε στη ρίζα της. Δεν υπάρχουν μαγικές, εύκολες και σύντομες λύσεις: οι βόμβες δεν είναι σίγουρα τέτοιες.

Όταν άρχισαν οι πόλεμοι του Αφγανιστάν και του Ιράκ, απαντήσαμε με δυναμικές κινητοποιήσεις. Δηλώναμε ότι οι επεμβάσεις θα έσπερναν το χάος και το θάνατο. Ο πόλεμος του Φρανσουά Ολάντ θα έχει τις ίδιες συνέπειες. Είναι επείγουσα και επιτακτική ανάγκη να ενωθούμε ξανά ενάντια στους γαλλικούς βομβαρδισμούς που επιτείνουν τις απειλές, καθώς και ενάντια στις ελευθεροκτόνες εκτροπές που δεν εισφέρουν καμία λύση, αλλά παρακάμπτουν και αρνούνται τις αιτίες των καταστροφών. Αυτός ο πόλεμος δεν θα γίνει στο όνομά μας.

Ludivine Bantigny ιστορικός, Emmanuel Barot φιλόσοφος, Jacques Bidet φιλόσοφος, Déborah Cohenιστορικός, François Cusset ιστορικός των ιδεών, Laurence De Cock ιστορικός, Christine Delphyκοινωνιολόγος, Cédric Durand οικονομολόγος, Fanny Gallot ιστορικός, Eric Hazan, Sabina Issehnaneοικονομολόγος, Razmig Keucheyan κοινωνιολόγος, Marius Loris ιστορικός, ποιητής, Marwan Mohammedκοινωνιολόγος, Olivier Neveux ιστορικός τέχνης, Willy Pelletier κοινωνιολόγος, Irène Pereira κοινωνιολόγος,Julien Théry-Astruc ιστορικός, Rémy Toulouse εκδότης, Enzo Traverso ιστορικός.

Αναμονή

Αναμονή.

Αναμονή για αποτελέσματα εξετάσεων.

Εξετάσεις που έχουν να κάνουν με τη ζωή σου.

Οταν μάθεις την ετυμηγορία μπορεί να αλλάξουν πολλά.

Το χειρότερο κομμάτι είναι όσο περιμένεις.

Φτιάχνεις σενάρια με το νου...

Καλά και άσχημα....

Πόσο άσχημα μπορεί να γίνουν τα πράγματα;..

Πόσο χειρότερα;..

Οταν κάνεις μια εξέταση ρουτίνας, μια μαστογραφία για μας τις γυναίκες...

Περιμένεις λίγο μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα.

Μπορείς να διαβάσεις βιβλίο αυτή την ώρα;

Μπορείς να συγκεντρωθείς;

Αυτές οι κρύες αίθουσες αναμονής.

Μέχρι να βγει η νοσοκόμα να φωνάξει το όνομα σου.

Και θα μάθεις τα νέα...

Ισως τα πράγματα να ήταν τραγικά καιρό τώρα...

Ωρα να μάθεις την αλήθεια που απέφευγες...

Μέσα σου την είχες καταλάβει καιρό μα έκλεινες τα μάτια.

Ομως όταν μάθεις τα νέα, θα πρέπει να τα αντιμετωπίσεις.

Προς το παρόν είσαι στην αναμονή...

Μπορείς να φανταστείς το χειρότερο και το καλύτερο.....

ΒΙΒΛΙΑ δανεικά και αγύριστα

Ποτέ δεν θα καταλάβω πόσο αδιάφοροι είναι πολλοί άνθρωποι όταν πρόκειται για βιβλία.

Ισως γιατί εγώ έχω ιδιαίτερη σχέση με το βιβλίο;...

Παλιά δάνειζα από βιβλία, ρούχα, cds, μέχρι και λεφτά.

Με αυτόν τον τρόπο 'εξαφανίστηκαν' το αγαπημένο μου ζευγάρι παπούτσια και αρκετά cds.

Αναγκάστηκα να ζητήσω πίσω βιβλία που είχα δανείσει και λεφτά που έδωσα υποτίθεται για λίγες μέρες.

Ντρέπομαι να ζητάω πίσω πράγματα μου!

Σιχαίνομαι που με φέρνουν σε θέση να τα ζητήσω.

Και κάθε φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναδανείσω.

Για αρκετά χρόνια τα είχα καταφέρει.

Προτιμούσα να κάνω δώρο ένα βιβλίο αν μου το ζητούσαν.

Αυτό που ποτέ δεν κατάφερα να κατανοήσω είναι το γιατί...

Γιατί ο ίδιος άνθρωπος που θα δανειστεί ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη θα το γυρίσει πίσω στην ώρα του, ενώ όταν το δανείζεται από γνωστό το ξεχνάει.

Οταν παίρνει ένα δάνειο από την τράπεζα αγχώνεται να το επιστρέψει.

Γιατί δεν κάνει το ίδιο όταν δανείζεται από φίλο;

Τον περασμένο Αύγουστο, μόλις είχα διαβάσει το 'Κάθε στιγμή μετράει'.

Επειδή μου άρεσε πολύ το συζήτησα μ' έναν φίλο του πατέρα μου.

Εκείνος θεώρησε πως το αναφέρω για να του το δανείσω και το πήρε.

Μου ξεκαθάρισε πως θα το επέστρεφε το συντομότερο.

Εχουμε Νοέμβριο πια το βιβλίο εξαφανισμένο...το ίδιο και ο κύριος.

Σκέφτηκα να του τηλεφωνήσω και να το ζητήσω αλλά ντρέπομαι τόσο που προτιμώ να το αγοράσω ξανά.

Αλλωστε τι να του πω;

Δεν είναι κανένα παιδί ξέρει πως το έχει δανειστεί.

Εκανα το λάθος να δανείσω βιβλίο θα πληρώσω(κυριολεκτικά)για το λάθος μου.

Τέλος, αυτή ήταν η τελευταία φορά!

Ειδικά το συγκεκριμένο βιβλίο το ήθελα γιατί με βοηθούσε να καταλάβω την ασθένεια της θείας μου.

Φρικτό να χάνεις τη μνήμη σου.

Να μην αναγνωρίζεις αγαπημένα σου πρόσωπα...

Θυμώνω με τον εαυτό μου και με τον άνθρωπο που το έχει.

Για μένα η πράξη αυτή είναι από τις πλέον κατακριτέες.

Οταν δανείζεσαι κάτι το προσέχεις και το επιστρέφεις το συντομότερο δυνατόν!

Πως είναι δυνατόν να δανειστείς βιβλίο ή άλλο αντικείμενο και να το ξεχάσεις;

Δεν υπολογίζουν τον άνθρωπο από τον οποίο δανείζονται.

Αν είχαν τον παραμικρό σεβασμό στο πρόσωπο του δεν θα 'ξεχνούσαν' να γυρίσουν πίσω ό,τι πήραν.

Ισως αυτό με πληγώνει περισσότερο, η έλλειψη σεβασμού.

Περισσότερο κι από το βιβλίο, την θεία ή τα λεφτά που θα μου κοστίσει η αγορά.

Τα λέμε;

Συναντάς έναν φίλο στο δρόμο, πηγαίνετε για καφέ, συζητάτε...

Αποχαιρετιέστε με ένα: 'τα λέμε'.

Αυτό το 'τα λέμε' πόσο γελοίο είναι...

Στο εξωτερικό όταν αποχαιρετάς κάποιον κανονίζεις πότε θα τηλεφωνηθείτε ξανά για να βρείτε τη μέρα που θα ξανασυναντηθείτε.

Στην Ελλάδα έχουμε αυτόν τον εντελώς φλου χαιρετισμό που δε σημαίνει τίποτα.

Μάλλον σημαίνει...πως δεν θα συναντηθείτε.

Πως δεν θα τηλεφωνήσει κανένας.

Γιατί όταν το αφήνεις στην τύχη ακόμα κι όταν θέλετε να συναντηθείτε ξανά κανένας δεν κάνει το πρώτο βήμα.

Συνήθως έτσι γίνεται τις περισσότερες φορές.

Είμαστε λίγο 'χύμα' λαός φοβάμαι.

Πολλά τα αφήνουμε στην τύχη.

Ισως κάποιοι είναι υπερβολικά περήφανοι για να σηκώσουν το τηλέφωνο πρώτοι.

Η κάποιοι έχουν λιγότερη αυτοπεποίθηση από άλλους.

Κάποιοι μπορεί να έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο...

Νομίζω πως οι άντρες μεταξύ τους δεν το κάνουν αυτό.

Περισσότερο είναι γυναικείο ζήτημα...ή όταν οι φίλοι δεν ανήκουν στο ίδιο φύλο;

Μου έρχεται μια σκέψη στο μυαλό...

Μόνο μια γυναίκα θα προσπαθούσε να βγάλει νόημα από δυο λέξεις.

'Τα λέμε'.

Τελικά είναι θέμα ανομοιογένειας των δυο φύλων ή Ελληνική συνήθεια;...

Συγνώμη

Συγγνώμη που είμαστε εδώ Που σπαταλάμε τον χρόνο σας Συγγνώμη Συγγνώμη που αναπνέουμε τον αέρα σας Που βαδίζουμε στο έδαφός σας Που στεκόμαστε στη θέα σας Συγγνώμη Ναι, συγγνώμη Συγγνώμη που δείχνουμε έτσι όπως είμαστε Συγγνώμη που ενοχλούμε όταν ξεκουράζεστε Κάνετε ήδη αρκετά για μας Συγγνώμη που δεν είμαστε ευγνώμονες και ευτυχισμένοι Δεν είμαστε ευγνώμονες αρκετά Και για το ότι το όνομά μου δεν είναι Ντέϊβιντ Ή Κάθριν Ή Μέϊ Αλλά Ρασίντ Χόλτα Και Αρντίτα Συγγνώμη που καθόμαστε στα τρένα και στα λεωφορεία σας Και στα παγκάκια σας στον ήλιο Και συγγνώμη που δεν φέραμε τίποτα μαζί Και ότι το μόνο που έχουμε είναι μια ιστορία Ούτε καν χαρούμενη ιστορία..

Συγγνώμη – Ποίημα από ένα παιδί πρόσφυγα, από τη Βοσνία

Ξεσκαρτάρισμα

Ισως επειδή αποφάσισα να ξαναγυρίσω στην μπλογκόσφαιρα...

Εκανα ένα ξεσκαρτάρισμα από τα blogs που ακολουθούσα.

Κάποια είχαν κλείσει χρόνια.

Αλλα έγιναν ιδιωτικά και αφού δεν μου έστειλαν πρόσκληση δεν μπορούσα να διαβάσω.

Κάποια που δεν λειτουργούσαν πια αλλά είχα δεθεί με τον άνθρωπο που έγραφε...δεν μπόρεσα να τα σβήσω.

Εσβησα όμως ένα δυο κατά λάθος.

Συγχωρήστε με εσείς που γράφετε ακόμα το 2015 και σας έσβησα.

Θα σας ξαναβρώ...ελπίζω.

Κανένας δεν αφήνει την Πατρίδα του

Ποίημα της Κενυάτισσας ποιήτριας Ουαρσάν Σάιρ

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του

αφήνεις την πατρίδα

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου

ζεστό αίμα στην κοιλιά σου

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

ανάμεσα στα δόντια σου

και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

πρέπει να καταλάβεις

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

κανένας δεν καίει τις παλάμες του

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

τρώγοντας εφημερίδες

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

κανένας δε σέρνεται

κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν

να τον λυπούνται

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

όπου το σώμα σου πονούσε

ή τη φυλακή,

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη

από μια πόλη που φλέγεται

και ένας δεσμοφύλακας το βράδι

είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό

γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

κανένας δε θα το μπορούσε

κανένας δε θα το άντεχε

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

για να ακούσει τα:

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι

πρόσφυγες

βρομομετανάστες

ζητιάνοι ασύλου

που ρουφάτε τη χώρα μας

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα

μυρίζετε περίεργα

απολίτιστοι

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

να κάνετε και τη δική μας

πώς δε δίνουμε σημασία

στα λόγια

στα άγρια βλέμματα

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

από δεκατέσσερις άντρες

ανάμεσα στα πόδια σου

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο

να καταπιείς

από τα χαλίκια

από τα κόκαλα

από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου

και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

να συρθείς στην έρημο

να κολυμπήσεις ωκεανούς

να πνιγείς

να σωθείς

να πεινάσεις

να εκλιπαρήσεις

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι

μια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σου

που λέει

φύγε,

τρέξε μακριά μου τώρα

δεν ξέρω τι έχω γίνει

αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»

ΑΝ

Αν είχαν όλοι οι άνθρωποι την υγεία τους...

Αν είχαν ένα σπίτι και φαγητό...

Αν οι επιστήμονες ασχολούνταν περισσότερο με τους φτωχούς...

Αν είχα αδέρφια...

Αν το τηλέφωνο χτυπούσε όταν είχα ανάγκη να μιλήσω...

Αν μπορούσα να βοηθήσω όλα τα ζώα που έβρισκα...

Αν το σπίτι καθαριζόταν από μόνο του...

Αν όλοι είχαμε τον κήπο μας με τα λαχανικά μας...

...και τα φρούτα μας...

Αν το καλοκαίρι είχε λιγότερα κουνούπια...

Αν υπήρχαν και καλές ειδήσεις...

Αν οι εφημερίδες δεν βρόμιζαν τα χέρια...

Αν οι πολιτικοί μας έλεγαν μόνον αλήθεια...

Αν μου άρεσε να διαβάζω ιστορία όσο και λογοτεχνία...

Αν ζούσε η μαμά μου...

Αν ήμουν άτρωτη στις ιώσεις...

Αν είχα κέφι για περπάτημα κάθε μέρα...

Αν ήμουν φωτογενής...

Αν έβρισκα μια φίλη να ταιριάζουμε και να μένουμε κοντά...

Αν οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν ειλικρινείς και απέφευγαν τα ψέμματα...

Αν ήμουν καλλίφωνη...

Αν το Μουτζουράκι μπορούσε να αδυνατίσει χωρίς δίαιτα...

Αν ο κόσμος έπαυε να στενοχωριέται για ανούσια πράγματα...

Οσα δεν ξέρει ο Μουτζούρης...

Ο Μουτζούρης κοιμάται δίπλα μου.

Του αρέσει να με ακουμπάει.

Γουργουρίζει λίγο...ίσα που ακούγεται.

Τον κοιτάζω με αγάπη.

Πάνε δυο χρόνια από τότε που τον πέταξαν στον κήπο μου, γατάκι τεσσάρων μηνών.

Από τότε είναι η συντροφιά μου, το μωράκι μου.

Κάποιοι θα στραβώσετε τα μούτρα.

Το γατάκι αυτό μου έχει δώσει περισσότερα από πολλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Η αγάπη του και η ευγνωμοσύνη του δεν έχουν όρια.

Κάποιοι μου λένε πως τον έσωσα, επειδή τον μάζεψα και τον φροντίζω.

Εγώ όμως πιστεύω πως σώσαμε ο ένας τον άλλον.

Ο Μουτζουράκος έδωσε σκοπό στη ζωή μου, μια δύσκολη εποχή.

Ο γάτος αυτός είναι ο πιο χαδιάρης, πιο έξυπνος και έχει φοβερό χαρακτήρα.

Ξέρω τι γράφω.

Εχω μεγαλώσει με γάτες, αυτός όμως είναι ιδιαίτερος!

Ισως γιατί του έχω δώσει μεγάλη προσοχή.

Ο Μουτζούρης κοιμάται και αναστενάζει.

Ποιος ξέρει τι όνειρα βλέπει...

Σίγουρα όχι τον ΕΝΦΙΑ ή το λογαριασμό του τηλεφώνου.

Τον πρίγκιπα μου τον κρατάω μακριά από αυτά.

Εκείνος τρώει την καλύτερη τροφή, έχει την καλύτερη άμμο, τα χάδια μου, τα παιχνίδια του, την αγκαλιά μου, το σπίτι μας...

Είναι μακριά από τη δική μας πραγματικότητα.

Τα λέω αυτά γιατί βρέχει και σήμερα.

Σκεφτείτε τους πρόσφυγες στο κέντρο...

Οσοι μπορούμε ας βοηθήσουμε τα αδέσποτα, μην ξεχνάμε όμως τους ανθρώπους!