Βαρετή...

Είμαι κι εγώ που δεν κουτσομπολεύω.

Εχω τη δική μου ζωή να ζήσω δεν ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων.

Γνωρίζω ανθρώπους που ζουν από το κουτσομπολιό.

Ασχολούνται με τις ζωές των γνωστών/φίλων αλλά και με άγνωστους.

Ποιος ηθοποιός παντρεύτηκε, ποια τραγουδίστρια είπε τι....

Πως έκανε τα μαλλιά της η τάδε παρουσιάστρια...

Τα βαριέμαι αφόρητα αυτά.

Δεν με αφορούν!

Εχω τόσα άλλα να κάνω.

Δεν κρίνω τους ανθρώπους που ασχολούνται μ' αυτά.

Απλώς δεν ταιριάζουμε.

Για εκείνους όμως είμαι βαρετή!

Αφού δεν ξέρω με ποιον βγαίνει η τάδε, πως φτιάχνει τα μαλλιά της η δείνα....

Ετσι τα λίγα άτομα που είμαστε κοντά ηλικιακά, με θεωρούν βαρετή.

Η αλήθεια είναι πως δε με νοιάζει....

Αλλά το ζω κι αυτό!

Περί Θανάτου*

Καθένας μας αντιμετωπίζει διαφορετικά το θάνατο.

Οσο πιο κοντινό το πρόσωπο τόσο πιο δύσκολα τα λόγια...

Προσωπικά δεν μπορώ να πω...στεγνά πέθανε.

Συνήθως λέω έφυγε, έχασα...

Ισως στο μυαλό μου με τις λέξεις αυτές ξορκίζω το κακό που συνέβη.

Λέω 'έφυγε' λες και έχει πάει ταξίδι.

Αυτό θα ήθελα να έχει γίνει.

'Εχασα' λες και κάπου κοντά γυρίζει...

Γιατί θα ήθελα στρέφοντας το κεφάλι να την/τον δω.

Είναι ανώριμο να το αντιμετωπίζω έτσι; Ισως...

Οι λέξεις όμως έχουν μεγάλη δύναμη.

Το να πω 'πέθανε' είναι οριστικό, τελειωτικό.

Το ξέρω πως έτσι είναι αλλά δεν μπορώ να το πω.

Οταν ακούγεται κάτι είναι σαν να γίνεται αυτόματα αληθινό.

Κι εγώ προσπαθώ να το...ξεχάσω αυτό...

Είναι παράξενο γιατί δε συμβαίνει το ίδιο όταν πρόκειται για μένα.

Οταν μιλάω για τον εαυτό μου δεν έχω πρόβλημα να πω: Οταν πεθάνω.

Ολοι θα πεθάνουμε άλλωστε, το μόνο σίγουρο.

Death and taxes λένε οι Αγγλοι, είναι τα μόνα σίγουρα στη ζωή...

ΥΓ, Περί θανάτου *